Walter Trout może poszczycić się długą i bogatą karierą artystyczną. Grywał z takimi legendami jak m.in. Percy Mayfield, Big Mama Thornton czy John Lee Hooker, był gitarzystą Canned Heat i mayallowskich Bluesbreakers. Dzięki swojej nieprzeciętnej technice zyskał wielkie uznanie w muzycznym świecie. Jednak prawdziwą sławę przyniosła mu trwająca nieprzerwanie od dwudziestu lat działalność solowa.
W ciągu tego czasu nagrał kilkanaście znakomitych albumów i dał niezliczoną ilość koncertów. „Gladiator Gitary”, jak nazwała go amerykańska prasa, uczcił dwie wyjątkowo udane dekady swojej kariery wydawnictwem zatytułowanym „Unspoiled By Progress – 20 Years of Hardcore Blues”. Ten nietypowy album zawiera jedenaście niepublikowanych dotąd nagrań pochodzących głównie z występów na żywo oraz trzy nowe kompozycje studyjne. Do krążka dołączona została dość obszerna książeczka, na stronach której artysta dzieli się wspomnieniami, opisując różne ciekawe historie związane z poszczególnymi utworami. We wstępie Trout pisze, iż spędził długie godziny na wyszukiwaniu w swoich zbiorach nagrań na ten album, co przywołało w nim reminiscencje zarówno tych dobrych jak i gorzkich chwil.
I tak na przykład znalazły się na płycie jego interpretacje „She’s Out There Somewhere” Buddy’ego Guya oraz słynnego „Going Down” Dona Nixa – obie zarejestrowane w sierpniu 1991 roku w legendarnym Maida Vale Recording Studio, podczas sesji nagraniowej na potrzeby audycji radiowej Boba Harrisa z BBC. Utwory „Life In The Jungle” i „Long Tall Sally” dokumentują pierwszy występ Waltera ze swoim zespołem w rozsławionym klubie Paradiso w Amsterdamie w 1991 roku. Nie zabrakło też numerów zarejestrowanych w Perq’s Niteclub w Huntington Beach w Kalifornii. Miejsce to, jak podkreśla muzyk, ma dla niego szczególne znaczenie, gdyż przez prawie dwanaście lat stanowiło dom dla jego zespołu. Kiedy tylko nie wyjeżdżał w trasę, grywał w Perqs niekiedy nawet sześć razy w tygodniu po kilka godzin. Jako przykład niezwykłego klimatu panującego w klubie podczas szaleńczych jam sessions Walter umieścił na krążku kawałek „Somebody’s Acting Like A Child” Johna Mayalla, brawurowo wykonany w 1989 roku z perkusistą Little Feat Richiem Haywardem. Faktycznie emanuje z niego wspaniała atmosfera tamtego miejsca i daje się odczuć wielką radość wspólnego muzykowania. Do zdecydowanie smutniejszego wydarzenia nawiązuje kompozycja „Sweet As A Flower” pochodząca z koncertu w Las Vegas z maja 2005 roku. Był to ostatni występ znakomitego basisty Jimmy’ego Trappa, z którym Trout współpracował od początku swojej solowej działalności. Dwa dni po wspomnianym koncercie Jimmy trafił do szpitala, gdzie zmarł po trzech miesiącach. Był to ogromny cios dla Waltera, ponieważ odszedł nie tylko wielki muzyk, lecz również wspaniały przyjaciel. Ciekawy epizod przywołuje utwór „Finally Gotten Over You” zagrany na festiwalu bluesowym w Bonn w grudniu 1991 roku. Kończąc solo na harmonijce Trout odrzucił ją tak niefortunnie, że trafiła w głowę menadżera trasy Dave’a Browna. Stąd w piątej minucie i dziewiętnastej sekundzie nagrania słychać wypowiedziane przez Waltera tajemnicze „Sorry David”. A w związku z tym, iż festiwal odbywał się tuż przed Bożym Narodzeniem Trout skończył numer fragmentem kolędy. Wydawnictwo zawiera również rodzinny wątek skupiony wokół utworu „Marie’s Mood” wykonanego na Leverkusen Blues Festival w 1997 r. Walter zadedykował go żonie Marie w związku z problemami jakie pojawiły się przed przyjściem na świat ich syna Michaela. Spośród trzech zupełnie nowych kompozycji studyjnych zawartych na krążku najbardziej przykuwa uwagę „Two Sides To Every Story” stworzony po kilkugodzinnym słuchaniu nagrań Lightnin’ Hopkinsa.
Dobór utworów do niniejszej płyty dobitnie świadczy o wyjątkowo emocjonalnym i osobistym podejściu dojrzałego artysty do ostatniego dwudziestolecia własnej twórczości. Wydawnictwo jest raczej swoistym pamiętnikiem muzycznym oraz podziękowaniem dla wiernych fanów, do których Walter Trout pisze: „I am one of the lucky people, who love what I do for a living, and having you all in my life to share this passion with, is truly a gift”.
Tomasz Kruba
Wydawca: Provogue Records
Posłuchaj: www.myspace.com/waltertrout
Tarnobrzeskie połączenie satyry i bluesa doczekało się w tym roku okrągłego jubileuszu! 12 września o godz. 15:00, w Tarnobrzeskim Domu Kultury, rozpocznie się dziesiąta edycja Satyrbluesa – kto wie czy nie najbardziej interdyscyplinarnej i wyjątkowej imprezy na polskim rynku bluesowym. Festiwal otworzy wystawa dwóch znakomitych polskich rysowników, Dariusza Łabędzkiego z Poznania oraz Andrzeja Lichoty z Krakowa. Ten ostatni zaprezentuje swoje krótkometrażowe animacje znane m.in. z anteny telewizji TVN. Istotnym punktem wystawy będzie premierowa ekspozycja fotogramów autorstwa Krzysztofa Szafrańca, dokumentująca światową stolicę bluesa, Chicago. Wernisaż uświetni też spotkanie z krakowskim dziennikarzem muzycznym Antonim Krupą, który przedstawi swoją najnowszą książkę, „Miasto błękitnych nut”.
Ponieważ jubileusz zobowiązuje, organizatorzy przygotowali specjalne wydawnictwo książkowe – album w twardej oprawie z płytą CD – będące podsumowaniem minionej satyrbluesowej dekady.
Oczywiście nie zabraknie też czysto muzycznych atrakcji. Koncertową część festiwalu otworzy niecodzienny duet polsko-szwedzki, Magda Piskorczyk & Slidin’ Slim, który oficjalnie zainauguruje drugą dekadę Satyrbluesa. Obecność Slidin’ Slima będzie miała szczególne znaczenie, bo artysta przylatuje do Polski specjalnie po to, by w Tarnobrzegu promować swój najnowszy koncertowy krążek, „Live At Satyrblues’ 2008”. Recenzja tego podwójnego wydawnictwa – zawierającego płytę CD i DVD – pojawi się na Blues.pl już za kilka dni.
Zwolenników szybkich przebiegów po gryfie gitary swoją bajeczną techniką zaczaruje Joscho Stephan, uważany nie tylko za wybitnego następcę genialnego gitarzysty romskiego pochodzenia, Django Reinhardta, ale też najszybszego akustycznego gitarzystę świata. Wystarczy dodać, że jest to muzyk występujący z takimi gigantami fingerpicking jak Tommy Emmanuel czy Martin Taylor.
Satyryczną odskocznią od muzyki stanie się megashow topowego Kabaretu Młodych Panów z Rybnika, który przedstawi swoje sprawdzone sposoby na władzę, zarówno tę umundurowaną, jak i cywilną.
Ukoronowaniem festiwalu będzie prezentacja teksańskiego, bluesowego brzmienia Omara Kenta Dykesa i zespołu The Howlers, a także specjalnej, satyrbluesowej „Krówki-Omarówki”, mającej ponoć status najsłodszej na świecie.
W przerwach między koncertami funkcjonować ma nowe stoisko festiwalowe, a na nim wybrane wydawnictwa festiwalowe (CD / DVD / albumy / foldery itp.) w jubileuszowej cenie 10 gr za sztukę. Jak podaje organizator Satyrbluesa i współpracownik Blues.pl – Victor Czura – uczestnicy, którzy w trakcie trwania festiwalu nazbierają najwięcej SB-lojalek otrzymają ekskluzywne prezenty od firmy CREATIVE i nie będą to plastikowe reklamówki. Jak mówi Czura: „Pojawi się też królewna Doda, ba, a nawet dwie Dody, które wszystkim satyrbluesowiczom rozdadzą koralowe lody tytułem koncertowej ochłody”. Tradycyjnie też, jak co roku, pojawią się na chłopskim stole regionalne smakołyki. Znajdzie się wśród nich ten sam górski miód, który dwukrotnie otrzymał w prezencie Steve Vai.
Na takiej imprezie nie może Was zabraknąć!
Źródło: www.satyrblues.pl
Zespół Cree wydał koncertowe DVD, o tym już informowaliśmy. Ubrany w duży digipac album „Live” przynosi zapis koncertu Sebastiana Riedla i jego grupy z 11 listopada 2011 roku, z katowickiego Teatru Śląskiego. Wśród gości specjalnych na scenie pojawili się wtedy między innymi Piotr Kupicha z zespołu Feel czy harmonijkarz Michał Kielak. Premiera wydawnictwa była pretekstem do rozmowy, jaką z Sebastianem Riedlem i członkami zespołu przeprowadził dla Blues.pl Paweł Ciepliński:
Blues.pl: Na początek pytanie na czasie… Chciałbym zapytać o „Ku Przestrodze”. Jak Waszym zdaniem festiwal się rozwinął od czasów pierwszych edycji i co sądzicie o zmianie miejsca?
Sebastian Riedel: Festiwal został przeniesiony i tego się zmienić nie da. Każdy chciałby, żeby wrócił do Tychów, ale nie da się tego zrobić. Musi się obronić sam. Jest już w Chorzowie trzeci raz i coraz lepiej to organizacyjnie wygląda, wszyscy się przyzwyczajają. Każdy narzeka, że to nie ten klimat, że to już nie to, ale klimat tworzą ludzie i to od nich wszystko zależy. Jak ludzie będą się dobrze bawić to my też będziemy się dobrze bawić i będzie pięknie.
Blues.pl: Zmiany w zespole są już faktem dość starym, ale… dlaczego nie ma już z Wami Adriana Fuchsa?
Sylwester Kramek: Bo nie ma! Bo jest Tomek Kwiatkowski! (wszyscy się zaśmiali)
SR: (na poważnie) Znaliśmy się tak dobrze, że po prostu się nasze drogi rozeszły w taki sposób… bez złości. Ja nie wytrzymałem, on też nie wytrzymał i tyle.
SK: Chodzi o to, że po prostu skończyła się zabawa, a zaczęło się granie. Na początku oczywiście była to tylko zabawa, fajnie sobie zagrać gdzieś, ale w pewnym momencie stanęło na tym: czy gramy, czy się bawimy dalej. Postanowiliśmy dalej grać na poważnie.
SR: To znaczy nadal lubimy się bawić.
SK: Tak, oczywiście, bawimy się dalej, ale chodzi o podejście.
Lucjan Gryszka: Poważne granie się zaczęło, jak ja przyszedłem! (śmiech)
Blues.pl: Jakie są Wasze plany jeśli chodzi o muzykę: bardziej w stronę rocka, czy bluesa? Na Waszym ostatnim DVD i na najnowszej płycie jest trochę tego, trochę tego, w którym kierunku chcecie dalej iść? A może dalej planujecie łączyć te style?
SR: W kierunku rock’n’rolla! (śmiech)
Tomasz Kwiatkowski: To szerokie pojęcie, ogólnie, co nam do głowy strzeli!
Adam Lomania: To jest muzyka wypadkowa, wiesz, między Led Zeppelin a Claptonem, a jakimś południowym graniem amerykańskim. Wszystkie te klimaty nam odpowiadają, możemy zagrać bluesa, możemy zagrać rock’n’rolla, jakąś latynoską muzykę, wiesz, taką nie taneczną – raczej mam na myśli takie stare „Allmany”.
TK: Tak jak mówię, co nam do głowy przyjdzie. Nie ograniczamy się tylko do rocka i bluesa.
Blues.pl: Gracie dużo koncertów w klubach, na festiwalach, skąd więc pomysł, żeby DVD wydać akurat z koncertu w teatrze?
SR: Sam pomysł pochodził z Metal Mind Productions. To oni zaproponowali takie wydawnictwo.
LG: Jeszcze przed nagraniem nowej płyty.
SR: To był taki pomysł, żeby coś się działo. Akurat mieliśmy nowe numery, nigdy nie wydane. Pomyśleliśmy, że to będzie taka ciekawostka, miało to się ukazać jeszcze przed płytą, ale w końcu wyszło równolegle do niej.
SK: No ale to też jest ciekawostka.
Blues.pl: A propos ciekawostek – co na Waszym koncercie robił Piotr Kupicha?
SK: Śpiewał! (śmiech)
Blues.pl: To wiem, ale skąd taki pomysł?
SR: Taki pomysł, bo nagraliśmy jeden numer, który z nim zrobiłem jakieś siedem czy osiem lat temu, a że był współautorem i z nim to nagrywaliśmy na pycie, to narodził się pomysł, żeby również z nami zagrał. Śpiewa partie bardzo istotną w tym numerze i bardzo tam pasuje. Także to stara znajomość.
Blues.pl: Czy planujecie w przyszłości również na koncertach takich gości jak np. na tym DVD?
SR: Oczywiście! Planujemy, ale z tym planowaniem to jest tak, że nie jesteśmy Rolling Stonesami i wiadomo, nie każdy ma dla nas czas. I pieniędzy nie ma też za wiele.
SK: Chodzi o forsę przede wszystkim.
SR: … żeby zaprosić, no i terminy. Nie zawsze jest taka możliwość żeby ktoś dojechał akurat kiedy my gramy, ale myślę, że jeszcze nie raz się uda.
Blues.pl: Czyli nie planujecie projektu „Cree + Feel”?
SR: Nie, nie…
LG: Dlatego nazywa się to „gość”.
Blues.pl: Czy planujecie jeszcze jakieś wydawnictwo koncertowe, może właśnie z któregoś z festiwali?
SR: Mamy coś takiego, ale myślę, że raczej skupimy się nad następną płytą. Mamy nagrany koncert z Radia Katowice, zresztą akustyczny, co jest ciekawostką. To wszystko leży i czeka.
Blues.pl: Słyszałem plotki o jakimś nagraniu ze Spodka?
SK: O, to jakaś nowość.
SR: No to może plotki, ale nie o nas niestety. Pewnie jeszcze wymyślimy coś w związku z dwudziestoleciem, ale jeszcze nie wiem czy w Spodku. Ja bym zagrał jakiś inny koncert, wszyscy tak w tym Spodku.
Blues.pl: Skoro już poruszyliśmy temat festiwali, to na którym wam się grało najlepiej, oczywiście poza „Ku Przestrodze”?
SK: Ku Przestrodze! (śmiech)
Blues.pl: To może dopytam – jak Wam się podobał występ na Woodstock?
SR: Myśmy strasznie dawno grali na Woodstock.
Blues.pl: No jeszcze w Żarach, jeśli dobrze pamiętam?
SR: Żary, tak. Wtedy to jeszcze dla nas było przeżycie muzyczne, Woodstock wtedy wyglądał zupełnie inaczej.
Blues.pl: To by było na tyle. Dziękuje, powodzenia, cześć.
Z zespołem Cree dla Blues.pl rozmawiał Paweł Ciepliński.
Źródło: Blues.pl
Czas biegnie nieubłaganie i przeszłością jest już złota era chicagowskiego bluesa z połowy wieku. Coraz mniej chodzi po świecie tych, którzy tworzyli i definiowali ten nurt; którzy sprawili, że stał się on kwintesencją miejskiego, bluesowego grania. I choć prawdą jest, że Weteranów coraz mniej, to Ci którzy pozostali nie próżnują i częstują słuchaczy muzyką, która wyrobiła im renomę już dawno temu. Jednym z ostatnich jest James Cotton – jeden z największych harmonijkarzy bluesa chicagowskiego, znany między innymi jako członek zespołu Muddy Watersa... a kiepscy muzycy tam nie trafiali.
James Cotton ma obecnie 78 lat, lecz mimo wieku poszczycić się może sporą dozą muzycznej energii i pasji. Zawsze znany był z silnego ataku na dźwięk i nie zmieniło się to na najnowszym wydawnictwie „Cotton Mouth Man”, które ujrzało światło dzienne wysiłkami wytwórni Alligator Records. Mnóstwo bluesa, groove’u i przesterowanej harmonijki. Płyta stanowi jakby hołd składany za życia legendarnemu harmonijkarzowi, jako że teksty w głównej mierze opowiadają o jego życiu i muzyce. Do tego harmonijka jest mocno wyeksponowana w aranżacjach. Oprócz Jamesa na płycie gra i śpiewa wielu znakomitych gości, w tym Gregg Allman, Warren Haynes, Joe Bonamassa, Keb’ Mo’, Ruthie Foster czy Delbert McClinton. Muzycy prezentują wysoki poziom wykonawczy, wokalnie płyta jest też udana. Od jakiegoś czasu na krążkach nagrywanych przez Jamesa Ottona nie można było usłyszeć jego głosu, co związane jest z leczeniem raka krtani, którego zakończyło się poważną operacją. Jednak na tym wydawnictwie można usłyszeć także wokal Jamesa, choć tylko (i zapewne aż) w jednym numerze – autobiograficznym „Bonnie Blues”. Klasyczny, akustyczny bluesior z głębokiej Delty wyśpiewany ciemnym, niskim, chropowatym jak gruboziarnisty papier ścierny głosem, harmonijką atakującą klasycznymi zagrywkami z pełną mocą i agresywnością, a wszystko to na tle surowego akompaniamentu gitary obsługiwanej techniką slide. Głos Cottona, co prawda zniszczony i zmęczony, nie pozbawiony jest jednak autentyczności. Ta piosenka nie jest zaśpiewana ładnie, jednak nie wyobrażam sobie, by mogła być zaśpiewana lepiej. Na całej płycie nie starzeje się za to harmonijka. Mocna, agresywna, zadziorna, świetnie układająca poszczególne frazy. Obrazu dopełniają starania pozostałych muzyków, stanowiące doskonałe tło dla wokalistów i harmonijkowych popisów. Swoją siłę pokazują oni nie tylko przy okazji tworzenia akompaniamentu, ale też w nielicznych co prawda, lecz udanych popisach solowych. „Cotton Mouth Man” to kawałek naprawdę dobrej płyty, na której gigant harmonijki wraz z młodszymi kolegami pokazuje klasycznego bluesa w różnych odbiciach. Boogie, granie z Delty, ostre Chicago, slow bluesy, jump blues, a nawet rhumba . Udany mariaż bluesa ze starej szkoły i doświadczenia z młodzieńczym zapałem i energią. Co prawda brzmienie harmonijki wydaje się czasem nieco zbyt mocno skompresowane, ale być może to celowy zabieg realizacyjny. Dla fanów Cottona i harmonijki granej w starym stylu pozycja obowiązkowa. Dla innych miłośników bluesa będzie to też smakowity kąsek. Polecam.
Maciej Draheim
Wydawca: Alligator Records / Rock Serwis
Posłuchaj: www.amazon.com
Gdyby żył, 26 sierpnia skończyłby 70 lat. Mowa o legendarnym polskim muzyku, Tadeuszu Nalepie (fot. Marek Karewicz). Kompozytor, gitarzysta, wokalista i znakomity autor tekstów nazywany był ojcem polskiego bluesa. Był założycielem słynnej grupy Breakout, z którą nagrał dziesięć albumów i koncertował w kraju oraz zagranicą. Nalepa nagrywał także pod swoim nazwiskiem, wydał kilkadziesiąt albumów autorskich, wystąpił na wielu festiwalach, otrzymał „Bursztynowego Słowika” za całokształt dorobku artystycznego na festiwalu w Sopocie w 1992 roku oraz wiele innych, prestiżowych nagród. „Tadeusz Nalepa był cudownym kapelmajstrem – wspomina dzisiaj Stanisław Soyka – a powszechny szacunek, którym był otaczany gdziekolwiek żeśmy przybywali, udzielał się wszystkim. Kiedy w 2003 roku zaprosił mnie na swój urodzinowy koncert w rodzinnym Rzeszowie, poczułem się wyróżniony”. Zapis tego koncertu ukazał się w formie DVD w 2006 roku pod hasłem „Tadeusz Nalepa, Breakout i Przyjaciele – 60-te urodziny”, a w lutym tego roku został wydany w formie audio, nakładem Metal Mind Productions. Tadeusz Nalepa obchodził wtedy swoje 60-te urodziny, ale także świętował 40-lecie pracy artystycznej. W taki dzień jak dziś warto przypomnieć sobie to wydawnictwo.
Źródło: www.metalmind.com.pl
We wrześniu, po koncertach w Wiedniu i Bratysławie, grupa Krzak (fot. M. Tłuszcz) zagra trzy koncerty w Polsce. Będzie to trasa zamykająca promocję najnowszych wydawnictw zespołu – DVD zatytułowanego „11.11.11”, na którym znalazło się ponad 130 minut muzyki zarejestrowanej w Teatrze Śląskim w listopadzie ubiegłego roku i krążka audio nagrodzonego statuetką Fryderyka 2012 w kategorii „Album Roku Blues”. Formacja zagra w Szczawnicy, Gomunicach i Katowicach. Nieco później, między 18 a 20 października, w ramach Festiwal Gitary Elektrycznej, publiczność będzie mogła usłyszeć muzyków Krzaka w nowej roli. Wystąpi tam Krzak Experience, czyli nowy projekt bluesowej grupy i prog-deathmetalowej kapeli Sepsis. Koncertowa premiera pociągnie za sobą wydawnictwo płytowe planowane na początek 2013 roku.
Źródło: www.metalmind.pl
Prawa strona serwisu przywitała Was dziś odświeżoną wersją modułu „Blues.pl poleca”. Znajdziecie w nim krótsze i dłuższe opisy najnowszych wydawnictw. Wszystko po to, żeby zwiększyć czytelność portalu pokazując przy tym, jak wiele interesujących bluesowych albumów ukazuje się każdego tygodnia, także poza głównym nurtem dobrze Wam znanych wytwórni. Mamy nadzieję, że taka forma prezentacji najnowszych wydawnictw przypadnie Wam do gustu. Odwiedzajcie nas często żeby niczego nie przegapić!
Redakcja Blues.pl
Źródło: Blues.pl
Nazwisko Tommy’ego Castro nie wymaga specjalnej rekomendacji. Ten, kto choć trochę interesuje się bluesem doskonale wie, iż nie chodzi o kubańskiego El Comandante, tylko o pochodzącego z Kalifornii utalentowanego gitarzystę i wokalistę, który od kilkunastu już lat raczy melomanów swoją pełną uczuć muzyką. Szczególnie głośno zrobiło się o nim w ubiegłym roku, kiedy za album „Painkiller” otrzymał nagrodę Blues Music Awards oraz zwyciężył w prestiżowej kategorii „B.B. King Entertainer of The Year”.
Początek bieżącego roku przyniósł kolejny news – Tommy Castro podpisał kontrakt z Alligator Records! Owocem przejścia pod skrzydła nowej wytwórni jest świeżutki jeszcze longplay „Hard Believer” wyprodukowany przez Johna Portera – legendę w tej branży, współpracującego z całą plejadą gwiazd, żeby wspomnieć tylko te największe w osobach B.B. Kinga czy Buddy’ego Guy’a. Jak prezentuje się Castro w swoim debiucie w barwach Alligatora? Gatunkowo artysta niezmiennie porusza się w obszarach, do jakich zdążyły nas przyzwyczaić jego wcześniejsze wydawnictwa. Stylistycznie wciąż wspaniale potrafi zachować własną tożsamość niezależnie od tego, czy wykonuje utwory autorskie, czy covery. Co do samych kompozycji już pierwsza na liście, jawiąca się pod dość nurtującym tytułem „Definition Of Insanity”, zwraca uwagę mniejszą ilością partii gitarowych w stosunku do pozostałych instrumentów.
I taki w zasadzie jest cały album. Częściej na pierwszy plan wybijają się instrumenty dęte i klawiszowe, które w rękach tak nietuzinkowych muzyków jak Keith Crossan, Tom Poole i Tony Stead nadają utworom dostojnego i szlachetnego charakteru. Nie oznacza to oczywiście, że Tommy porzucił gitarę w kąt i zajął się samym śpiewaniem. Nadal czaruje swoją grą w postaci dyskretnych wtrąceń i delikatnych ozdobników, a kiedy trzeba potrafi przygrzać ognistą solówką, ot jak chociażby we wspomnianym numerze otwierającym płytę. Drugi w kolejności „It Is What It Is” to utwór autorstwa zmarłego niedawno teksańskiego muzyka Stephena Brutona. Castro zadedykował mu niniejszy album „w podziękowaniu za przyjaźń i inspirację”. Kawał pięknego soulu niesie z sobą po mistrzowsku zaaranżowana kompozycja tytułowa, kojarząca się troszkę z leciwą „These Arms Of Mine” Otisa Reddinga. Rozpoczyna ją uroczy motyw sekcji dętej, kontynuowany po chwili przez głęboki głos Tommy’ego, a całości dopełniają subtelne pląsy gitary oplecione łagodną hammondową mgiełką. Na tle pulsujących fortepianowych dźwięków oraz niezwykle realistycznej sekcji brzmi to wszystko naprawdę niesamowicie i uwieńczone jest śpiewnym, gitarowym solo w stylu Alberta Kinga. Takiego zespołowego grania nie powstydziłyby się nawet najlepsze orkiestry symfoniczne. Z kolei w świetnie wykonanym „Ninety-Nine And One Half” Wilsona Picketta do głosu dochodzi Hammond Tony’ego Steada przypominający barwą wczesne nagrania Bookera T. Jonesa dla wytwórni Stax i znów urzekają wspaniale uzupełniające się poszczególne partie instrumentów. Z pozostałych zapożyczeń jakie znalazły się na płycie nie sposób pominąć słynnego dylanowskiego „Gotta Serve Somebody”, mocno przyprawionego soulowo-funkowym sosem, co osadziło go w zupełnie nowym wymiarze. Jest też podany w bardziej rockowej konwencji „Victims Of The Darkness” z repertuaru nowoorleańskiego pianisty Allena Toussainta oraz żywiołowo zagrany, rhythm’n’bluesowy „My Babe” autorstwa duetu wokalnego The Righteous Brothers. Nieco więcej gitary możemy usłyszeć w funk-rockowej kompozycji „Trimmin’ Fat”, gdzie swoje slide’owe umiejętności demonstruje sam John Porter, a cały band znakomicie udowadnia, iż pauza to też muzyka. Rozmaitymi figurami gitarowymi nafaszerowany jest również szaleńczy rock’n’roll pod tytułem „Make It Back To Memphis”, ale tutaj akurat bardziej skupia na sobie uwagę Tony Stead i jego pianistyczne popisy à la Jerry Lee Lewis.
Castro nie zapomniał również o bluesie, a dokładnie swingującym jump bluesie, bo w takiej stylistyce wykonał kawałek „Backup Plan”, napisany wspólnie z Rickiem Estrinem. Na koniec serwuje nastrojowy popowo-soulowy temat Jeffa Turmesa o nazwie „The Trouble With Soul”. Choć taka estetyka, głównie za sprawą perkusji, może nie pasować do konwencji brzmieniowej albumu, to akurat w tym miejscu w ogóle ona nie przeszkadza… A wręcz przeciwnie, doskonale odpręża i relaksuje po wysłuchaniu takiej dawki dźwięków na naprawdę wysokim poziomie.
Kolejne udane wydawnictwo w dorobku Tommy’ego Castro potwierdza jego wielki talent i wyśmienitą formę artystyczną niezależnie od tego, z kim pracuje i dla kogo nagrywa. Płyta powinna zainteresować nawet ortodoksów, którzy twierdzą, iż muzyk w swojej twórczości już dawno odszedł od bluesa.
Tomasz Kruba
Wydawca: Alligator Records
Posłuchaj: www.myspace.com/tommycastroband
Związek Producentów Audio Video zamieścił na swojej stronie internetowej informację związaną ze zgłaszaniem wydawnictw muzycznych do konkursu Fryderyk 2010. Tegoroczna edycja obejmuje nagrania – także bluesowe – które ukazały się na rynku między 1 grudnia 2008 roku, a 30 listopada 2009 roku. Termin rejestracji zgłoszeń upływa 30 listopada! Po raz pierwszy uruchomiony został internetowy system rejestracji, w którym obok samego zgłoszenia zamieścić można dodatkowe materiały dotyczące zgłoszonego wydawnictwa, takie jak np. zdjęcie okładki, opis czy ilustrację dźwiękową w postaci pliku mp3. Szczegóły znajdziecie na stronie ZPAV.
Źródło: www.zpav.pl
Oprócz koncertów i ciekawych wydarzeń tegoroczny Polski Dzień Bluesa przyniósł Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie PSB. Poniżej publikujemy list otwarty Zarządu Stowarzyszenia skierowany do naszych Czytelników:
Za nami Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego. Zjazd potraktowaliśmy jako znakomitą okazję do podsumowania ostatnich trzech lat działalności Stowarzyszenia oraz do wyznaczenia celów na najbliższe lata.
Korzystając z okazji chcieliśmy podzielić się sprawozdaniem z Czytelnikami serwisu Blues.pl.
W dyskusji podsumowaliśmy dotychczasową działalność PSB, cele jakie podstawiliśmy sobie trzy lata temu i dotychczasowe sukcesy. Niewątpliwie najszerszy zasięg miały wszelkie działania związane z corocznymi obchodami Polskiego Dnia Bluesa. Święto bluesa w Polsce, jakim bez wątpienia jest Dzień Bluesa, to inicjatywa PSB realizowana dzięki masowemu wsparciu rzeszy bluesfanów, organizatorów i artystów bluesowych. Co roku na terenie całego kraju z tej okazji odbywa się kilkadziesiąt większych i mniejszych wydarzeń bluesowych obejmujących: koncerty, festiwale i warsztaty. Dzięki działaniom Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego w Dniu Bluesa blues zagościł w komercyjnych mediach o zasięgu ogólnopolskim jak m.in.: Program III Polskiego Radia, stacje radiowe skupione w Audytorium 17, Tok FM, Jazz Radio, TVP, TVN oraz w wielu mediach lokalnych. Wydarzenia Dnia Bluesa promowane były także na dedykowanej stronie www.dzienbluesa.pl. Podkreślić należy również entuzjastyczne wsparcie dziennikarzy i mediów muzycznych związanych z bluesem, a zwłaszcza serwisu Blues.pl i magazynu Twój Blues.
Wyjątkowym osiągnięciem było uzyskanie wsparcia finansowego z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dwa lata z rzędu udało nam się przekonać Ministra aby wspomógł inicjatywę Dnia Bluesa oraz projekt Akademia Bluesa. Zyskując zaufanie Ministerstwa i rzetelnie gospodarując powierzonymi funduszami, udowodniliśmy władzom i sponsorom, że polskiego bluesa warto i należy wspierać.
Dzięki pozyskanym środkom:
W lipcu 2008 uczyniliśmy pierwszy ważny krok na drodze do włączenia polskiego bluesa w ogólnoświatowy nurt. PSB zostało członkiem stowarzyszonym międzynarodowej organizacji The Blues Foundation, uzyskując m.in. prawo do wystawiania własnego kandydata na jednym z najważniejszych konkursów bluesowych świata – International Blues Challenge w Memphis. Dzięki temu w lutym 2009 roku w Memphis mogli zagrać Boogie Boys, z sukcesem rozsławiając polskiego bluesa na amerykańskim rynku.
Z inicjatywy Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego i magazynu Twój Blues w roku 2009 zorganizowane zostało skoordynowane zgłaszanie polskich płyt bluesowych do nagród Fryderyki. Akcja zakończyła się sukcesem i wśród nagród Fryderyki po raz pierwszy pojawiła się nagroda za Album Roku w kategorii Blues przyznana w tym roku Kasie Chorych.
Dzięki naszym staraniom ZAiKS obniżył próg ilości sprzedanych płyt koniecznych do uzyskania statusu Złotej Płyty. Od lutego b.r. dla bluesa (podobnie jak wcześniej dla jazzu) wymagane jest 5000 sprzedanych sztuk.
Od trzech lat funkcjonuje ustanowiony przez zarząd PSB znak PSB Rekomenduje, nadawany płytom, wydawnictwom, festiwalom oraz klubom prezentującym najwyższą jakość i w znaczący sposób promujących bluesa. Do tej pory znak przyznano dziesięciu wydawnictwom, trzem przedsięwzięciom medialnym i kilku festiwalom.
Priorytetami PSB na najbliższe lata będą:
Dziękując wszystkim, którzy dobrym słowem i działaniem wspierali naszą dotychczasową pracę, chcielibyśmy zaprosić do przyszłych wspólnych inicjatyw dla dobra polskiego bluesa. Zapraszamy do dzielenia się uwagami i pomysłami, które pomogą nam jeszcze efektywniej realizować naszą misję.
Z bluesowym pozdrowieniem
Zarząd Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego
www.blues.org.pl
Źródło: www.blues.org.pl
Sześć lat temu, 4 marca 2007 roku, media obiegła smutna informacja – „Ojciec Polskiego Bluesa” nie żyje. Kilkanaście dni temu, na kilka dni przed rocznicą tego wydarzenia na półki sklepowe trafia wyjątkowa płyta, „Tadeusz Nalepa, Breakout i Przyjaciele – 60-te urodziny” – wydawnictwo, które do tej pory funkcjonowało na rynku w formie płyty DVD. Jest to zapis jubileuszowego koncertu, który odbył się 10 lat temu w rzeszowskiej hali na Podpromiu. Nalepa obchodził wtedy swoje 60-te urodziny, ale także świętował 40-lecie pracy artystycznej. Wytwórnia Metal Mind Productions po raz pierwszy wypuściła na rynek to wydawnictwo w 2006 roku. Teraz przypomina koncert w wersji audio z trzynastoma utworami. Muzyki jest trochę mniej niż na wydaniu wideo, ale nie zabrakło tych najbardziej znanych, czy jak mówią jego najwięksi fani, nieśmiertelnych utworów Tadeusza Nalepy. Takim z pewnością jest „Modlitwa” zaśpiewana tu przez Marzenę Korzonek czy „Kiedy byłem małym chłopcem” wykonany w Rzeszowie przez Stanisława Soykę. Sam Soyka tak wspominał tamten występ u boku „Ojca Polskiego Bluesa”: „Tadeusz Nalepa był cudownym kapelmajstrem, a powszechny szacunek, którym był otaczany gdziekolwiek żeśmy przybywali, udzielał się wszystkim. Kiedy w 2003 roku zaprosił mnie na swój urodzinowy koncert w rodzinnym Rzeszowie, poczułem się wyróżniony. Znów mogłem usłyszeć jego esencjonalną bluesowo-gitarową narrację i poczuć energetyzującą prostotę w kontakcie zakulisowym”. Tę energię słychać było także na scenie, szczególnie, gdy obok Nalepy pojawiła się na niej Mira Kubasińska. Śpiewających kobiet obok Nalepy było tego wieczora więcej. Żona bluesmana, wokalistka Grażyna Dramowicz, która zaśpiewała z nim „To niemożliwe” i „Ten o Tobie film”, po dziesięciu latach tak wspomina tamten występ: „Pamiętam, że Tadeusz bardzo dużo pracy włożył w ten koncert, kosztowało go to dużo energii tym bardziej, że był pedantem i perfekcjonistą. Przygotowania były bardzo męczące, ale satysfakcja po wszystkim była ogromna. Tadeusz był po prostu szczęśliwy”. To zmęczenie słychać oczywiście na płycie, ale trudno wymagać, by sześćdziesięcioletni Tadeusz Nalepa brzmiał jak ten z czasu wczesnego Breakoutu. Zresztą, to chyba nie w tych kategoriach trzeba na tę płytę patrzeć. To ważny dokument i cenne ukoronowanie kariery, która nauczyła bluesa kilka pokoleń Polaków.
Przemek Draheim
Wydawca: Metal Mind Productions
Posłuchaj: www.metalmind.com.pl
Wytwórnia VizzTone przygotowała łakome kąski dla miłośników różnorodnego bluesa i harmonijki ustnej. Chodzi o dwa wydawnictwa. Pierwsze to „Rockin’ All Day” sygnowane przez Dennisa Gruenlinga, gdzie towarzyszą mu Doug Deming i jego Jewel Tones. Drugie to płyta „What’s It Gonna Take” nagrana przez formację Doug Deming & the Jewel Tones, gdzie na harmonijce gra Dennis Gruenling. Ot ciekawostka. Zasadniczo na obu płytach gra ten sam skład, ale nie jest to żelazną regułą, gdyż na pierwszym z wydawnictw znajdziemy również popisy kilku zaproszonych instrumentalistów spoza paczki. Faktem jest, że mamy do czynienia z dwoma albumami pełnymi smakowitego jump bluesa, bluesa chicagowskiego i jeszcze kilku jego wariantów, z doskonałą grą harmonijki oraz wykwintną gitarą, które subtelnie uzupełniają się na tle bujającej sekcji rytmicznej. Dźwięk i frazowanie harmonijki powoduje szeroki uśmiech na twarzy, tak samo jak to, co na gitarze wyczynia Deming. Brzmienie, puls, nastrój, humor, zabawa. Czego chcieć więcej?
Maciej Draheim
Wydawca: Vizz Tone Label Group
Posłuchaj: www.vizztone.com
Kiedy mówi się o folklorze amerykańskiego południa często stawia się twardą granicę pomiędzy czarnym bluesem, a białym country – jakby muzycy, którzy od początku minionego stulecia tworzyli te gatunki żyli w całkowitym odosobnieniu. Film braci Coen „Bracie, gdzie jesteś?” pokazał, że nie do końca tak było, ale dla tych, którzy potrzebują argumentów bardziej naukowych niż kinowa rozrywka francuska wytwórnia Dixiefrog przygotowała płytę „Black & White – Recorded In The Field by Art Rosenbaum”.
Kolekcjoner płyt, artysta malarz, pisarz, ale przede wszystkim profesor Uniwersytetu w Georgii, gdzie przez wiele lat wykładał historię amerykańskiej muzyki i południowego folkloru. Art Rosenbaum to postać niezwykle barwna, często porównywana do Alana Lomaxa, bo podobnie jak jego starszy kolega poświęcił większą część życia dokumentowaniu muzycznych tradycji amerykańskiego południa. Co ważne, nie szukał tylko bluesa, czy tylko białych przyśpiewek, rejestrując pełne spektrum tego, co działo się na południu.
Efekty tej pracy słychać na krążku, na który składają się dwadzieścia cztery nagrania zarejestrowane przez Rosenbauma w terenie, na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat. Jednym z najstarszych jest „Mandolin Stomp” z początku lat sześćdziesiątych w wykonaniu Jamesa „Yanka" Rachella, króla bluesowej mandoliny.
Utwory, które znalazły się na wydanym przez Dixiefrog longplay′u ukazały się wcześniej w ramach wielopłytowego boxu, który Art Rosenbaum wypuścił na rynek przy wielkiej pomocy malutkiej wytwórni Dust-to-Digital. Przedsięwzięcie było ryzykowne, bo to nie jest muzyka, którą lekką ręką można dziś zagrać w radiu, a co za tym idzie na komercyjny sukces wydawnictwa trudno było liczyć. Ale sukces przyszedł i w 2008 roku box otrzymał statuetkę Grammy. Jego najlepsze fragmenty zdobią francuskie wydawnictwo.
Dla kogoś, kto chciałby zgłębić fenomen amerykańskiej muzyki „Black & White” to pozycja konieczna – bez dwóch zdań.
Przemek Draheim
Wydawca: Dixiefrog
Posłuchaj: www.bluesweb.com
Crossroads Guitar Festival to powołany do życia przez Erica Claptona charytatywny festiwal, z którego dochody wspierają założony przez muzyka Crossroads Centre – fundację i ośrodek leczenia uzależnień. Festiwal to wyjątkowe święto gitary, prezentujące na jednej scenie najważniejszych i najpopularniejszych współczesnych gitarzystów, od B.B. Kinga i Buddy Guy’a, przez Jeffa Becka i Johna Mayera, po Carlosa Santanę czy Steva’a Vai’a i dziesiątki innych. Dotąd odbyły się cztery edycje wydarzenia – każda pozostawiła po sobie ślad w postaci płytowego wydawnictwa ze znaczkiem Warner Music.
Pierwsza edycja Crossroads Guitar Festival odbyła się na stadionie Cotton Bowl w Dallas w Teksasie w 2004 roku. Przez dwa dni przewinęło się wtedy przez scenę morze sławnych gitarzystów. JJ Cale, Larry Carlton, Robert Cray, Sheryl Crow jako damski rodzynek, Bo Diddley, David Honeyboy Edwards, Buddy Guy, B.B. King, John Mayer, Robert Randolph, Carlos Santana, Steve Vai, grupa ZZ Top i wiele innych, gitarowych gwiazd. Można śmiało powiedzieć, że takiej imprezy jeszcze wcześniej nie było. Zadziałała tu pewnie magia nazwiska, bo też ponoć sam Clapton zapraszał do udziału w przedsięwzięciu swoich kolegów po fachu – tych, których podziwia i tych, których słucha mu się najlepiej. Dobrze wybrał i tyczy się to do każdej z edycji, także tej najnowszej z 2013.
Pierwsza edycja Crossroads Guitar Festival okazała się tak dużym sukcesem, że kiedy w 2007 roku rozpoczęto sprzedaż biletów na drugą edycję, 28 tysięcy wejściówek rozeszło się w rekordowym czasie 22 minut. To nie tylko imponujące, ale też ważne, szczególnie gdy przypomnimy sobie o celu, na jaki idą zebrane przez festiwal pieniądze. To założone przez Erica Claptona Crossroads Centre, czyli fundacja i ośrodek leczenia uzależnień na wyspie Antigua na morzu karaibskim gdzie osoby walczące z alkoholem i narkotykami, tak jak przed laty Clapton, mogą wyjść z nałogu i wrócić do normalnego życia. Warto o tym pamiętać słuchając festiwalowych wykonań, także tych w niecodziennych składach. Tych na ostatnim wydawnictwie z logo Crossroads gitar Festival nie brakuje. Słyszymy np. Taj Mahala i Keb’a Mo w klasycznym „Diving Duck Blues”, czy southern-rockową spółkę Warren Haynes, Gregg Allman i Derek Trucks.
Kilkunastu wyjątkowych gitarzystów na jednej scenie i za każdym razem od kilkunastu, do kilkudziesięciu godzin niespotykanych nigdzie indziej muzycznych uniesień, w niecodziennych składach i zaskakujących kolaboracjach – tak można podsumować każdą z czterech dotychczasowych edycji Crossroads Guitar Festival. Nic więc dziwnego, że każda z nich została zarejestrowana i w ten sposób zdokumentowana. Do tej pory po każdej edycji festiwalu wydawane było dwupłytowe DVD zawierające najciekawsze fragmenty imprezy. Teraz, po praz pierwszy obok zapisu wideo dostajemy także sam dźwięk w postaci dwóch krążków CD, a nawet czterech winylowych longplayów. Wszystko po to, żeby tą muzyką mogła się cieszyć jeszcze większa publiczność, już nie tylko przed telewizorem. I dobrze, bo dla takich gwiazd i takich wykonań naprawdę warto usiąść i uważnie posłuchać.
Przemek Draheim
Wydawca: Warner Music Poland
Posłuchaj: www.amazon.com
Wydawnictwo koncertowe w dyskografii każdego muzyka to poza względami sentymentalno-dokumentalnymi przede wszystkim pozycja, która świadczy o jego rzeczywistym charakterze. To właśnie estrada stanowi prawdziwe wyzwanie dla wykonawcy, a publiczność na gorąco ocenia jego kompetencje w sferze muzycznej i scenicznej. 11 września 2010 roku podczas jedenastej edycji festiwalu Satyrblues w Tarnobrzegu przed taką próbą stanął szwajcarski gitarzysta Joe Colombo ze swoim zespołem Deltachrome. Zadanie miał o tyle trudne, że występował w Polsce po raz pierwszy, a widownia znała go dotąd tylko z plakatu. Dowodem na to, że sprostał wyzwaniu jest zapis dziewięciu utworów, wydany w Szwajcarii pod tytułem „Borderlive!”.
Colombo jest gitarzystą tak samo wiernym estetyce bluesowej, co i hardrockowej, toteż nie dziwi fakt, że już od pierwszych taktów otwierającego album kawałka „Upside Down Blues” zderzamy się z niespożytą energią i ekspresją. Zadziorny gitarowy riff wprawia w ruch poszczególne moduły perfekcyjnej maszynerii, w jaką przeobraża się Deltachrome. Na pierwszy plan wychodzi szorstki, rockowy głos włoskiego wokalisty Franco Campanelli, a dźwiękową przestrzeń wypełnia sekcja rytmiczna (Gian-Andrea Costa – bas / Rocco Lombardi – perkusja) generująca niesamowity feeling. Środek utworu to już prawdziwe popisy lidera wykorzystujące zmiany tempa, pauzy, tłumienie strun i oczywiście nieodzowny element jego techniki – mistrzowski slide. Temperatura koncertu nie obniża się również w następnym numerze – klasyku „brodaczy” z Texasu, „Just Got Paid”, który dzięki Joe Bonamassie przeżywa ostatnio swoją drugą młodość. Wolniejsze tempo i cięższe brzmienie w stosunku do oryginału i przede wszystkim partia wokalna kojarzą się ze starym wyjadaczem Lemmym Kilmisterem. Zgoła odmienny nastrój przynosi instrumentalna kompozycja „By My Side”. Delikatne flażolety na początku inicjują prawie dziewięć minut gitarowej subtelności. W tym momencie wypada tylko zamknąć oczy i przenieść się w eteryczny świat jaki proponuje nam zespół w tym majstersztyku. Kolejną pozycją playlisty jest hendriksowski „Third Stone From The Sun”, zagrany z funkową rytmiką i bulgoczącym efektem wah-wah. Utwór poprzedza krótkie basowe solo Gian-Andrei Costy, a kończy się popisami Rocco Lombardiego. Frazowanie i mocna artykulacja jaką dysponuje ten perkusista przywołują w pamięci legendarnego Johna „Bonzo” Bonhama. Po tym wszystkim ponownie na pierwszy plan wysuwa się lider w standardzie Elmore’a Jamesa „It Hurts Me Too”. Colombo zagrał go w estetyce popularnego „Paris, Texas” Ry’a Coodera lub też jego wersji „Dark Was The Night”, autorstwa Blind Willie Johnsona. Taka interpretacja zdecydowanie odróżnia się od wielu kopii tego utworu, powielanych do znudzenia przez dziesiątki wykonawców z Claptonem na czele. Świadczy to o dużej kreatywności szwajcarskiego gitarzysty, której prawdziwy upust daje w kolejnym numerze „Playin’ The Blues”. Jeżeli ktokolwiek miał jeszcze jakieś wątpliwości odnośnie tego, czy Joe naprawdę gra bluesa, to wykonanie tej kompozycji powinno je rozwiać, nawet u najbardziej zatwardziałych ortodoksów. Na tle wolno przetaczającej się sekcji rytmicznej Colombo pokazał ile możliwości kryje w sobie gitara rezofoniczna, i że można na niej zagrać dosłownie wszystko. Krótkie, surowe frazy z chicagowskiej West Side, przeszywający slide z najlepszych lat Johnny’ego Wintera, dźwiękowa ekwilibrystyka à la SRV, błyskotliwe wykorzystanie efektu wah-wah, finezyjne operowanie sprzężeniem zwrotnym, zmiana poziomu głośności gitary aż do całkowitego jej ściszenia i akustycznych akordów rodem z Delty. A na zakończenie prawdziwy pokaz wirtuozerskich technik gry z tappingiem włącznie. Właśnie dla takich chwil warto przychodzić na koncerty. Album wieńczy kompozycja „Cold Night” spod znaku Pride & Glory, z hard rockowym wokalem Campanelli.
„Borderlive!” udowadnia, że Deltachrome doskonale potrafią „udźwignąć” swoje studyjne kompozycje na koncercie, co jest w obecnych czasach olbrzymim atutem. Zarówno w formie, jak i w treści oferują publiczności maksymalną autentyczność i sto procent swoich możliwości. Joe Colombo w pełni potwierdza, że jest jednym z najlepszych „slajdzistów” na świecie i nie będzie żadną przesadą stwierdzenie – jednym z najbardziej wartościowych obecnie gitarzystów blues-rockowych. On już od dawna gra w tej samej lidze co Eric Sardinas czy Derek Trucks, tylko mało osób jeszcze to wie. Jako pierwsi w Polsce przekonali się o tym uczestnicy Satyrbluesa, a dokumentację stanowi opisywany album. I choć na krążku zapisano tylko 52 minuty i 16 sekund z prawie dwugodzinnego show, a dźwięk jest nieco sterylny jak na koncertowe produkcje, to dostarcza on sporą dawkę emocji i plasuje się w czołówce blues-rockowych wydawnictw live z ostatnich lat. Warto zainteresować się tą płytą, tym bardziej, że już niebawem nakładem Tarnobrzeskiego Stowarzyszenia OKO ukaże się w Polsce limitowany digipack zawierający ten sam materiał audio oraz dysk DVD z zapisem koncertu i atrakcyjnymi bonusami.
Tomasz Kruba
Wydawca: Joe Colombo
Posłuchaj: www.joecolombomusic.com
Znamy już okładkę jednego z najbardziej oczekiwanych wydawnictw tej jesieni, płyty Blu-ray „Dżem symfonicznie”, na której znajdzie się zarejestrowany w listopadzie ubiegłego roku koncert Dżemu z Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu. Wydawnictwo trafi do sklepów 5 października. Premiera krążka odbędzie się tego samego dnia w miejscu, gdzie zarejestrowano występ, w Domu Muzyki i Tańca. Artyści wystąpią w towarzystwie orkiestry symfonicznej, a salę wypełnią dźwięki przebojów sprzed lat, ale też utworów z najnowszej płyty. Równolegle z wydaniem blu-ray w sklepach pojawią się płyty DVD i CD z rejestracją koncertu. Jak piszą wydawcy albumu: „Doświadczeni rockerzy pojawią się na tle elegancko ubranych postaci z instrumentami smyczkowymi i dętymi; proste treści zrodzone w piwnicach i altankach w czasach świetności Silesian Sound zostaną ujęte w wykwintne formy wywodzące się z sal z boazerią, żyrandolami i pluszami; a całość będzie zderzeniem dwóch światów, w wyniku którego powstaje nowa muzyczna jakość”.
Źródło: www.dmit.com.pl
Wśród bluesowych płyt, które ukazują się co miesiąc, sporą grupę stanowią te wydawane albo przez małe wytwórnie, albo przez samych artystów, w myśl popularnego u nas hasła „własnym sumptem”. Warto tę gałąź muzycznego rynku obserwować, bo trafiają się tam bardzo interesujące wydawnictwa. Takie popełnił niedawno harmonijkarz Derrick Big Walker. Płyta „Roots Walking – Americana Blues & Roots” to album niesłychanie ciekawy, bo przynoszący – obok nowych kompozycji – ubrane w muzykę tradycyjne afroamerykańskie wiersze i poniewolnicze przypowiastki z osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Pomysł szalenie inspirujący, trochę w duchu Otisa Taylora, który zapoczątkował szukanie tekstowych inspiracji w mrocznych czasach rasowej segregacji, choć muzyka inna niż u Taylora, bliższa klimatom wczesnego Chicago.
Z kolei miłośnicy soul-bluesa powinni zainteresować się wokalistką Marion James. Jej nowy longplay nazywa się „Northside Soul”, a wydała go niewielka, a coraz prężniej działająca oficyna Eller Sound Records. Słychać tam subtelną mieszankę bluesa, soulu i funku, podaną z jazzową elegancją i stanowiącą dobre tło dla głosu Marion James – śpiewaczki może i mało znanej, ale bardzo doświadczonej, bo aktywnej na muzycznej scenie od lat sześćdziesiątych. Ponoć w zespole z którym wtedy koncertowała, grali Jimi Hendrix i basista Billy Cox, a ona sama w roku 1966 nagrała piosenkę „That’s My Man”, jeden z większych hitów słynnej wytwórni Excello Records z Nashville. Tym bardziej miło, że wróciła do nagrywania i to z tak solidną pozycją jak „Northside Soul”.
Artystów pokroju Marion James, wartych usłyszenia, a mało znanych, pozwala znaleźć w Internecie serwis Mary4Music.com będący największą bluesową książką telefoniczną na świecie nagrodzoną w tym roku prestiżową nagrodą „Keeping The Blues Alive”. Taki tytuł ma też płyta, którą ukazała się właśnie ze znaczkiem serwisu na okładce. Serwis Mary4Music.com od 1998 roku ułatwia muzykom i małym wytwórniom zaistnienie w sieci przez publikację linków do ich stron internetowych w swoim katalogu. Wspomniany album, wydany na fali zdobytej nagrody, jest pierwszą z serii promocyjnych płyt prezentujących dziesiątkę nieodkrytych jeszcze przez liczną publiczność, a wartych uwagi wykonawców. The Terry Blankley Band, Lisa Mann & Her Really Good Band, Bobby BlackHat Walters czy Bill Johnson to tylko niektóre z nazwisk i nazw, z którymi nawet bardziej obeznany słuchacz spotka się na longplay’u po raz pierwszy. Co cieszy, bo miło odkrywać nowe.
Poza obiegiem dużych wytwórni, czy bluesowych majorsów, jak powiedziałby ktoś z zamiłowaniem do anglicyzmów, funkcjonuje od lat znany polskiej publiczności harmonijkarz Sugar Blue, który w swojej karierze otarł sie o wielki świat rock’n’rolla grając na harmonijce ustnej w hitowym „Miss You” Rolling Stonesów. Jego nowy, koncertowy album „Raw Sugar” w formie dwóch srebrnych krążków trafił na sklepowe półki w Stanach Zjednoczonych w połowie września. Ci, którzy cenią sobie klubową atmosferę nagrań i improwizacje, których nie ograniczają radiowe ramy trzyminutowych singli powinni tego wydawnictwa poszukać – nie będą zawiedzeni.
Przemek Draheim
Wydawca: Big Walker Blues Music Productions, Eller Soul Records, Mary4Music, Beeble Music
Posłuchaj: Odsyłacze w tekście
„Ogień i woda” to tytuł nowej solowej płyty Maćka Balcara – wokalisty zespołu Dżem, ale też aktora teatralnego i filmowego. Na album, którego premierę przewidziano na 9 listopada, składa się 11 kompozycji, w nagraniu których Balcarowi towarzyszy zespół Nie-Bo. Wydawnictwo zbiegło się w czasie z akcją promocyjną rodzinnego miasta wokalisty, Ostrowa Wielkopolskiego, które zaproponowało mu, aby w 2010 roku był „twarzą miasta“ i promował je na billboardach witających i żegnających wszystkich przyjezdnych. Miasto jest też jednym z mecenasów tego wydawnictwa, co warto podkreślić jako przykład dobrej praktyki z korzyścią dla marki miasta i rozwoju lokalnej kultury.
Źródło: www.great-art.pl
Tuż przed świętami ukazała się w sklepach druga, także pięciopłytowa część ,,Antologii Polskiego Bluesa” pod redakcją Mariusza Szalbierza. Czy powtórzy ona sukcesy pierwszej części wydawnictwa 4everMusic?
Jeśli posłuchać tego, co emitują nasze mass media (a raczej nie emitują) i wziąć pod uwagę coraz bardziej mizerne nakłady płyt bluesowych, które i tak rozpływają się niezauważalne w masie popu, uznać należy za cud, że rynek bluesowy w ogóle w Polsce funkcjonuje. Ano istnieje i próbuje sobie radzić, o czym można się przekonać odsłuchując kolejną część pionierskiej antologii. Choć sam mam tzw. mieszane uczucia, co do jakości rodzimej odmiany bluesa, w miarę zgłębiania materiałów na kolejnych krążkach otwierałem oczy ze zdumienia. Dziesiątki nazwisk wykonawców, a jeśli wziąć pod uwagę pierwszą część antologii, setki nagrań niekoniecznie bluesowych przebojów, często mało znanych utworów, wydartych niemal siłą autorom lub skrywanych na dnie szuflady… Ba, są i takie, które kompletnie nie kojarzyły się dotąd z bluesowym idiomem, a zaprezentowane w przemyślnie skonstruowanej zbitce nabierają nowych kontekstów i znaczeń. Efekt jest czasem dyskusyjny. Można jeszcze od biedy przyjąć, że Dżamble z nieodżałowanym Zauchą grają bluesa, to jednak „Lucille” Michaja Burano, twórczość Skubikowskiego czy tym bardziej archiwalna „Alabama” Ludmiły Jakubczak nijak mi się z tą stylistyką nie kojarzyły. Paradoksalnie jednak te zabiegi spowodowały, że antologię smakuje się z rosnącym zaciekawieniem, a chętni którzy zaryzykują podróż zawiłymi meandrami polskiej muzyki rozrywkowej, nie raz zaskoczeni zostaną podobnymi woltami. Bo w starorzeczach naszej piosenki, której korzenie sięgają lat pięćdziesiątych kryją się niezwykłe smaczki, ba czasem jakiś boczny nurt przywabi nas atrakcjami, jakich wcześniej w ogóle nie przeczuwaliśmy. Ot, polskie Missisipi. Nie do końca ogarnione, trochę zapomniane, o własnej nieprzewidywalnej specyfice i kartografii. Potrzebna była mapa i przewodnik – taki wreszcie mamy.
Doceniając ogrom pracy włożonej w zebranie materiału muzycznego, nie można pominąć doskonałej szaty edytorskiej i grafiki. Każda z płyt opatrzona jest książeczką ilustrowaną nierzadko unikalnymi fotografiami oraz opatrzona mozolnymi opisami składów w poszczególnych utworach, gdzie autor starał się nie pominąć żadnego z nazwisk. Czapki z głów…
Niełatwo zrecenzować całość. Antologia to jedno, zaś kondycja i stan polskiego bluesa to temat zupełnie odrębny. Bo jakie przyjąć kryteria? Jak porównać nagrania Polan ze współczesnymi dokonaniami miłośników dwunastu taktów z krążka „Świeża krew”? Po przesłuchaniu całości wyłania się obraz niejednorodny i dwuznaczny. Z jednej strony materiał aż kipi bogactwem i różnorodnością propozycji, z drugiej tak pełna prezentacja odsłania niedostatki, razi powielaniem starych chwytów i inklinacją do kopiowania, szczególnie hołubionego w Polsce „białego” bluesa. Przecież wszyscy pamiętamy – po modzie na Mayalla zaczęło się niemiłosierne katowanie Stevie Ray Vaughana, co odbija się czkawką w niejednym nagraniu z tej składanki.
Fani gatunku nie od dziś dzielą się na tych, dla których blues to świętość i każde odstępstwo od tradycji jest herezją oraz na odszczepieńców, którzy traktują bluesa swobodniej – słuchających artystów kolaborujących z różnymi formami ballady, folku, jazzu czy nawet kabaretu. Na antologii nie brak przykładów i jednych i drugich. Trudno szczególnie wyróżnić, którąś z płyt pięciopaku. Przyjrzyjmy się im pojedynczo.
„Pionierzy”. Całość zaczyna się od trzęsienia ziemi, bo trudno nie zachwycić się Breakoutami i ich „Pięknem”. Potem wspomniana zaskakująca Ludmiła Jakubczak i szaleńcza „Lucilla”. Na krążku nie brak kilku uroczych staroci, w tym idealnego do zabawy przy ognisku pastiszu Andrzeja Dąbrowskiego „Zbuduję sobie tratwę”. Dla mnie numer jeden to jednak „Stress” i jedyne jak dotąd udane podejście do bluesa w wersji gospel, grupa Gramine.
„Świeża krew”. Obawiałem się tej płyty najbardziej, a tu miłe rozczarowanie. To bodaj krążek gdzie można znaleźć najwięcej propozycji wymykających się tradycyjnemu kanonowi bluesa. Świetny wypada przebojowy Blues Flowers z wielką nadzieją kobiecego wokalu, Magdą Piskorczyk. Nie jest tu osamotniona, równie dobrze radzą sobie Anna Heron, ambitna Karolina Cygonek czy ekspresyjna niczym Janis Joplin – Jolanta Litwin Sarzyńska. Śląskie brzmienie prezentuje Marek „Makaron” Trio, zachwyca niezwykle stylowy Devil Blues i wymykający się wszelkim stereotypom Limbo. Bomba!
„Blues z oklaskami”. Nagrania w wersji live zdominowali na płycie starzy „wyżeracze”: Dżem, Mielczarek, Martyna Jakubowicz, Nocna Zmiana Bluesa i Nalepa. Wyróżnić się na tym tle nie jest łatwo. A jednak w pamięci zapada najbardziej „Sztajger” śląskiego naturszczyka Jana „Kyksa” Skrzeka i niespodzianka – kameralna miniaturka Trio Con Brio „Blues dla zmartwionych”.
„Nasi (z) zagranicą”. Tu wreszcie można usłyszeć kilku importowanych mistrzów w towarzystwie naszych. Jest więc Mike Russel z polskimi gwiazdami jazzu, Louisiana Red z Nocną Zmianą Bluesa i charyzmatyczny Chris Farlowe. Prawdziwym smaczkiem jest jednak króciutki „Six Years Old” grupy G2. I jeszcze coś, czego zabrakło mi na krążku „z oklaskami” – prawdziwy ognisty numer live, jakby żywcem wyjęty z knajpy w Chicago, czyli John „Broadway” Tucker wraz z towarzyszącym mu Leszkiem Cichońskim. Dobra, równa płyta.
„Blues z szuflady”. Teoretycznie powinny czekać słuchacza niespodzianki. I są, choć bez ekstatycznych uniesień, no może z kilkoma wyjątkami. Z pewnością kolekcjonerskimi perełkami są przepyszny „Smuteczek” w wersji Krzaku z Kasą Chorych, a także króciutki numer kwadratu i Józefa Skrzeka. Uwagę zwracają tchnący żarliwym autentyzmem „Pieniądze albo życie” „Izby” Izbińskiego oraz kabaretowy i autoironiczny „Dokąd niosą mnie moje nogi” Jana „Junou” Janowskiego. Zaskakuje umieszczony na finał antologii serialowy „Babilon” (przy dobrej promocji murowany przebój), Nocnej Zmiany Bluesa. Ten utwór Sławka Wierzcholskiego ma wszelkie znamiona hitu. Uwagę zwraca nie tylko chwytliwy aranż i słowa, ale – co ważne – niepoprawnie polityczna treść, co czasem stanowiło nie lada atut pomagając w wylansowaniu produktu. Tylko czy artystom na tym zależało?
Okazuje się więc, że mimo śmierci proroków Nalepy, Riedla czy Kubasińskiej polski blues trwa. Czy ma się dobrze? Ten dylemat pozostawiam słuchaczom. Teraz wypada czekać fanom na trzecią część tego smakowitego wydawnictwa.
Paweł Kujawa
[Paweł Kujawa jest dziennikarzem „Tygodnika Nowego” w Pile. Przez wiele lat prowadził audycję autorską w pilskim Radiu 100, w której prezentował jazz, bluesa i Word music – przypis Redakcji].
Wydawca: 4everMUSIC
Posłuchaj: www.4evermusic.pl
Osoby, których czas dzieciństwa przypadł na lata 90. z pewnością pamiętają programy takie jak „Domowe przedszkole”, których twórcy starali się wychowywać najmłodszych za pomocą piosenek pokazujących im jak należy się zachowywać – często i dokładnie myć ząbki, itd. Jak się niedawno okazało, takie edukacyjne działania znane są nie tylko dawnym specjalistom od telewizyjnej misji, ale i pewnej dojrzałej amerykańskiej blueswoman – Gaye Adegbalola. Jej najnowsze wydawnictwo „Blues In All Flavors” jest płytą nagraną specjalnie dla dzieci. O ile jednak „polska piosenka wychowawczo-rozrywkowa” ograniczała się do banalnych melodyjek i prostych tekstów śpiewanych niby-dzięcięcym głosem, o tyle na recenzowanym krążku znajduje się porządny blues! I to w naprawdę wielu smakach!
Rytmy jumpowe, czy bujające chicagowskie shuffle zachęcające do jedzenia warzyw, ze smakowitymi zagrywkami gitary w tle… Nie może też zabraknąć porywającego rock’n’rolla, „The Cleanest Kid In Town”. Z takim akompaniamentem aż samemu chce się wskoczyć do wanny! Na płycie jest też soul-blues, blues akustyczny z głębokiej Delty, piedmontowe klimaty w stylu duetu Terry–McGhee. Słychać też trochę funky i odrobinę blues-rocka, czy typowego slow blues z płaczącą w niebogłosy gitarą, przy którym można wylać z siebie wszelkie smutki. Wszystko to pokazuje dzieciakom, żeby pamiętały o słowach takich jak „proszę” i „dziękuję”, były miłe i grzeczne, szanowały dziadków, innych ludzi i inne dzieci, a także nie pozwalały zaczepiać się szkolnym łobuzom. Zabawne teksty promują także tolerancję wobec innych i zachęcają do recyklingu. Ostatni numer zaś, „What A Wonderfull Word” przypomina, że naprawdę mamy się czym cieszyć żyjąc na tym świecie.
Płyta oprócz walorów wychowawczych jest też całkiem dobra muzycznie i mimo, że album przeznaczony jest dla najmłodszych, wydaje mi się, że nie tylko im przypadnie do gustu. Piosenki są zagrane przyjemnie, powodując rytmiczne bujanie się u słuchaczy. Nie ma tu zbyt wielu popisów solowych, ale nie to jest celem tego wydawnictwa. Nie chodzi o to, żeby młodego słuchacza oszołomić solówkami – które jednak, gdy się już pojawiają, są całkiem miłe dla ucha – lecz aby przekazać pewną treść, przy okazji pokazując młodszej młodzieży, jak ciekawy i różnorodny może być blues. To udaje się bardzo dobrze. Jedynym problemem może być kwestia językowa, bo przecież nie każdy polski pięciolatek zna dobrze angielski. Z drugiej strony, w obecnych czasach w zajęciach językowych biorą udział coraz częściej także bardzo małe dzieci, więc można liczyć na to, że atuty edukacyjno-wychowawcze krążka uda się wykorzystać. A warto.
Maciej Draheim
P.S. O płycie i przyświecającej jej idei na YouTube opowiada sama artystka.
Wydawca: Vizz Tone Label Group
Posłuchaj: www.amazon.com
Pięć srebrnych płyt – trzy DVD i dwie CD – składa się na zapis koncertu The Lucky & Tamara Peterson Band jaki odbył się w niemieckim 55 Arts Club Berlin. To najnowsze wydawnictwo utalentowanego bluesmana Lucky Petersona. Pięknie wydany i wypełniony po brzegi bluesem, soulem i funky album zawiera ponad 200 minut muzyki na krążkach DVD i ponad 150 na krążkach CD – trudno wskazać wykonawcę, który przebije taki wynik.
Razem z wydawcą albumu, wytwórnią Blackbird Music z Niemiec, przygotowaliśmy dla Facebookowych Fanów Blues.pl konkurs, w którym do wygrania jest jeden egzemplarz tego imponującego wydawnictwa, „Live at the 55 Arts Club Berlin”. Żeby go zdobyć należy polubić Blues.pl na Facebooku i odpowiedzieć na pytanie:
Odpowiedzi, z hasłem „Konkurs” w temacie, prosimy przysłać na redakcyjny adres e-mail blues@blues.pl. W treści wiadomości należy podać swoje imię i nazwisko, adres, a także kontaktowy numer telefonu. Na Wasze maile czekamy do poniedziałku 10 grudnia, do godziny 11:59. Niedługo potem ogłosimy zwycięzcę losowania.
Źródło: Blues.pl i Blackbird Music
Na majowej liście Złotych Płyt przyznawanych przez Związek Producentów Audio Video pojawił się znajomy tytuł. Prestiżowy status otrzymał debiutancki album Hoodoo Band wydany przez firmę Luna Music – dwupłytowe wydawnictwo prezentujące niezwykle ciekawą mieszankę bluesa, soulu i muzyki funky.
Źródło: www.zpav.pl
Nową płytę Jasona Ricci recenzowaliśmy już na Blues.pl, ale z okazji warszawskiego koncertu tego harmonijkowego wirtuoza publikujemy kolejny tekst, tym razem autorstwa Sławomira Majewskiego:
Do tej pory znałem tylko bootlegowe nagrania koncertowe Jasona Ricci umieszczone na YouTube i na stronie Archive.org. Wadą tych nagrań była czasem zła jakość dźwięku i obrazu, jednak żywiołowość muzyków, zwłaszcza Jasona, a także jego niewątpliwy talent i umiejętności rekompensowały ten brak.
Spodziewałem się blues-rockowego grania i tak rozpoczyna się płyta – prostym rytmicznie i melodycznie utworem. Podobnie numer drugi to rytmiczna, kołysząca ballada, można powiedzieć w stylu pop-bluesa. „Holler for Craig Lawler” to takie trochę jazz-rock fusion,ciekawe przełamania rytmu i dobra improwizacja Jasona. Kolejny utwór to powolna ballada bluesowa, której współautorem jest basista Tood Edmunds grający partię basu na tubie. Jest on również kompozytorem kolejnego utworu na płycie. Mamy tu kolejny „zakręt”: „Ptryptophan Pterodactyl” jest instrumentalny, oparty na rytmie latynowskim i w takim też brzmieniu. Ale to nie koniec zaskoczeń na krążku. „I Turned Into a Marian” to kompozycja Glenna Danziga, czyli ostre rockowe granie. Tutaj też słychać swobodę z jaką porusza się Ricci w takiej stylistyce. Oczywiście, żaden z członków zespołu też nie jest nią skrępowany – słychać ostre riffy gitary i mocny rytm perkusji. Numer siódmy to nagroda dla zawiedzionych do tej pory bluesfanów, klasyczny blues, kompozycja Willie Dixona. Kołysze tak jak lubię, bez rozbudowanych solówek, zagrany w stylistyce „starych” bluesmanów. Kolejny utwór to kompozycja Starskiego, który gra tutaj na gitarze akustycznej, dobro i śpiewa. Następny kawałek można często usłyszeć na koncertach dostępnych na podanej wyżej stronie internetowej – powraca tu znane wcześniej brzmienie zespołu, wszystko wraca na swoje miejsce. „Afro Blue” to standard jazzowy, najbardziej znany chyba w wykonaniu Johna Coltrane’a . Rozpoczyna go Ricci długą improwizacją, dla której podstawę stanowi gra pozostałych muzyków. Potem każdy z instrumentalistów ma własną solówkę. Jest to najdłuższy i w mojej ocenie najlepszy utwór na tej płycie. Kolejny numer to kompozycja perkusisty, słyszymy tu jego śpiew, a reszta zespołu pododaje mu chórki, bas ponownie zastępuje tuba. Płytę zamyka kompozycja Sun Ra. W instrumentarium pojawia sie akordeon i gitara slide, na których gra Wolfe, Jason gra na harmonijce diatonicznej i polifonicznej, na końcu wchodzi wokal Brady Millsa,całość w lekko psychodelicznym brzmieniu przypomina Toma Waits’a.
Płyta jest eklektyczna, pokazuje możliwości Ricciego i kolegów z zespołu w różnych stylach i rodzajach muzyki. Warto posłuchać.
Sławomir Majewski
Wydawca: Eclecto Groove Records
Posłuchaj: www.myspace.com/jasonricciandnewblood
Taką wiadomość przekazał serwis Blues.About.com. Ci, którzy myślą, że to żart, powinni zajrzeć na Amazon.com, gdzie posłuchać można fragmentu piosenki „Just Your Fool” promującej bluesową płytę Cyndi Lauper (fot. strona domowa artystki). Krążek „Memphis Blues” ma się ukazać 22 czerwca i zawierać covery bluesowych klasyków. Lista utworów, podobnie jak nazwiska gości uczestniczących w sesji, robi wrażenie. We wspomnianym „I’m Just Your Fool” pojawia się Charlie Musselwhite, w „Early in the Morning” Allen Toussaint i B.B. King, a w „Cross Roads” Jonny Lang. Na uwagę zasługuje też zespół towarzyszący Cindy, w którym grają między innymi Leroy Hodges i Howard Grimes z legendarnej sekcji Hi Rhythm. Zapowiada się interesujące wydawnictwo.
Źródło: www.blues.about.com
Silny głos na tle mocnych, blues-rockowych brzmień – muzyka australijskiej formacji Vdelli (fot. strona domowa zespołu) robi wrażenie. Do tej pory mogliście jej słuchać tylko z płyt, choćby z tej wydanej przez niemiecką wytwórnię Jazzhaus, „Ain’t Bringing Me Down”. Teraz pora na wrażenia „live”. W ramach europejskiej trasy koncertowej, w piątek 4 czerwca, Vdelli wystąpi w Starym Domu w Domecku koło Opola. Będzie to kolejny z cyklu koncertów zagranicznych wykonawców, które w Starym Domu odbywają się pod patronatem Blues.pl. Następny w kolejce jest Devon Allman!
Źródło: www.stary-dom.atol.com.pl
Anielskie blond loki i piekielnie silny głos – taka mieszanka czeka na miłośników blues-rocka we wtorek 10 sierpnia w warszawskim klubie Progresja, gdzie wystąpi mieszkająca w Nowym Jorku Dana Fuchs (fot. strona domowa artystki). Warszawski koncert, dodajmy jedyny w Polsce, związany jest z promocją nowego wydawnictwa artystki, albumu „Live in NYC”. Organizatorem tego wydarzenia jest Agencja Tangerine, która niedawno zapraszała Was na koncert Buddy’ego Whittingtona i Aynsley’a Listera.
Źródło: www.tangerinemusic.com.pl
Po dwupłytowym „Live at Georgia Theatre” i DVD „Songlines – Live” koncertowa część płytoteki The Derek Trucks Band rozrosła się o kolejny tytuł. Na dwa dyski „Roadsongs” złożyło się czternaście utworów zarejestrowanych podczas dwóch kwietniowych wieczorów, kiedy Trucks i spółka promowali album „Already Free” nagrodzony budzącą zazdrość kolegów z branży statuetką Grammy. Zazdrościć można też publiczności, której oklaski słychać w tle, bo obok standardowego trucksowego instrumentarium na scenie pojawia się sekcja dęta z saksofonem, trąbką i puzonem. Siła blachy – jak to kiedyś ujął jeden z recenzentów. Derek jako gitarzysta w niezmiennej, najwyższej formie czaruje pojękiwaniami czerwonego Gibsona, podkreślając co rusz frazy wyśpiewywane pewnie przez Mike’a Mattisona. Dla fanów bluesa gratką będzie „Key To The Highway”, dla miłośników dobrej muzyki w ogóle… całe wydawnictwo, które – i to jest powód do radości – można bez trudu znaleźć w najbliższym EMPiKu, bez przeszukiwania zagranicznych ebay’ów czy amazonów. (pd)
Wydawca: Sony Music
Posłuchaj: www.derektrucks.com
Siedem płyt DVD wypełnionych filmami, w których Martin Scorsese razem z innymi wybitnymi reżyserami, takimi jak Clint Eastwood i Wim Wenders, zabierają widzów w świat muzyki, od klasycznego bluesa przez rock’n’rolla, jazz i rock – tak w skrócie wygląda epicka kolekcja „Polityki”, „The Blues”. Obok nośników wypełnionych mistrzowskimi koncertami, materiałami archiwalnymi i wywiadami z gwiazdami każda część kolekcji opatrzona jest esejami, które specjalnie na potrzeby wydawnictwa napisali między innymi Sławek Wierzcholski czy redaktor naczelny Blues.pl, Przemek Draheim.
Z okazji Polskiego Dnia Bluesa, wraz ze współautorem kolekcji, firmą New Media Concept, przygotowaliśmy dla Was konkurs, w którym do wygrania jest cała kolekcja „The Blues”, czyli siedem wspaniałych filmów.
Nasza zabawa potrwa tydzień. Każdego dnia, od 13 do 19 września w tej notatce pojawiać się będą opisowe hasła korespondujące z poszczególnymi częściami kolekcji. Do każdego z nich – na koniec zabawy – należy podać nazwisko bluesmana/wykonawcy, którego dane hasło dotyczy.
Ci, którzy po zakończeniu konkursu przyślą e-mail zawierający wszystkie siedem haseł z przyporządkowanymi do nich prawidłowo nazwiskami wezmą udział w losowaniu jednego zestawu „The Blues”, czyli siedmiu wspaniałych płyt.
Odpowiedzi, ze słowem „Konkurs” w temacie, prosimy przysłać na redakcyjny adres e-mail blues@blues.pl. W treści wiadomości – obok rozwiązania – należy podać swoje imię i nazwisko, adres, a także kontaktowy numer telefonu. Na Wasze maile czekamy do niedzieli 19 września, do godziny 23:59. Niedługo potem ogłosimy zwycięzcę losowania.
A oto konkursowe hasła:
Hasło 1 – Martin Scorsese, „Powrót do domu”:
Hasło 2 – Clint Eastwood, „Królestwo fortepianu”:
Hasło 3 – Wim Wenders , „Tajemnice ludzkiej duszy”:
Hasło 4 – Richard Pearce, „Droga do Memphis”:
Hasło 5 – Charles Burnett, „Diabelski ogień”:
Hasło 6 – Marc Levin, „Ojcowie chrzestni i synowie”:
Hasło 7 – Mike Figgis, „Czerwony, biały i bluesowy”:
Znacie już wszystkie hasła. Teraz czekamy na e-maile z prawidłowym rozwiązaniem zagadki!
Źródło: Blues.pl
Rok 2011 przyniesie wytwórni Alligator Records piękny jubileusz czterdziestolecia istnienia. Z tej okazji firma wyda dwupłytową składankę zbierającą najciekawsze kompozycje z całego swojego katalogu. W związku z tym, że jest ich tak wiele, szef wytwórni Bruce Iglauer postanowił poprosić o pomoc w wyborze miłośników bluesa. Do 24 listopada, na stronie internetowej Alligatora można wpisywać swoje typy piosenek, które powinny się znaleźć na kompilacji. Dziesięciu wybranych losowo uczestników zabawy otrzyma od wytwórni darmowy egzemplarz jubileuszowego wydawnictwa.
Źródło: www.alligator.com
W drugiej połowie grudnia ukazać ma się trzecia płyta w dyskografii zespołu Blues Menu. Krążek, będący pierwszym wydawnictwem „live” formacji, nosi tytuł „Na żywo” i przynosi jedenaście kompozycji, z których większość to utwory Tadeusza Boguckiego – wokalisty i basisty Blues Menu. Muzycy grupy zadedykowali album zmarłemu w październiku Andrzejowi Brzeskiemu, którego puzon słychać w 8 z 11 zamieszczonych na płycie utworów.
Źródło: www.bluesmenu.pl
Magda Piskorczyk (fot. Irek Graff) reprezentować będzie znaną wśród muzyków firmę Hohner na największych targach sprzętu muzycznego Musikmesse we Frankfurcie. Między 6 a 9 kwietnia polska artystka wystąpi tam kilkukrotnie, między innymi na ósmej edycji Frankfurter Bluesharp Meeting, czyli na warsztatach odbywających się pobliskim klubie Voiltaire. Współpraca Magdy z firmą Hohner rozpoczęła się jesienią 2009 roku w czasie jej wizyty na festiwalu w Trossingen, a dotyczy nowych serii gitar akustycznych, Essential.
Targi Musikmesse to największe na świecie targi instrumentów, akcesoriów muzycznych, oprogramowania i sprzętu komputerowego dla muzyków oraz wydawnictw nutowych. W ostatniej edycji wzięło udział 1.496 wystawców, a targi odwiedziło ponad 77 tysięcy branżystów ze 109 państw.
Źródło: www.magdapiskorczyk.com
Na 22 lutego przewidziano premierę nowej bluesowej kompilacji wytwórni My Music, wydawcy składanki „Blues & The City”, której Związek Producentów Audio-Video przyznał status „Złotej Płyty”. Dwupłytowy album nosi tytuł „It’s Blues” i przynosi trzydzieści cztery utwory takich wykonawców jak Little Walter, T-Bone Walker, Muddy Waters czy Sonny Boy Williamson. Na składance znalazły się też fragmenty słynnego koncertu B.B. Kinga, w którym uczestniczyli Stevie Ray Vaughan, Paul Butterfield, Albert King i Eric Clapton. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Źródło: www.my-music.pl
18 września, czyli dwa dni po Polskim Dniu Bluesa swoją premierę będzie miał nowy album J.J. Band, wydana przez GutMusic Records płyta „Blues”. Jak może sugerować tytuł, na longplay składają się klasyczne kompozycje Tadeusza Nalepy pochodzące z wczesnego okresu działalności Breakoutu, ot choćby „Rzeka dzieciństwa”, „Co stało się kwiatom”, „W co mam wierzyć” czy „Oni zaraz przyjdą tu”. Smaku całości dodaje obecność gości reprezentujących młode pokolenie polskiego bluesa – między innymi Magdy Piskorczyk, Karoliny Cygonek, Maćka Lipiny i Bartka Szopińskiego. W serwisie YouTube już teraz można oglądać spot będący zwiastunem wydawnictwa, nad którym patronat medialny objęło Blues.pl.
Źródło: www.gutmusic.pl
Prawie okrągły, bo jedenasty jubileusz jedynego w swoim rodzaju festiwalu Satyrblues czeka na miłośników bluesa i dobrego humoru 11 września w Tarnobrzeskim Domu Kultury, rzecz jasna w Tarnobrzegu. Tradycyjnie imprezę rozpocznie wernisaż prezentujący dorobek artystów, którymi w tym roku będą rysownicy Tomasz Rzeszutek, Bartłomiej Belniak, Paweł Kuczyński i fotograf Irek Graff. Koncert inauguracyjny festiwalu zagra wirtuoz harmonijki z Memphis, Billy Gibson, który przyjechał do Polski na zaproszenie występującej z nim Magdy Piskorczyk i Tarnobrzeskiego Stowarzyszenia OKO. Koncertową część wieczoru zamknie mistrz gitary slide ze Szwajcarii, Joe Colombo (fot. strona domowa artysty), dla którego będzie to jedyny występ w naszym kraju. Oba koncerty mają zostać zarejestrowane na potrzeby limitowanego wydawnictwa CD/DVD, które ukazać się ma przyszłym roku. Część muzyczną uzupełni program Kabaretu Świerszczychrząszcz i niespotykany na co dzień na muzycznych imprezach chłopski stół dla festiwalowych gości.
Dzień wcześniej, 10 września w sali odczytowej Miejskiej Biblioteki Publicznej im. r. Michała Marczaka w Tarnobrzegu, odbędzie się poprzedzające Satyrbluesa spotkanie z Antonim Krupą – dziennikarzem Radia Kraków, muzykiem, kompozytorem, producentem muzycznym i autorem książki „Miasto błękitnych nut”. Nie zabraknie bluesów wykonywanych przez autora przy wsparciu Magdy Piskorczyk, Billy Gibsona i Bożeny Mazur. Nie warto nie być na Satyrbluesie!
Źródło: www.satyrblues.pl
Koniec czerwca przyniósł kolejną premierę wydawnictwa Luna Music utrzymaną w klimacie bluesowych okolic. Longplay „Cafe Brumba” firmuje Limboski, czyli Michał Augustyniak (fot. strona myspace artysty) znany bywalcom bluesowych koncertów z projektu Limbo. Jak pisze wydawca, nowa płyta to przede wszystkim melodyjne piosenki ubrane w mroczne aranżacje. Nie brakuje ballady, słychać klimaty acidfolku i nowoczene brzmienia, a nawet utwór inspirowany polskim folkiem. Miksem płyty zajął się Piotr Pawlak – producent między innymi nagrodzonej Fryderykiem 2010 płyty „Bigos Heart” składu Tymon & The Transistors. Patronat medialny nad albumem objęło Blues.pl.
Źródło: www.myspace.com/limboscy
Żeby muzycznie uczcić amerykański 4 lipca, wytwórnia Alligator obniżyła ceny wszystkich produktów dostępnych w jej sklepie internetowym – płyt CD, wydawnictw DVD, książek, materiałów instruktażowych, koszulek i gadżetów. Dwudziestoprocentowa obniżka obowiązuje do piątku 9 lipca, a uruchamia ją kod WORLDCUP. Nic tylko kupować!
Źródło: www.alligator.com
Pochodzący z Locarno w południowej, włoskojęzycznej części Szwajcarii gitarzysta Joe Colombo jest żywym dowodem na to, że w krajach nie posiadających bogatych tradycji bluesowych rodzą się artyści głęboko wierni owym tradycjom, a ich twórczość wcale nie odbiega od tego czym raczą nas koryfeusze gatunku zza Oceanu. Ten mistrz techniki slide – bo na takie miano jak najbardziej zasługuje – zadebiutował w 2002 roku albumem „Natural Born Slider”. Już pierwsze wrażenia z odsłuchu materiału podświadomie wywołują nazwisko – Eric Sardinas. Lecz gdy emocje opadną, każde wrażliwsze ucho bez trudu wychwyci odmienność czy to na płaszczyźnie harmonicznej, fakturalnej czy w końcu aranżacyjnej. Oczywiście od analogii Joe nie ucieknie, choćby za sprawą podstawowego, fizycznego środka wyrazu – zelektryfikowanej gitary rezofonicznej. Również wzorce, jakie ukształtowały muzycznie osobowości obu instrumentalistów są w zasadzie tożsame, przy czym nie sposób nie zauważyć dodatkowego oddziaływania Sardinasa jako już wykrystalizowanej indywidualności na wciąż poszukującego Colombo. I nic w tym dziwnego ani zdrożnego, ponieważ muzyka jest rezultatem transformacji zachodzących w świadomości artysty pod wpływem tego, co usłyszy i zakoduje. Dlatego też inspirowany dokonaniami swoich idoli Joe zaoferował słuchaczowi niejako własną wersję blues-rockowej ekspresji, nie mniej efektownej od tej, do której przyzwyczaił nas Eric Sardinas. Tym samym bardzo wysoko zawiesił poprzeczkę przede wszystkim sobie, ale też ewentualnym następcom zdecydowanym obrać podobną drogę.
Okazją do zweryfikowania rozwoju twórczego szwajcarskiego mistrza metalowej rurki jest jego druga i zarazem najnowsza odsłona fonograficzna zatytułowana „Deltachrome”, wydana pod koniec ubiegłego roku. O ile pierwszy krążek stanowił zupełne zaskoczenie, bo nie wiadomo było czego spodziewać się po nieznanym dotąd artyście, o tyle z każdym kolejnym wydawnictwem wiążą się już konkretnie sprecyzowane oczekiwania. Colombo tych oczekiwań nie zawiódł, co więcej znowu zaskoczył! Przesunął ciężar brzmieniowy w kierunku hard-rockowym, przy jednoczesnym zachowaniu elementów charakterystycznych dla muzyki z Delty, tym samym pozostając przy swoich głównych inspiracjach. Dzięki temu jedenaście autorskich kompozycji jakie składają się na „Deltachrome” znacznie poszerza gamut stylistyczny albumu – od lirycznych, instrumentalnych „By My Side” czy „Southern Lullaby”, przez typowo winterowski „Be My Baby”, aż po mocne, energetyczne „It’s Comin’”, „Upside Down Blues” albo „Cold Night”, utrzymane bardziej w klimacie Zakka Wylde’a z okresu Pride And Glory. Pomimo tego, że tych ostatnich na płycie jest najwięcej, nie zabrakło miejsca dla takich tematów jak zamykający listę lekki, bluegrassowy „The Farm Song”. Świadczy to o spójności albumu, za co w największym stopniu odpowiedzialna jest gitara scalająca wszystkie figury stylistyczne w jedną kształtną bryłę. W obrębie utworu Joe potrafi płynnie przejść od delikatnych, akustycznych poślizgów w ostry jak brzytwa, przesterowany slide albo kąsać niczym rozwścieczony pies spływającymi kaskadowo solówkami. Colombo opanował do perfekcji nie tylko technikę bottleneck, która bez wątpienia dominuje w jego muzyce, ale równie biegle posługuje się wszelkiego rodzaju ozdobnikami i smaczkami typowymi raczej dla rocka niż bluesa, co czyni go gitarzystą kompletnym. Stąd na płycie natkniemy się na dużą ilość starannie zrealizowanych nakładek i dogrywek gitarowych o różnorodnej barwie.
Wielkim faux pas byłoby pominięcie pozostałych muzyków biorących udział w sesji nagraniowej. To dzięki iście hard-rockowej pulsacji sekcji rytmicznej (Gian-Andrea Costa, Rocco Lombardi), motoryka utworów podkręcona została na najwyższe obroty, a głos Franco Campanelli idealnie oddaje nastrój całego albumu. Porównując „Deltachrome” z debiutem najkrócej można stwierdzić, że na pewno jest ostrzej i mniej bluesowo na rzecz eksperymentów i niekonwencjonalnych komparacji gatunkowych. Dowodzi to ciągłego poszukiwania przez autora własnej tożsamości artystycznej, a od słuchacza zależeć już będzie, które oblicze Joe Colombo odpowiada mu bardziej. Jedno jest jasne – szwajcarska precyzja artykulacji, szwajcarska perfekcja produkcji, w połączeniu z południowym temperamentem, to emocje pewne jak w szwajcarskim banku.
Jedynym mankamentem tego albumu jest krótki czas jego trwania. Niecałe czterdzieści minut materiału charakteryzuje raczej minione produkcje ograniczone winylowym nośnikiem. Utwory umykają bardzo szybko pozostawiając pewien niedosyt. Na szczęście w takim przypadku niezawodna jest sprawdzona recepta: wcisnąć ponownie „play”!
Tomasz Kruba
Wydawca: Joe Colombo
Posłuchaj: www.myspace.com/joecolombodeltachrome
Blues.About.com – czyli dobrze znany Czytelnikom Blues.pl fragment jednego z największych katalogów stron www – jak co miesiąc prezentuje na swoich łamach zestawienie najciekawszych nowych wydawnictw ostatnich czterech tygodni. W sierpniu uwagę Keitha A. Gordona przykuły między innymi świeże albumy Charlie’go Musselwhite’a, Mitcha Kashmara i naszego redakcyjnego współpracownika, Boba Corritore. Ich recenzje już niebawem pojawią się na Blues.pl.
Źródło: www.blues.about.com
Już po raz piąty w dniu urodzin B.B. Kinga, to jest 16 września, obchodzić będziemy Polski Dzień Bluesa. Podobnie jak w latach ubiegłych, wokół tej daty odbywać się będzie wiele koncertów i wydarzeń z bluesem związanych. Cztery z nich, realizowane przy wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zasługują na szczególną uwagę:
Źródło: www.dzienbluesa.pl
Wygląda na to, że sukces zeszłorocznej edycji Suwałki Blues Festival powtórzy się także w tym toku – tak przynajmniej można sądzić na podstawie listy wykonawców, którzy 15, 16 i 17 lipca zaprezentują się w Suwałkach. W ramach festiwalu pokażą się między innymi Canned Heat – klasycy boogie-bluesa; zdobywczyni nagrody Grammy Alannah Myles, dla której będzie to jedyny koncert w Polsce; Dwayne Dopsie and The Zydeco Hellraisers i Super Chickan z towarzyszeniem norweskiej grupy Spoonful of Blues. Polskich wykonawców reprezentować będą Krzak, Jan Błędowski i Nocna Zmiana Bluesa, Hoodoo Band i bardzo wielu innych artystów.
Uzupełnieniem dla koncertów na dwóch dużych i dwóch mniejszych scenach będą koncerty klubowe, akustyczne i noce jam sessions. Nie zabraknie warsztatów i prezentacji wydawnictw oraz sprzętu muzycznego. Zapowiada się gorąca impreza.
Źródło: www.suwalkiblues.com
Kanada to obok Stanów Zjednoczonych niewyczerpalne źródło talentów z kręgu bluesa oraz gatunków mu pokrewnych. Długo by wymieniać znakomitych artystów spod znaku klonowego liścia, jednakże niewielu z nich udało się zyskać popularność poza granicami własnego kraju. Wynika to z faktu, iż Kanadyjczykom bardzo trudno zaistnieć na dość hermetycznym rynku swojego południowego sąsiada, a powszechnie przecież wiadomo, że ów amerykański rynek muzyczny stanowi przepustkę do światowej kariery. Jednym z artystów słabo znanych poza swoją ojczyzną jest pochodzący z Kitchener w prowincji Ontario gitarzysta i wokalista Shawn Kellerman. Wprawdzie Stany nie są mu obce, ponieważ przez pięć lat nie tylko tam mieszkał lecz także grywał setki koncertów z bluesową czołówką, do której bezsprzecznie należy Deborah Coleman, Michael Pickett, Bobby Rush i zmarły w tym roku Mel Brown. Dzięki efektownej grze na gitarze i niezwykłemu dynamizmowi scenicznemu zyskał w branży przydomek „Guitar Wizard”, jednak wciąż pozostaje muzykiem anonimowym dla szerszej publiczności. Również jego dotychczasowy dorobek fonograficzny nie zwrócił szczególnej uwagi melomanów. Dwa krążki solowe oraz nagrany wspólnie z Bobbym Rushem akustyczny „Raw To The Bone” nie są wynikiem imponującym, ale w sztuce nie ważne jest ile, lecz jak i co. A to akurat Shawn wie doskonale, o czym świadczy jego trzeci solowy longplay „Blues Without A Home”. To bez wątpienia najbardziej sugestywny i wyrazisty album w dyskografii „Czarodzieja Gitary”.
Spośród dziesięciu utworów jakie znalazły się na płycie Kellerman skomponował zaledwie cztery i to wspólnie z innymi artystami. Pozostałą większość pożyczył od twórców gatunkowo i stylistycznie dość heterogenicznych, co urozmaiciło materiał zawarty na krążku. Rozpoczyna go instrumentalny „Ted’s Jam” Roberta Randolpha. Porażający ładunek energii jaki emanuje z tego nagrania zapewne wywołałby ciarki na plecach samego autora kompozycji, chociaż kto wie, być może Robert miał już okazję tę wersję usłyszeć. A jest czego posłuchać, bo osiem minut i dwadzieścia dwie sekundy przynosi olbrzymią dawkę slide’owych dźwięków najwyższej próby, uzupełnionych fantastycznym Hammondem B3 Lucky’ego Petersona zaproszonego do pracy nad albumem. Uznanie należy się także niezwykle sprawnej sekcji rytmicznej, którą stanowią basista Joseph Veloz oraz perkusista Andrew „Blaze” Thomas. Wersję live utworu „Ted’s Jam” zobaczyć możecie na youtube.com – jakość obrazu i dźwięku wpisuje się w określenie „nagranie amatorskie”, ale całość dobrze oddaje ducha tej kompozycji.
Tak gorący początek płyty rodzi pytanie czy coś ciekawszego może się jeszcze wydarzyć. Używając terminologii akademickiej to dopiero zarys wstępu do zarysu tego, co czeka nas dalej. Wystarczy posłuchać tracka „Big Mama’s Door” z repertuaru Alvina Youngblood Harta. Akustyczny oryginał Shawn przekształcił w ponad dziesięciominutowy blues-rockowy numer wręcz epatujący karkołomnymi frazami gitary, na tle rozpędzonej sekcji rytmicznej. Co ważne, kawałek – pomimo swojej długości – nie nudzi ani przez sekundę. Częste zmiany tempa, krótkie solo na perkusji i zmieniający barwę slide z ostrych jak brzytwa pisków w stylu Dave’a Hole’a wydobywanych poza podstrunnicą gdzieś na wysokości przetworników, by po chwili wrócić do „mięsistego” soundu à la George Thorogood. Właściwie cały utwór w swej formie kojarzy się trochę ze słynnym „Delaware Slide”, a ekspresja z jaką został wykonany bliższa jest raczej występowi na żywo niż studyjnej sesji. Po takiej wersji „Big Mama’s Door” nawet całkiem poprawnie zagrany klasyk „Pretty Woman” A.C. Williamsa nie robi żadnego wrażenia. Może i dobrze bo słuchacz ma czas przygotować się do kolejnego instrumentalnego „długasa”, a jest nim jazzowo-funkowy „Burrito Brain”. W tej kompozycji uwagę skupia na sobie Lucky Peterson i jego niesamowita gra na klawiszach oraz Joseph Veloz popisujący się efektownym slappingiem. Utwór ten ma jeszcze jednego bohatera, a mianowicie zaproszonego gościnnie Jasona Ricci, który zachwyca kosmicznymi dźwiękami swojej harmonijki. Być może Jason odwdzięczył się w ten sposób Shawnowi za udział w pracy nad swoim ostatnim albumem „Done With The Devil”. Wytchnienie od żywiołu jaki niosą z sobą powyższe numery przynosi wolny blues „Love Is Sweet” napisany przez Kellermana wspólnie z Melem Brownem. I choć ta cudowna kompozycja jest też instrumentalna to z każdym kolejnym taktem utwierdza w przekonaniu, że nawet anielski śpiew mógłby tylko zakłócić subtelną barwę jaką wydobył ze swojej gitary Kellerman. Takie brzmienie powinno stanowić kanon nowoczesnego bluesa, a dodając do niego frazy generowane przez Hammond Petersona otrzymujemy prawdziwy majstersztyk.
O ile jako gitarzysta Shawn prezentuje się imponująco, tak jego śpiew daleki jest od ideału. Nie da się ukryć, iż „Guitar Wizard” wokalistą jest przeciętnym, a obnażają to chociażby „Counterfeit Man” czy „Give Me My Blues”. Oczywiście do strony muzycznej nie można mieć jakichkolwiek zastrzeżeń, bo to świetne kawałki lecz wokal pozostawia wiele do życzenia. Może jest w nim jakiś urok ale chyba korzystniej by było gdyby zatrudnił na stałe solidnego singera, a sam skupił się wyłącznie na tym, co opanował po mistrzowsku – czyli na sześciu strunach. Zrobiło tak wielu bluesowych luminarzy więc to żaden wstyd ani dyshonor. Tym bardziej, że Shawn prawdopodobnie zdaje sobie sprawę z możliwości swojego głosu o czym świadczy ilość utworów instrumentalnych na płycie, a także bardzo zręczne zabiegi mające na celu zatuszować mankamenty wokalne. Na przykład we wspomnianym już „Big Mama’s Door” i ostatnim na płycie „Jellyroll” śpiew Kellermana jest przesterowany, co idealnie wpisuje się w stylistykę tych numerów i nadaje im jeszcze większej ekspresji. Cały album charakteryzuje się niespożytą energią i brawurowym podejściem do produkcji studyjnej. „Czarodziej Gitary” w swoim przekazie jest autentyczny do bólu. Gra z pasją, której wielu artystów nie było w stanie wykrzesać z siebie podczas najbardziej porywającego koncertu. Zdecydowanie wyróżnia to „Blues Without A Home” spośród wielu współczesnych wydawnictw zdominowanych oszczędnymi środkami wyrazu. Może właśnie ten longplay sprawi, iż muzyką Shawna Kellermana zainteresuje się szersze grono melomanów.
Tomasz Kruba
Wydawca: Flamingcheese Records
Posłuchaj: www.myspace.com/shawnkellerman
Sukces ma wielu ojców… To stwierdzenie doskonale pasuje do wydanego przed dwoma laty albumu „On The Jimmy Reed Highway”, będącego efektem spotkania dwóch wielkich muzyków jakimi bez wątpienia są Omar Kent Dykes i Jimmie Vaughan. Do współpracy zaprosili równie znamienite osobowości sceny bluesowej i wspólnie wyruszyli śladami legendy – Jimmy’ego Reeda. Wydawnictwo spotkało się z dużym uznaniem i ciepłym przyjęciem zarówno ze strony słuchaczy, jak i krytyków. Być może dlatego Omar postanowił pójść za ciosem i zaserwował nam kolejną płytę z własnymi wykonaniami tradycyjnych utworów bluesowych. Skrzyknął prawie tych samych muzyków, bo są i Jimmie Vaughan, i Lou Ann Barton, Gary Clark Junior, James Cotton, Derek O’Brien oraz sekcja rytmiczna, którą stanowią Wes Starr i Ronnie James. Dodatkowo, w nagraniach pojawił się jeszcze jeden znakomity bluesman, Lazy Lester. Tym razem panowie wzięli na warsztat nie tylko utwory Jimmy’ego Reeda, lecz również takich twórców jak m.in.: Eddie „Playboy” Taylor, Jimmy McCracklin, John Lee Hooker, Ivory Joe Hunter czy Slim Harpo.
Zachowanie ducha muzyki wymienionych wyżej klasyków bluesa nie było wcale łatwe, lecz „Big Town Playboy” pokazał, iż Omar i spółka temu wyzwaniu sprostali. Słychać to już w otwierającym album numerze tytułowym, niegdyś wielkim przeboju Eddiego Taylora. Głęboki sound i perfekcyjny rytm, okraszone chrapliwym wokalem Omara i piskliwą harmonijką Jamesa Cottona, nadają utworowi nową jakość. Jednocześnie nikt nie porwał się na aranżacyjne eksperymenty lub inne udziwnienia, co pozwoliło muzyce zachować swoją naturalność. Emanuje ona z wszystkich dwunastu kompozycji zawartych na płycie. W swingującym „Think” Jimmy’ego McCracklina, dialogi wokalne Dykesa i Lou Ann Barton przenoszą słuchacza w lata pięćdziesiąte, a rozedrgane tremola gitarowe wręcz same wkręcają się w mózg. Miss Lou Ann śpiewa też w znakomicie zagranym „Close Together” Jimmy’ego Reeda, gdzie swój kunszt gry na harmonijce pokazał wspomniany już James Cotton. Z kolei w pełnym energii „Man Down There” George’a Crocketta oraz słynnym „King Bee” autorstwa Slima Harpo do głosu dochodzi gitara i harmonijka Gary’ego Clarka. I choć w tym drugim z wymienionych tytułów nie udało się do końca zbudować charakterystycznego niepokoju w linii basu, jaki posiadał oryginał, rekompensują go krótkie partie solowe gitary oparte na przeszywających tremolach. Inny utwór Slima Harpo pod tytułem „Dream Girl” został zdominowany przez śpiewne dźwięki harmonijki Lazy Lestera, które w połączeniu z zawodzącym głosem Omara doskonale oddają swamp bluesowy nastrój. W tym albumie nie ma miejsca dla przypadkowych nut, a każdy nawet najbardziej subtelny smaczek gitarowy lub najdelikatniejszy dźwięk harmonijki posiada swoje uzasadnienie. Niezwykle przejrzyste i selektywne brzmienie to zasługa Dereka O’Briena. On wyprodukował płytę oraz uzupełnił Jimmiego Vaughana grając ekspresyjne partie gitarowe, które wraz z godną uznania sekcją rytmiczną stanowią o niesamowitej sile i dynamice tej muzyki.
Czy druga część lekcji historii elektrycznego bluesa, zatytułowana „Big Town Playboy”, powtórzy sukces swojej poprzedniczki? A może osiągnie jeszcze większy? Czas pokaże.
Tomasz Kruba
Wydawca: Ruf Records
Posłuchaj: www.amazon.com
Czasy sklepowych kolejek minęły bezpowrotnie, ale okazuje się, że na wpisaniu się na kolejkową listę cały czas można zyskać. Przykładem niech będą promocyjne działania płytowych wytwórni. Reklamując dwa nowe wydawnictwa – „Twisted” Ricka Estrina i „Lay Your Burden Down” Buckwheata Zydeco – firma Alligator Records zaznaczyła, że dwieście pierwszych osób, które zamówią swoje egzemplarze z pomocą strony internetowej www.alligator.com, otrzyma płyty z autografem artystów i bezpłatną wysyłką na terenie Stanów Zjednoczonych. Bezpłatne przesyłki do Europy nie są jeszcze standardem, ale pocieszeniem dla nas niech będzie możliwość darmowego pobrania ze strony wytwórni piosenek z reklamowanych płyt.
Źródło: www.alligator.com
Czerwona okładka widoczna jako ilustracja notatki zdobiła kilka lat temu singiel promujący płytę, jaką nagrali wspólnie Jaromi i zespół Szulerzy. Album „Gra w piki daje wyniki” – bo to o nim mowa – był pomysłem lidera inowrocławskich Szulerów, Marcina Szulkowskiego, który zauroczony specyficzną poetyką bluesów Jaromiego Drażewskiego – na co dzień frontmana Blues Flowers – postanowił zaaranżować je z własnym zespołem i nagrać wspólnie z Jaromim. Powstał w ten sposób wydany własnym sumptem longplay, który spotkał się z dużym uznaniem publiczności. 20 czerwca, nakładem wydawnictwa Flower Records, płyta „Gra w piki daje wynika” wraca do obiegu. Jeśli przeoczyliście jej pierwszą edycję, teraz jest szansa to niedopatrzenie naprawić.
Źródło: www.bluesflowers.com/flower
O ile zwyczajowym terminem wszelkich podsumowań jest koniec roku, o tyle redakcja serwisu Blues.About.com – bluesowego fragmentu jednego z bardziej popularnych internetowych katalogów stron www – zdecydowała się na małe podsumowanie minionych sześciu miesięcy i zaprezentowała subiektywny ranking dziesięciu najlepszych płyt wydanych w pierwszej połowie 2009 roku. W zestawieniu znalazły się ciekawe nazwiska, między innymi: harmonijkowa legenda – Charlie Musselwhite, młody gniewny chicagowskiego bluesa – Nick Moss, dwaj znakomici gitarzyści – Duke Robillard i Ronnie Earl, a także Shemekia Copeland i John Nemeth. Jeśli kolejne miesiące będą równie interesujące pod względem bluesowych wydawnictw, czeka nas dobry rok.
Źródło: www.blues.about.com
„Polskie Stowarzyszenie Bluesowe planuje wydać muzyczny kalendarz.” Taką informację podaliśmy pod koniec maja. Dziś już wiemy jak będzie wyglądała okładka wydawnictwa – ozdobi ją zdjęcie Tadeusza Nalepy (fot. Agencji SE/ East News). W kalendarzu, który przygotowywany jest z okazji Polskiego Dnia Bluesa znajdą się przede wszystkim zdjęcia młodych polskich bluesmanów, mozaika fotografii artystów prezentujących różne pokolenia, a także informacje o najważniejszych festiwalach i bluesowych stronach www.
Źródło: www.blues.org.pl
Jak poinformował nas Benedykt Kunicki, wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Bluesowego, na Polski Dzień Bluesa – to jest na 16 września – PSB planuje wydanie bluesowego kalendarza. Kalendarz będzie specyficzny, bo znajdzie się w nim okres od 16 września 2009 roku do Dnia Bluesa w roku 2010. Wydawnictwo ma uwzględniać najważniejsze festiwale, strony internetowe i inne informacje związane z bluesem. Nie zabraknie oczywiście ciekawych zdjęć prezentujących zarówno młodych, jak i uznanych muzycznych twórców.
Źródło: www.blues.org.pl
Dopiero co recenzowaliśmy dwa ostatnie wydawnictwa z katalogu wytwórni Delta Groove Productions, a już dotarły do nas informacje o kolejnych zapowiadanych przez nią albumach. 16 czerwca kalifornijska firma przypomni się amerykańskim melomanom dwoma nowymi płytami. Pierwszą – „Superhero” – w nowej dla siebie wytwórni zadebiutuje Candye Kane, która niedawno stoczyła heroiczną walkę z rakiem trzustki. Drugi longplay przygotowuje Rod Piazza. Obok nowych kompozycji krążek „Soul Monster” – trzeci w jego dorobku z logo Delta Groove, a dwudziesty czwarty w ogóle – zawierać ma wyraźne ukłony w stronę takich tuzów bluesowej harmonijki jak George „Harmonica” Smith, Little Walter, Jimmy Reed czy Slim Harpo.
Źródło: www.deltagrooveproductions.com
Mistrz bluesowej harmonijki, Rick Estrin, wydał właśnie instruktażową płytę DVD pod tytułem „Estrin Reveals Secrets, Subtleties And Tricks Of Blues Harmonica”. W wydawnictwie maestro dzieli się z adeptami tego małego instrumentu sztuczkami i poradami, które demonstruje przy pomocy gitarzysty, Rusty’ego Zinna. Oprócz magicznej dla niektórych wiedzy harmonijkowej Rick dzieli się z widzami swoim poczuciem humoru, co bardzo uprzyjemnia lekcje. Płytę – z pomocą karty kredytowej lub PayPala – można nabyć na stronie www.filmbaby.com (tam też do obejrzenia jest fragment filmu).
Źródło: www.rickestrin.com
Druga edycja Suwałki Blues Festival odbędzie się między 16 a 18 lipca 2009 roku. Wystąpi tam około 30 wykonawców z USA, Anglii, Szwajcarii, Norwegii, Szwecji, Litwy, Estonii, Czech i Polski. Imprezę otworzy Nocna Zmiana Bluesa w towarzystwie Suwalskiej Orkiestry Kameralnej. Zagrają także, m. in.: Ten Years After (GB), Joe Bonamassa (USA), TSA, Wanda Johnson (USA), Jarle Bernhoft & Knut Reiersrud Band (NO), Road Band (LT), Steve Lury (UK) i Bullfrog Brown (EST), Spoonful Of Blues (N), Store Psy (CZ), Virgis Jutas (LT) & VooDoo Soup (PL) i Andy Egert Band (CH). Oprócz tradycyjnych koncertów atrakcją festiwalu będą tzw. śniadania bluesowe, podczas których muzycy będą umilać słuchaczom czas w lokalnych pubach i restauracjach. Poza występami odbędą się warsztaty instrumentalne, prezentacja sprzętu i wydawnictw bluesowych.
Źródło: www.rokis.suwalki.pl
Zespoły tworzące szeroko pojętą muzykę niezależną, w tym bluesa, a nie posiadające w swoim dorobku oficjalnych wydawnictw mają szansę na wygranie 10.000 zł i wydanie debiutanckiego albumu w wytwórni Biodro Records. Możliwość taką przynosi Radio Waves Festival, którego finał odbędzie się 27 i 28 czerwca w Piszu. Zgłoszenia przesyłać można do 30 kwietnia, ale nie do biura organizacyjnego w Piszu, a na adres jednej z regionalnych rozgłośni radiowych współpracujących z festiwalem. To ciekawe rozwiązanie ma na celu ułatwienie muzykom nawiązania kontaktów z przedstawicielami mediów i dotarcie do jak największej liczby dziennikarzy muzycznych w kraju. Szczegółowe informacje na temat festiwalu, jak również listę partnerskich rozgłośni radiowych znajdziecie na stronie www.radiowaves-festival.com.
Źródło: www.radiowaves-festival.com
Australijska woda i tamtejsze powietrze muszą mieć szczególne właściwości, skoro dzięki nim rozwijają się tak znakomici artyści. Skąd się biorą? Trudno powiedzieć, ale trzeba przyznać, że australijska scena rootsowa prezentuje niesamowicie wysoki poziom. Chase The Sun, Mia Dyson, Ash Grunwald, Collard Greens & Gravy, Andy „Sugarcane” Collins czy Toby – to tylko krótka lista muzyków, których kunszt wykonawczy mógłby wprawić w zakłopotanie niejedną amerykańską gwiazdę. Do tej listy trzeba doliczyć projekt kryjący się pod nazwą Vdelli, od nazwiska lidera, gitarzysty i wokalisty Michaela Vdelli. Ci, którzy sądzili, że idea power trio już dawno straciła magię czegoś, co inne i świeże powinni tej płyty posłuchać. Aranżacje są ciężkie, ale wpadają w ucho; zagrywki wydają się znane, ale elektryzują jak nutki, które słyszy się pierwszy raz; format nie jest niczym nowym, ale muzyka brzmi nowocześnie. Gdy dodać do tego wszystkiego bardzo dobry wokal lidera, wykraczający daleko poza średni poziom typowego śpiewającego gitarzysty i wysoką jakość dźwięku charakterystyczną dla niemieckich wydawnictw rysuje się longplay, którego nie warto nie poznać. Miłośnicy blues-rocka bogaci w podłogowe kolumny i dużej mocy wzmacniacze audio będą nim zachwyceni, ich sąsiedzi nieco mniej.
Przemek Draheim
Wydawca: Jazzhaus Records
Posłuchaj: www.myspace.com/vdelli
Co mają ze sobą wspólnego Bahamy i blues? Całkiem sporo, jak pokazuje Roger Naby, organizator Legendary Rhythm & Blues Cruise, czyli siedmiodniowego rejsu po Morzu Karaibskim. Nie są to jednak zwykłe wakacje. Każdego roku luksusowy okręt zmienia się w najbardziej bluesową łajbę na całym oceanie. Sesje kulinarne, w czasie których spotkać można przy stole na przykład Taj Mahala czy Irmę Thomas, codzienne koncerty, jam sessions i wiele więcej, atrakcji nie brakuje. Najbliższa edycja Legendary Rhythm & Blues Cruise będzie wyjątkowa, bo dwoje szczęśliwców weźmie w niej udział całkowicie za darmo! Holenderski partner Blues.pl, serwis DVD-Select, ogłosił konkurs, w którym do wygrania jest podwójne zaproszenie na tę niezwykłą imprezę, która odbędzie się między 23 a 30 stycznia 2010 roku na Karaibach. Żeby wziąć udział w losowaniu dwuosobowego pakietu o wartości siedmiu i pół tysiąca dolarów wystarczy kupić płytę DVD „Deep Sea Blues”, wypełnić znajdujący się wewnątrz kupon i wysłać go, wraz z dowodem zakupu wydawnictwa na adres DVD-Select. Nowe informacje na temat konkursu będziemy przekazywać na bieżąco, ale już teraz zachęcamy Was do wzięcia w nim udziału.
Źródło: www.dvd-select.nl
Ta wiadomość z pewnością ucieszy fanów Śląskiej Grupy Bluesowej (fot. Irek Graff). 7 i 8 sierpnia, w klubie „Muzyczna Owczarnia” w Szczawnicy, zespół zarejestruje dwa koncerty z myślą o nowym płytowym wydawnictwie. Będą to pierwsze nagrania, jakich z grupą dokona wokalistka Agnieszka Łapka. Na albumie pojawi się też gość specjalny, gitarzysta Maciej Radziejewski. Premierę longplay’a przewidziano na jesień.
Źródło: www.winder.art.pl
Szperając pewnego dnia w internetowych zasobach serwisu YouTube trafiłem na teledysk, który od samego początku przykuł moją uwagę. Już pierwsze dźwięki gitary jasno dały sygnał, aby się zatrzymać i sprawdzić któż to tak gra. No i zatrzymałem się czekając na rozwój wypadków, co potem pociągnęło za sobą konsekwencje finansowe, czyli zakup płyt.
Ale wróćmy do utworu, na który trafiłem. Na początku słyszymy niepokojące dźwięki gitary, a widzimy samotnego faceta w garniturku z gitarą na plecach. Pomyślałem: jest dobrze. Okazało się, że słucham i oglądam artystę o nazwisku Derek Miller (fot. strona domowa artysty), a utwór to „Devil Come Down Sunday” – kompozycja otwierająca drugą płytę tego nieznanego mi wówczas muzyka. Ten urodzony w Kanadzie 35 letni gitarzysta i wokalista ma w swoim dorobku dwie płyty: wydaną w 2002 roku przez The SOAR Corporation „Music Is the Medicine” oraz wydaną w 2006 roku przez Arbor Records „The Dirty Looks”.
Ale zacznijmy poznawać naszego bohatera od początku, czyli od pierwszej, zawierającej jedenaście kompozycji płyty „Music Is My Medicine”. Autorem większości materiału jest tam Derek Miller, a krążek ma kilka naprawdę jasnych punktów, ot choćby tytułowy „Music Is The Medicine”, czwarty na płycie „Into The Storm”, czy szósty w kolejności „War Shack”. Jeśli chodzi o gitarę, to Derek nie jest wirtuozem, który atakuje niezliczoną ilością nutek w jak najkrótszym czasie. Jego solówki są krótkie, czasem delikatne i melodyjne, a czasami mocne z ostrym atakiem na struny – krótko mówiąc mają pazur.
Mija kilka lat i pojawia się druga płyta, „The Dirty Looks”. Na okładce mamy Dereka Millera z gitarą Gibson Firebird, na albumie zaś dwanaście kompozycji, które mnie osobiście położyły na łopatki. To płyta z gatunku tych, których należy słuchać na podkręconym „volume”. Ale po kolei… „Devil Come Down Sunday” (o którym wspominałem na początku) to ciężki rockowy numer oparty na solidnym riffie i mocnym śpiewie naszego bohatera. W „Stormy Eyes” jest troszkę spokojniej, ale wciąż rockowo. Potem chwila oddechu w chwytliwym utworze „Girls”. Później znów atak, na początku spokojniej, ale w refrenie wręcz punkowo. To „Throw The Hammer Down”, a w nim świetne, rozpędzone solówki Millera. Kolejny utwór – „Ooh La La” – przynosi uspokojenie nastroju. A potem? No cóż, nie chcę zdradzać wszystkiego.
Miłośnikom blues-rockowego grania proponuję osobiście sięgnąć po ten krążek, bo naprawdę warto. Muzyka na płycie trwa 43 minuty, które błyskawicznie mijają, a my znowu chcemy wcisnąć „start”.
Derek już zbiera nagrody za swoją twórczość, więc wygląda na to, że nie tylko mnie zachwycił swoją muzyką (otrzymał m.in. Juno Award 2008 – czyli kanadyjską nagrodę muzyczną – za album „The Dirty Looks”). Myślę, że znakomity kanadyjski artysta Jeff Healey, który wyruszył w trasę po anielskich barach ma godnego następcę, a Derek przyniesie nam jeszcze wiele dobrej muzyki. Chociaż ostatnio ma na głowie podwójne zmartwienie – współpracę z Double Trouble). Nam wypada tylko cierpliwie czekać na jej efekty.
Krzysiek Witkowski
[P.S. Jeśli zainteresowała Was postać Dereka Millera, warto abyście zapoznali się z recenzowaną na łamach Blues.pl płytą „Indian Rezervation – Blues and More”, na której swoją twórczość prezentował Miller – przyp. Red.]
Jeszcze tylko do 31 maja mogą się zgłaszać bluesowe i blues-rockowe zespoły zainteresowane udziałem w tegorocznej edycji Kodex Blues Festiwal, która odbędzie się 24 i 25 czerwca w Ośrodku Wypoczynkowo-Żeglarskim „Horn” w miejscowości Kosewo nad Jeziorem Powidzkim. Podstawowym warunkiem uczestnictwa jest brak oficjalnych wydawnictw fonograficznych w dotychczasowym dorobku artystycznym grupy. Szczegóły dostępne są na stronie przeglądu.
Źródło: www.kodexblues.pl
Pierwszy polski przegląd bluesowej twórczości audiowizualnej Blueskamera.pl został rozstrzygnięty. Grand Prix przeglądu, a tym samym nagrodę finansową, przyznano Adamowi Klisowi (fot. www.satyrblues.pl) za materiały zrealizowane na festiwalu Stayrblues w Tarnobrzegu. Warto dodać, że Klis jest reżyserem DVD prezentującego tarnobrzeski koncert szwedzkiego bluesmana Slidin’ Slima, którego recenzję publikowaliśmy na Blues.pl we wrześniu. Jeden z jego filmów zobaczyć możecie na YouTube.
Źródło: www.blueskamera.pl
Po niedawnych zachwytach nad dwiema poprzednimi płytami Ugglasa, opis nowego albumu nie będzie zaskoczeniem. Na szczęście, bo przejście z jednej wytwórni do drugiej zawsze budzi mieszane uczucia – skoro było dobrze, to czy aby nie będzie gorzej? Oj nie jest. Longplay, który 27 stycznia ukazał się nakładem szwedzkiej oficyny Rootsy.nu przynosi muzykę równie piękną, co te nagrane dla Opus 3. Niczego tu nie brakuje – od rozmarzonego nastroju całości, przez ciekawe aranżacyjne pomysły, po audiofilski dźwięk pozwalający rozpłynąć się w muzyce niczym w gorącej kąpieli.
A mimo to, „Peder af Ugglas” to nieco inna płyta. Po pierwsze, autorska do cna. Peder nie tylko skomponował całość, ale także zagrał na wszystkich instrumentach, nagrał i zmiksował ścieżki. Po drugie, więcej niż na poprzednich albumach jest tu krótkich kompozycji, także w okolicy minuty lub dwóch. Po trzecie, ma ten krążek jeszcze bardziej ilustracyjno-filmowy charakter. Niczym w muzyce klasycznej, to nie piosenki, a małe dzieła idealnie pasujące do ścieżki dźwiękowej dobrego filmu, naszpikowane emocjami i potęgujące wymowę tego, co na ekranie. Tyle, że tu nie ma ekranu, a o obrazy musimy zatroszczyć się sami, chociaż przyznam, że przy takich dźwiękach barwne historie same rodzą się pod powiekami.
Od bluesa, przez gospel i odrobinę jazzu, po skojarzenia z twórczością klasycznych kompozytorów – miłośnicy muzyki znajdą tu wiele. Łącznie z potwierdzeniem, że Peder af Ugglas to artysta, po którym spodziewać się można tylko najlepszego.
Przemek Draheim
P.S. Cukrowanie, ale zasłużone.
Wydawca: Rootsy.nu
Posłuchaj: www.myspace.com/pederafugglas
Od czasu premiery „Bluesa w Filharmonii” minęło już trochę czasu, ale z jakiegoś powodu płyta nie doczekała się szerszej recenzji z naszej strony. Tym chętniej publikujemy dziś opinię, jaką na temat płyty wyraził znany już Czytelnikom Blues.pl dziennikarz Paweł Kujawa:
Zadziwiająca jest już okładka. Trójwymiarowe zdjęcie, a właściwie dwa ujęcia Sławka Wierzcholskiego, w wersji eleganckiej i luzacko-hipisowskiej wiele tłumaczą. Ano niby blues, ale tym razem w filharmonii… Zastanawiam się w czym tkwi urok tej płyty. Na pewno jej niezaprzeczalnym walorem jest akustyczne brzmienie. Miękko i niemal „unplugged” grającą „Nocną Zmianę Bluesa” wspomaga dodatkowo rozbudowany zestaw instrumentarium klasycznego, głównie smyczków. Wierzcholski wiele zaryzykował, bo flirty z filharmonią położyły na łopatki niejednego bardziej wytrawnego majstra bluesa czy jazzu. Tymczasem tu miła niespodzianka. Stylowa, z lekkim dystansem muzyka sączy się z odtwarzacza, jak niskoprocentowe francuskie wino. Upić się tym nie można, ale leciutki rausz możliwy i owszem… Ciekawe, choć niespieszne aranżacje płynnie i bezboleśnie przekraczają granice stylistyk – od rockabilly po swingujące rytmy rodem z Karaibów. Ba, utwór „Nieokreślony stan” to w czystej postaci tango! Wszystko to spina klamrą charakterystyczny, choć stonowany wokal lidera, który tym razem nie forsuje głosu i jak ognia unika chrypienia w manierze Toma Waitsa. Lapidarne solówki harmonijki (Sławka i gości), dodają całości szlachetnego bluesowego posmaczku.
Dodajmy, że całość została przez firmę 4everMusic niezwykle starannie i oryginalnie wydana. Z pewnością, to jedna z najlepszych płyt w karierze Wierzcholskiego, a przy tym smakowity kąsek dla rasowego kolekcjonera.
Paweł Kujawa
Wydawca: 4everMUSIC
Posłuchaj: www.4evermusic.pl
Tysiące zadowolonych melomanów i ponad 750 tytułów w ofercie – holenderski webshop Bluesdvd.nl to dziś jedno z najlepszych źródeł bluesowych DVD, jakie znaleźć można w Internecie. Ich wiosenna oferta wydaje się całkiem kusząca – to piętnastoprocentowa zniżka na wszystkie wydawnictwa, jakie sklep ma w katalogu. Nic tylko kupować.
Źródło: www.bluesdvd.nl
Kończy się rok i pora rozejrzeć się za kalendarzem, najlepiej bluesowym. W przeciwieństwie do większości muzycznych kalendarzy, Delta Blues Heritage Wall Calendar przynosi nie zdjęcia muzyków, a ważnych dla bluesa miejsc. Trzynaście wysokiej jakości zdjęć i bogate opisy przedstawianych lokacji to atuty wydawnictwa, na które warto zwrócić uwagę.
Źródło: www.bluescentric.com
„Feast” to słowo, które należy podać przy zakupach na stronie internetowej wytwórni Alligator Records, żeby otrzymać 20 % zniżki na całe zamówienie – taką niespodziankę przygotowała dla melomanów amerykańska firma. Rabatowy kupon jest ważny tylko do poniedziałku, 30 listopada, warto więc pospieszyć się z zakupami, wśród których mogłoby się znaleźć limitowane wydawnictwo z muzyką Hound Dog Taylora. „The Best & Unreleased” to japońskie wydanie zawierające najciekawsze utwory Hound Dog Taylora, jak również jego niepublikowaną muzykę.
Źródło: www.alligator.com
Po wiosennej wizycie Kima Wilsona, polskich miłośników bluesowej harmonijki czeka kolejna atrakcja. 10 października w Katowicach, podczas tegorocznej edycji Rawa Blues Festival, wystąpi Rod Piazza & The Mighty Flyers (fot. Franky Bruneel). W świeżo wyremontowanym katowickim Spodku jeden z najpopularniejszych i najbardziej uznanych współczesnych bluesowych harmonijkarzy zaprezentuje zarówno swoje klasyczne kompozycje, jak i utwory z nowej płyty, którą wydała wytwórnia Delta Groove Productions. Sądząc po tym w jakiej formie kilka lat temu Piazza zaprezentował się na oficjalnym wydawnictwie DVD, którego fragment zobaczyć możecie w serwisie YouTube, powinniście spodziewać się wyjątkowego koncertu. Oprócz The Mighty Flyers na Rawie zagrają Eric Sardinas, Eden Brent, Shakin’ Dudi i kilkunastu innych polskich wykonawców.
Źródło: www.rawablues.com
Warszawska odsłona Polskiego Dnia Bluesa będzie miała specjalną oprawę. 13 września w klubie Hybrydy, w ramach trzydziestej dziewiątej edycji Warsaw Blues Night, wystąpi grupa Omar & The Howlers (fot. strona domowa zespołu). Działająca od ponad trzydziestu lat formacja zdobyła sobie uznanie miłośników teksańskiego bluesa, a lider bandu, Omar Kent Dykes, uznanie krytyków zachwyconych jego dwoma ostatnimi płytami, które nagrał wspólnie z Jimmie Vaughanem. Recenzję tego najnowszego albumu – „Big Town Playboy” – przeczytać mogliście na Blues.pl. Bluesowy wieczór w Hybrydach rozpocznie Grzegorz Kapołka Trio.
Źródło: www.blues.waw.pl
Zaczyna się w klimacie niepokoju. Tak, jakby we wnętrzu fabryki samochodów ktoś grał na zabawkowym, dziecięcym pianinie. Słychać piano, ale równie wyraźne są industrialne stuki, świsty i pohukiwania. Towarzyszący temu obraz jest trochę jak sen, a trochę jak japoński horror. Przypadkowe zdawałoby się kadry przelatują przez ekran. Zerwana taśma, płomień, stary cmentarz i kobieca postać – bez wątpienia atrakcyjna, ale i przerażająca. Taki diabeł w przebraniu. Po chwili obrazek się zmienia, widać scenę, słychać oklaski. Rozpoczyna się seans, któremu ona będzie się przyglądać…
Właśnie od „Devil In Disguise” swój koncert na ubiegłorocznym Satyrbluesie rozpoczął szwedzki bluesman Slidin’ Slim. Zapisem tego występu jest album „Live at Satyrblues 2008” – limitowane wydawnictwo skrywające w eleganckim, podwójnym digipacku dwie płyty, jedną audio, drugą DVD.
Mówi się o Slimie, że równie mocno co bluesową tradycję upodobał sobie współczesny sound i dźwiękowe eksperymenty. Dużo w tym prawdy bo to, co słyszymy w wykonaniu The Soulbastards różni się nieco od brzmienia, jakie generuje klasyczny bluesowo-rockowy kwartet: dwie gitary, bębny i bas. Z pewnością jest nowocześniej, ale łatwo te nutki polubić. Łamany rytm, specyficzne harmonie i dwie uzupełniające się gitary – odpowiedzialny za tło Fender Jaguar i wypełniający pierwszy plan slide Danelectro, na zmianę z gitarą rezofoniczną – szybko wpadają w ucho, a gdy już wpadną trudno je stamtąd wyprosić. Formacji nie brakuje energii. Wykonania „They Call Me Mr. Misfit” czy „It Ain’t Right” niejedną rockową kapelę przyprawiłyby o delikatne rumieńce. Oczywiście, kiedy trzeba, koledzy Slima potrafią wyczarować spokojny, doniosły wręcz nastrój. Taki jest „Somebody Wish That I Was Dead”, w którym Niels Nielsen – operator wspomnianego Jaguara, elektronicznych efektów i producent poprzedniej płyty szwedzkiego lidera – trzyma w dłoni pałeczkę od perkusji i niczym smyczkiem muska nią struny gitary. Gdy do głosu dochodzi reszta zespołu, całość nabiera epickiego posmaku. Przeciwieństwem takiego grania są utwory, które Slidin’ Slim wykonuje solo. To Delta blues najczystszej wody i to nic, że ze skandynawskiego potoku. Jest w tej muzyce wszystko co być powinno – od mistrzowskiego wykorzystania dynamiki, po ciepły, mięsisty sound instrumentu. Pycha. Kiedy do godzinnego koncertu dodać bonusy wideo i nie tak często spotykaną możliwość wyboru między obcowaniem z obrazem na dysku DVD, a popuszczeniem wodzy fantazji przy płycie audio, rysuje się nam odbicie wyjątkowego albumu.
To jednak prawda, że Satyrblues jest festiwalem jedynym w swoim rodzaju. Po krótkim występie w ramach tegorocznej edycji, twardy na o dowód Slidin’ Slim zabierze ze sobą do domu. Wam też to polecam.
Przemek Draheim
Wydawca: Ochrona Kultury Oryginalnej
Posłuchaj: www.satyrblues.pl
Miłośników damskich głosów i zwiewnych aranżacji ta wiadomość z pewnością ucieszy – 26 listopada, na jedynym koncercie w Polsce, w warszawskim klubie Palladium wystąpi Madeleine Peyroux (fot. strona domowa artystki). Amerykańska wokalistka jazzowa i gitarzystka, którą dziennikarze w Stanach Zjednoczonych i Europie zgodnie okrzyknęli następczynią Billie Holiday, zaprezentuje w Warszawie utwory z nowego albumu „Bare Bones”. Zachętą do pójścia na koncert niech będzie jedna z piosenek tej płyty, która jako zapowiedź produkowanego właśnie DVD Madeleine dostępna jest w serwisie YouTube. Informacje dotyczące biletów znajdziecie na stronie organizatora występu, agencji New Music Art Production.
Źródło: www.newmusicart.pl
17 i 18 października to data tegorocznego Crescent City Blues & BBQ Festival w Nowym Orleanie. Wśród wykonawców, którzy zagrają lub już zagrali na festiwalu są między innymi Sonny Landreth, Guitar Shorty, Cyril Neville, Bobby Rush, Irma Thomas czy Brother Tyrone. Koncertów słuchać możecie na żywo za pomocą strony internetowej rozgłośni WWOZ 90.7 FM. Niedzielny set rozpocznie się o godzinie 18:30 polskiego czasu koncertem Ernie Vincenta (fot. Jerry Moran).
Źródło: www.wwoz.org
Już 5 maja pojawi się w sprzedaży nowa 7-tomowa kolekcja „Polityki” – „The Blues”. Martin Scorsese razem z innymi wybitnymi reżyserami, jak Clint Eastwood i Wim Wenders, w kolejnych filmach zabierają widzów w świat muzyki – od klasycznego bluesa przez rock’n’rolla, jazz i rock. Ponad 70 artystów – B.B. King, Ray Charles, Eric Clapton, John Mayall, John Lee Hooker, The Rolling Stones – mistrzowskie koncerty, materiały archiwalne, wywiady z gwiazdami.
Wśród towarzyszących filmom tekstów, dodajmy, napisanych specjalnie na potrzeby wydawnictwa, znajdują się eseje, których autorami są między innymi Sławek Wierzcholski czy redaktor naczelny Blues.pl, Przemek Draheim. Patronat nad serią objęło Polskie Stowarzyszenie Bluesowe.
Tom 1 – książka i film DVD – sprzedaży z „Polityką” od 5 maja. Kolejne do kupienia co tydzień. Już dziś do 5 maja na Czytelników czeka oferta specjalna – w jej ramach prenumerata wszystkich siedmiu tomów kosztuje tylko 99 zł. Prenumeratę można zamawiać na www.skleppolityki.pl.
Źródło: www.skleppolityki.pl
Jest Brytyjczykiem, mieszka w Finlandii, gra bluesa z głębokiej Delty – tak w kilku słowach można scharakteryzować postać ukrywającą się pod pseudonimem L.R. Phoenix. Na poprzedniej płycie zagranej w duecie z perkusistą Mo’ Hellem zaserwował słuchaczom porcję punkowego wręcz Hill Country bluesa – do którego tytuł „Wrecked” pasował jak ulał. Na „The Hollow Log of Capt. Richard Wolfe” odniesienia do muzycznej spuścizny górzystego rejonu Mississippi słychać równie wyraźnie, ale więcej tu brzmieniowej finezji i klasycznego bluesa z Delty. Innymi słowy brzmi to bardziej jak akustyczne poczynania Mississippi Freda McDowella, niż rockowe wybuchy w stylu The Black Keys. Dzięki zastosowaniu nieco większego składu trzynaście podanych na krążku kompozycji nie nuży – raz słyszymy tylko głos i akustyczną gitarę, po strunach której ślizga się grzbiet scyzoryka, innym razem duet na dwie gitary czy mały band. To wszystko, wraz z obecnością na albumie Andresa Rootsa, uznanego bluesmana z Estonii, powinno ucieszyć fanów akustycznego bluesa. Czy równie ciekawie L.R. Phoenix prezentuje się na żywo? To się okaże podczas Toruń Blues Meeting.
Przemek Draheim
Wydawca: L.R. Phoenix
Posłuchaj: www.lrphoenix.com
Na niecały miesiąc przed jedynym polskim koncertem Hugh Lauriego (fot. strona domowa artysty), który odbędzie się 6 czerwca w warszawskiej Sali Kongresowej, i na kilka dni przed premierą jego nowego albumu „Didn’t It Rain”, na polskich fanów bluesowego wcielenia serialowego doktora House’a czeka sympatyczna niespodzianka. W czwartek 2 maja o godzinie 22:25, zaraz po dwóch premierowych odcinkach serialu, Program 2 Telewizji Polskiej wyemituje ekskluzywny wywiad, jaki z Lauriem przeprowadził w Los Angeles Tomasz Kammel.
Pretekstem rozmowy zatytułowanej „Dr House czuje bluesa” jest oczywiście zaplanowana na 13 maja polska premiera „Didn’t It Rain”, którego wydawcą jest wytwórnia Warner Music. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa. Zachętą do włączenia telewizorów o 22:25 niech będzie dostępna w serwisie YouTube zapowiedź rozmowy z aktorem.
Źródło: www.facebook.com/WarnerMusicPL
24 kwietnia muzyczne media podały przykrą wiadomość. W wieku 59 lat zmarł Bob Brozman (fot. strona domowa artysty) – wirtuoz akustycznej gitary, etnomuzykolog, historyk, wykładowca muzycznych warsztatów i niestrudzony propagator wszelkiej maści instrumentów strunowych. Występując na scenie otoczony był ulubionymi instrumentami, z których nie tylko korzystał, ale także historię których w elokwentny, ale niezwykle przystępny sposób przybliżał słuchaczom. Oprócz bluesa, jazzu i ragtime’u fascynowała go word music. Przykładem jego scenicznej kreacji niech będzie dostępny na YouTube fragment wydawnictwa „Bob Brozman in Concert”.
Źródło: www.bobbrozman.com
Na YouTube pojawił się trzeci po wideoklipach do utworów „First Time Around” i „Elevator” teledysk gitarzysty, wokalisty i autora piosenek Maćka Żuka (fot. strona domowa artysty). Singiel nosi tytuł „Optimistic Avenue”, a za jego produkcję i formę odpowiada sam artysta. Klip promuje wydany przez Sofresh Label album „Have You Ever”, na który składa się czternaście akustycznych utworów – jak mówi artysta – „dotyczących szeroko pojętych rozmów o życiu z przyjacielem (…). Jeśli chcesz poznać tę historię, jeśli nurtują cię podobne problemy i chcesz posłuchać w jaki sposób drążą one kogoś innego – kupuj w ciemno”. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Źródło: www.facebook.com/maciekzukmusic
Premiera drugiego bluesowego albumu popularnego aktora Hugh Lauriego (fot. strona domowa artysty), czyli lubianego przez polskich telewidzów serialowego doktora House’a, odbędzie się już w najbliższy poniedziałek, 13 maja. Jak czytamy na stronie wydawcy „Didn’t It Rain”, firmy Warner Music Poland, „na drugim krążku słynny Anglik wybrał się w podróż ku sercu Ameryki, gdzie odkrywa na nowo pionierów amerykańskiego bluesa. Sięga do takich twórców jak W.C. Handy, Jelly Roll Morton czy Little Brother Montgomery. Nie zapomina jednak również o bardziej współczesnych artystach. Jak choćby wspomniany Dr. John czy znany z The Animals Alan Price. Lauriego wspiera wokalnie między innymi legenda bluesa, laureat Grammy, Taj Mahal”. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
W oczekiwaniu na premierę zapraszamy do obejrzenia dostępnego on-line zapisu rozmowy, prezentowanej wcześniej na antenie TVP2, jaką w z Lauriem przeprowadził w Los Angeles Tomasz Kammel. Tematem wywiadu była oczywiście nowa płyta.
Źródło: www.warnermusic.pl
13 maja na półki polskich sklepów muzycznych trafił nowy, drugi w dorobku bluesowy album popularnego aktora Hugh Lauriego (fot. strona domowa artysty), czyli doktora House’a z bijącego rekordy popularności telewizyjnego serialu. Na płycie „Didn’t It Rain”, której wydawcą jest firma Warner Music Poland, Laurie odkrywa na nowo pionierów amerykańskiego bluesa sięgając do twórczości takich postaci jak W.C. Handy, Jelly Roll Morton czy Little Brother Montgomery. Wśród gości w studiu pojawił się między innymi laureat bluesowych Grammy, Taj Mahal. Produkcję albumu „Didn’t It Rain” powierzono Joe Henry’emu, który odpowiadał wcześniej za brzmienie „Let Them Talk”. Kilkanaście piosenek nagrano w styczniu 2013 roku w Ocean Way Studio w Los Angeles. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Źródło: www.warnermusic.pl
10 maja wchodzi na rynek nowa płyta Macieja Markiewicza (fot. strona domowa artysty), album „Piano Impressions – Bridging Classical Music, Blues and Boogie-Woogie” wydany pod kierownictwem artystycznym muzykologa i najsławniejszego chopinisty Jana Popisa. Album zawiera utwory z klasyki muzyki poważnej i rozrywkowej, we własnej interpretacji pianisty. W swoich wykonaniach Markiewicz stosuje niespodziewane połączenia wirtuozerii dzieł Chopina, Bacha czy Mozarta z muzyką znakomitych twórców bluesa i boogie-woogie, aranżując inspirujące przenikanie się oraz pomost pomiędzy różnymi stylami oraz rodzajami muzyki. Najbliższe koncerty promujące album odbędą się w Poznaniu 7 czerwca w Centrum Sztuki i Biznesu, w nowej części Starego Browaru oraz 23 czerwca na Starym Rynku, na scenie głównej Jarmarku Świętojańskiego. Jednym z patronów medialnych wydawnictwa jest Blues.pl.
Źródło: www.maciejmarkiewicz.pl
Bukka White – pamięta ktoś jeszcze tego gitarzystę z Delty Mississippi? Z pomocą tym, którzy zdążyli zapomnieć lub w ogóle go nie znali przychodzi Tom Feldmann oraz jego szkółka gitarowa wydana na DVD przez wydawnictwo Stefana Grossmana.
Powiedzieć, że ambicją „The Guitar of Bukka White” jest przedstawienie dziesięciu utworów przedwojennego bluesmana, to powiedzieć odrobinę za mało. Tom Feldmann stara się raczej kompleksowo omówić styl gry gitarzysty, niż dźwięk po dźwięku przegrać kilka piosenek i trzeba mu przyznać, że wychodzi to bardzo dobrze. Przede wszystkim dobranie utworów zostało przemyślane tak, żeby nie pominąć nic, co dla gry Bukki White’a swoiste. Ponadto uwaga widza nie skupia się na konkretnych utworach, lecz na zastosowanych w nich technikach i schematach. Takie podejście to akurat żadna nowość, jeśli chodzi o szkółki opisujące styl muzyków z Delty – osoba, która dobrze zapozna się z materiałem bez problemu poradzi sobie z każdym nieomówionym utworem gitarzysty.
Poziom szkółki należy określić jako średniozaawansowany i ktoś, kto nie jest obeznany ze specyfiką akustycznego bluesa, otwartymi strojami oraz techniką slide poczuje się co najmniej zagubiony. Na szczęście wśród materiałów wydanych przez Stefan Grossman’s Guitar Workshop znajduje się szkółka dla nowicjuszy w tym temacie, której autorem jest także Tom Feldman.
Nad zasadnością studiowania klasyków bluesa cały czas od nowa można by się zastanawiać, ciągle jednak pojawiają się nowe szkółki i nikogo to nie dziwi. Powód jest bardzo prosty – te do bólu już powtarzane zagrywki nadal domagają się reinterpretacji i odświeżenia. Było tak, gdy Stefan Grossman stawiał swoje pierwsze kroki w zmaganiach z instrumentem. Jest tak również dzisiaj i nic nie wskazuje na to, by coś miało się zmienić.
Patryk Mitzig
P.S. Pokaźną próbkę opisywanego wideo-podręcznika można znaleźć na YouTube.
Wydawca: Stefan Grossman’s Guitar Workshop
Posłuchaj: www.guitarvideos.com
16 kwietnia na sklepowe półki trafił drugi album Gienek Loska Band – wydana przez Sony Music Poland płyta „Dom”. Album, na którym znalazło się dziesięć utworów z polskimi tekstami i jeden anglojęzyczny bonus zapowiada singiel „Zostań z nami”, do którego tekst napisał Michał Zabłocki - ten sam, którego fani muzyki znają chociażby ze współpracy z Czesławem Mozilem czy Grzegorzem Turnauem. Loska podkreśla jednak, że teksty do utworów nie powstały na zamówienie i nie są produktem, jaki został stworzony w oderwaniu od artysty, który będzie go wykonywał. Jak powiedział wokalista: „Nie jest im łatwo ze mną. Każdy tekst to godziny rozmów, o czym ma to być i wiele, wiele poprawek”. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Źródło: www.facebook.com/sonymusicpoland
Ann Rabson (strona domowa artystki), pianistka, gitarzystka, wokalistka i autorka piosenek znana przede wszystkim jako założycielka popularnego damskiego trio Saffire - The Uppity Blues Women, przegrała 30 stycznia długą walkę z rakiem. Zmarła mając 67 lat. Tę smutną wiadomość przekazał Bruce Iglauer, szef wytwórni Alligator Records. Mimo, iż ceniono ją głównie za grę na instrumentach klawiszowych, przygodę z muzyką jako nastolatka rozpoczęła od gitary. Na pianinie zaczęła grać mając 35 lat. Rabson nagrała z Saffire osiem płyt, których dopełnieniem są wydawnictwa solowe, w tym to najnowsze, nagrane wspólnie z gitarzystą Bobem Margolinem i wydane przez wytwórnię VizzTone Records.
Źródło: www.alligator.com
George Thorogood i kompozycja „Bad To The Bone”, przy której Arnold Schwarzenegger, jako filmowy Terminator, pojawił się na ekranie w drugiej części tej słynnej serii – klasyka! – to jeden z wielu ciekawych utworów, które znaleźć można na albumie poświęconym bluesowi, jaki wytwórnia EMI Music Poland wydała w ramach popularnej serii wydawniczej „The Best… Ever!”. Na album, który powstał przy udziale i wsparciu dziennikarza muzycznego bliskiego wszystkim bluesfanom, Jana Chojnackiego z radiowej Trójki, składają się cztery płyty wypełnione bluesowymi utworami, które trzeba mieć w swojej kolekcji. Wśród wykonawców, którzy znaleźli się na kompilacji są między innymi: Muddy Waters, John Lee Hooker, Willie Dixon, Buddy Guy, B.B. King, John Mayall, Eric Clapton, The Animals czy Gary Moore.
Jest tam coś dla pasjonatów klasyki – m.in. Robert Johnson, T-Bone Walker, Slim Harpo, Koko Taylor. Są nowsze brzmienia – m.in. Lonnie Mack i Stevie Ray Vaughan, The Derek Trucks Band czy Joe Louis Walker w utworze z jego najnowszej, wydanej przez chicagowskiego Alligatora płyty „Hellfire”. Są wreszcie odniesienia do rodzimej bluesowej fonografii – m.in. Sebastian Riedel i Leszek Cichoński, J.J. Band czy Tadeusz Nalepa. Na czterech płytach zebrano w sumie 66 kompozycji, wśród których każdy znajdzie takie, które przypadną mu do gustu – o to zatroszczył się Jan Chojnacki.
Oczywiście takie wydawnictwa nie są w stanie zastąpić normalnej płytoteki zawierającej pełnie albumy prezentowanych tam wykonawców, ale dla tych, którzy swoją przygodę z danym gatunkiem dopiero rozpoczynają to zawsze dobre źródło pierwszego kontaktu z muzyką czy idealna składanka na długie podróże samochodem. Warto mieć na półce.
Przemek Draheim
Wydawca: EMI Music Poland
Posłuchaj: www.empik.com
Cztery utwory złożyły się na debiutanckie wydawnictwo EP gitarzysty, wokalisty i autora piosenek z Podkarpacia, Krystiana Urbanika. Jak o płytce „Kuwejt” mówi autor: „EPka powstała na początku tego roku i jest bardzo szczerym zapisem mojego życia. Piosenki wyciągnąłem z szuflady, gdzie przeleżały jakieś 10 lat, głównie z powodu braku dystansu do spraw, które poruszam. Nie ma tutaj bębnów ani kolorowych fajerwerków, nie jestem też ‘Hoochie Coochie Manem’. Słychać za to głos i akustyczną gitarę. Szukałem takich środków, które pozwoliłyby mi maksymalnie szczerze opowiedzieć o sobie, o otaczającym mnie świecie”. Na koniec roku Krystian Urbaniak planuje wydanie płyty długogrającej.
Źródło: www.kuwejt.bandcamp.com
Definicja rock’n’rolla? Dwa słowa – Led Zeppelin. 10 grudnia 2007 roku, po 27 latach przerwy, ta legendarna grupa pojawiła się na scenie w londyńskiej O2 Arena. Do Johna Paula Jonesa, Jimmy’ego Page’a i Roberta Planta dołączył Jason Bonham, syn zmarłego perkusisty Johna Bonhama. Razem wykonali szesnaście piosenek z dorobku zespołu, w tym niezapomniane „Whole Lotta Love”, „Kashmir” czy „Stairway To Heaven”. Po pięciu latach, dzięki wytwórni Atlantic i koncernowi Warner Music, tamten wyjątkowy koncert doczekał się wydania na płytach CD i DVD. Dużo dobrego znajdą tam miłośnicy rockowego odcienia bluesa.
Jeśli wierzyć księdze Rekordów Guinnessa z 2009 roku, londyński występ Led Zeppelin przeszedł do historii jako ten, którego chęć obejrzenia wyraziła w Internecie rekordowa liczba osób – ponad 20 milionów. Szczęściarzy, którzy znaleźli się w O2 Arena w Londynie była w porównaniu z tą gigantyczną liczbą garstka, bo zaledwie osiemnaście tysięcy. Ci, którym się udało, nie mieli powodu do narzekań, wręcz przeciwnie. Sam Robert Plant tak mówił o występie: „To było coś wyjątkowego i spektakularnego. Wspaniale się bawiłem”. Trudno się z tym nie zgodzić słuchając na przykład trwającej ponad 11 minut kompozycji „In My Time Of Dyin’” o gospelowych korzeniach, czy innego zanurzonego w bluesie i muzyce gospel jamu, „Nobody’s Fault but Mine”. Dodając do tego utrzymane w klimacie bluesowej ballady „Since I’ve Been Loving You” dostajemy szeroki przekrój repertuarowy, w którym obok najbardziej hitowych, najczęściej granych i słuchanych utworów Led Zeppelin znalazło się miejsce dla tych, do których masowa publiczność wraca nieco rzadziej. Do takiego podszytego bluesem rock’n’rolla niższy niż przed laty głos Roberta Planta doskonale pasuje. Chemia, która między muzykami dzieje się na scenie, także nie przeszkadza.
Jak przystało na zapis najbardziej oczekiwanego wydarzenia w historii muzyki rockowej, przepięknie oprawione graficznie wydawnictwo, z kapitalną okładką z charakterystycznym zeppelinem szybującym nad Tamizą, przygotowano w kilku formatach tak, aby zadowolić jak największą liczbę fanów. Do wyboru jest między innymi wersja dźwiękowa na dwóch krążkach CD, wydanie na dwóch CD i pojedynczym DVD lub płycie Blu-ray, format Blu-ray Audio z podkręconymi parametrami dźwięku czy wersja na trzech stuosiemdziesięciogramowych płytach winylowych. Co kto lubi. Ważne, żeby każdego z tych wydań słuchać naprawdę głośno!
Przemek Draheim
Wydawca: Atlantic / Warner Music Poland
Posłuchaj: www.amazon.com
Joe Bonamassa, który w Polsce cieszy się szczególną estymą, to dziś jeden z najpopularniejszych blues-rockowych gitarzystów na świecie. Jest znakomity technicznie i bardzo kreatywny, co potwierdza każdą kolejną płytą, łącznie z tą najnowszą – albumem DVD „An Acoustic Evening at The Vienna Opera House”, który ukazać się ma 25 marca. Jak sugeruje nazwa koncert był zagrany akustycznie, więc będzie okazja zobaczyć Joe z drewnianym pudłem na kolanach. Czekając na to wydawnictwo warto posłuchać (i obejrzeć na dwóch DVD) tę ostatnią płytę live, „Beacon Theatre: Live From New York” – tym bardziej, że obok Bonamassy prezentują się tam ciekawi goście.
Pierwszy z nich to legenda amerykańskiej muzyki roots, John Hiatt, z udziałem którego słyszymy „Down Around My Place” i „I Know A Place”. To wspólne występowanie rozpoczęło się przy okazji albumu „Dust Bowl”, gdzie Joe i John zagrali razem w kompozycji tego ostatniego „Tennessee Plates” i bardzo dobrze, że na tamtym utworze nie poprzestali, bo w wersji live, z mocną gitarą Bonamassy w tle Hiatt brzmi rewelacyjnie. Podobnie jak Beth Hart, która pojawiła się na scenie w pierwszej części tego dwupłytowego koncertu. Razem z Joe, Beth wykonała dwa utwory – „I’ll Take Care Of You” i „Sinner’s Prayer”. Ich wspólna płyta była wielkim zaskoczeniem, bo zamiast ostrego blues-rocka, którego po współpracy wybuchowego Joe Bonamassy z równie ekspresyjną Beth Hart spodziewali się fani, dostaliśmy dziesięć interesujących coverów podanych w mocno lirycznym nastroju. Sporo tam było bluesowej ballady, ale też dużo odniesień do soulu sprzed lat i piosenek Billa Whithersa czy Brooka Bentona. Na płycie „Beacon Theatre: Live From New York” trochę tego brzmienia mogliśmy posłuchać w koncertowym wykonaniu. Ostatnim z gości podczas nowojorskich koncertów Bonamassy był Paul Rodgers – słynny wokalista Free i Bad Company. Podobnie jak koledzy wystąpił z gospodarzem w dwóch utworach, z których szczególnie dobrze wypada ikona, „Fire & Water”, czyli numer znany także z wykonania soul mana Wilsona Picketta.
Cały koncert poprzedza intro zagrane na akustycznej gitarze – najlepszy przedsmak tego, co na sklepowe półki trafi 25 marca. Póki co, Joe w wersji elektrycznej rządzi.
Przemek Draheim
Wydawca: Provogue Records
Posłuchaj: www.amazon.com
Fani bluesa są przyzwyczajeni do tego, że muzycy rączą nas różnymi, ale jednak „bezpiecznymi” stylistycznymi mariażami. Nikogo nie dziwi zagranie na początku koncertu podkręcającego atmosferę funkującego bluesa. Następnie rock-blues, by ją podtrzymać, czy jazzowa improwizacja, by pokazać kunszt muzyków. Można powiedzieć… pakiet standardowy. Każdy bywalec koncertów bluesowych zna te patenty i każdy je lubi. Od jakiegoś czasu liczyłem po cichu, że ktoś pójdzie dalej. Pewną nadzieję dali mi Jason Ricci i nieżyjący już Nick Curran, jednak nie była to według mnie wystarczająco stanowcza stylistyczna mieszanka. Dla kogoś kto uwielbia bluesa, ale jego pierwszymi przesłuchanymi płytami były „Number Of The Beast” Iron Maiden oraz „Never Mind The Bollocks” Sex Pistolsów, nowe wydawnictwo Krzaka jest solidnym mostem łączącym ostre, ciężkie brzmienie i ukochane przez nas „blue notes”.
Płyta jest przemyślana, długo planowana i powalająca. Okładka powoduje radość. Znane wszystkim logo Krzaka plus napis „experience” podany „metalową” czcionką. Już sama jakość produkcji wywołuje uśmiech na twarzy. Bębny brzmią tak, że mogą służyć jako narzędzie zemsty na śpiącym współlokatorze, bas może kruszyć ściany, a gitara brzmi mocno i z pazurem. Do tego brzmienie głównych bohaterów krążka… Jak je mam opisać? Przepełniony groźbą sound skrzypiec Jana Błędowskiego, kojarzący się z kształtem na skraju pola widzenia gdzieś w ciemnej uliczce. Z drugiej strony kryształowe, jasne brzmienie Leszka Windera, będące przeciwwagą dla mrocznych klimatów, które tworzą metalowa sekcja rytmiczna i maestro Błędowski.
Na całość płyty składają się przede wszystkim znane fanom standardy zespołu, takie jak „Kattowitz”, „Czakuś” czy „Ściepka”. Nie będę się rozwodził nad zmianami aranżacyjnymi i różnicami między tymi wersjami, a oryginałami. Kawałek tytułowy pełniący funkcję intro doskonale sprawdza się w swojej roli. Przygotowuje słuchacza na niesamowitą, niepodobną do innych podróż po nowych fascynacjach szanownej grupy z Katowic. Jest mocno, ciężko, a przy tym niesamowicie płynnie. Tutaj muszę wtrącić, że bardzo mnie ciekawiło jak zostanie rozwiązana kwestia brzmienia skrzypiec. Byłem całkowicie pewny, że Jan Błędowski nie zniży się do zerżnięcia patentów sławnego Michała Jelonka – skrzypka poruszającego się w stylistyce muzyki metalowej. Mistrz wyszedł z wyzwania obronną ręką. Instrument brzmi w sposób jedyny w swoim rodzaju, a przy tym słychać czyje wyćwiczone dłonie nim operują! Z kolei czyste brzmienie gitary pana Windera jest jasnym kontrastem w stosunku do mrocznego brzmienia reszty składu. Zresztą sam wirtuoz powiedział, że sprzętu na potrzeby albumu zmieniać nie zamierza. Muzyk z charakterem.
Na płycie wyróżniają się, a jakże, utwory nowe. „Existence In Possesion”, wręcz prog-metalowy utwór ze zmianami tempa oraz nastroju, jest fajnym momentem na płycie. Zaraz po nim słyszymy kolejną kompozycję zespołu Sepsis (gitarzysta Dominik Durlik, Piotr Wierzba – gitarzysta basowy i Rafał Cioroń – perkusista – dopełnili składu występującego na płycie) pod tytułem „Rumble Tumble”. Wolna, nastrojowa muzyka podkreślana miarowym ciężkim beatem perkusji i opowieścią snutą przez skrzypce. Trzeba posłuchać samemu. I po ciemku. Można dostać zawału gdy… kot wskoczy nam na kolana!
Dodam tutaj, że na płycie znaleźli się goście. Darek „Popcorn” Popowicz znany z najlepszego w mojej opinii polskiego zespołu metalowego – Acid Drinkers, a także Igor „Izzy” Gwadera – złote dziecko z zespołu Anti Tunk Nun.
Na zakończenie tej recenzji koniecznie muszę podkreślić jedną rzecz. Nie jest to płyta metalowa. Jako osoba słuchająca tego gatunku muszę powiedzieć, że ten album zbliżył nas do czegoś, co można nazwać „blues-metalem” lub „metal-bluesem”. Może jestem patetyczny, być może album zbyt mi się spodobał lub można mi zarzucić, że zbyt lubię tą kapelę. Ale mam przeczucie, że jesteśmy świadkami powstawania nowej jakości, nowej formy ekspresji, którą – mam wielką nadzieję – podążą nie tylko panowie z Krzaka na swoim nowym albumie lecz również i rzesza młodych ludzi z werwą, głowami pełnymi pomysłów i sercami spragnionymi rewolucji muzycznej.
Karol Duda
Wydawca: Metal Mind Productions
Posłuchaj: www.metalmind.com.pl
Gienek Loska Band działający pod kierownictwem zwycięzcy jednego z popularnych, telewizyjnych „talent show” wydał kolejną płytę – „Dom”. Po raz drugi w ręce słuchaczy oddany został krążek z solidną porcją okołorockowego grania, z domieszką bluesa, gospel, funky, ale też szczyptą country w tytułowym utworze. Krążek jest zróżnicowany stylistycznie. Łączy numery energetyczne, przy których chętnie tupie się nóżką i te bardziej nastrojowe, spokojne kompozycje. Grający na płycie muzycy wykonują swoje zadanie dobrze i rzetelnie, całość buja, a solówki – mimo że rzadkie i krótkie – przyjemnie łechcą uszy. Gitara i porywające klawisze oraz zwarta sekcja rytmiczna pokazują, że żywych, sprawnie obsługiwanych instrumentów nie zastąpią żadne samplerskie sztuczki obecne na większości współczesnych, mainstreamowych wydawnictw. Na tle reszty instrumentów gorzej wypada grana po „dylanowsku” harmonijka, prezentująca się blado szczególnie w porównaniu z niezwykle udaną harmonijkową solówką Łukasza Wiśniewskiego z poprzedniej płyty Gienek Loska Band. Na krążku znalazło się jedenaście kompozycji, w tym dwa covery – kojarzony z Niemenem „Jednego serca” Adama Asnyka i „This Is A Man’s Man’s World” ze śpiewnika Jamesa Browna. Pierwszy z nich pokazuje liryczną stronę wokalisty, wspartego delikatnym akompaniamentem perkusji i wzniośle brzmiących klawiszy oraz delikatnych gitarowych wstawek. Panowie potrafią budować napięcie, które potem zręcznie rozładowują. Broni się też soulowy klasyk niemal wykrzyczany przez wokalistę. Kompozycje oryginalne też wypadają bardzo dobrze, zarówno pod względem treści, jak i formy – szczególnie w porównaniu z tym, co mają do zaoferowania gwiazdki współczesnej muzyki. Żywe instrumentarium, biegłość wykonawcza, zróżnicowane kompozycje i niezłe teksty niosące ze sobą jakąś treść nie są czymś powszechnym we współczesnej muzyce popularnej.
Gdyby szukać tu muzycznych skojarzeń, można by odnaleźć echa The Allman Brothers Band, ZZ Top, Lynyrd Skynyrd czy innych blues-rockowych smaczków. Pozostaje mieć nadzieję, że dzięki poważnej promocji i wsparciu dużej wytwórni „Dom” Loski stanie się kolejnym krokiem w dobrą stronę na drodze przyzwyczajania współczesnego słuchacza, przesiąkniętego elektro-popową papką, do muzyki żywej i prawdziwej, w której nie liczy się tylko beat w tempie 130 uderzeń na minutę i tancerki w teledyskach, a emocje i szczerość przekazu. Tego muzyce Gienek Loska Band nie sposób odmówić.
Maciej Draheim
Wydawca: Sony Music Poland
Posłuchaj: www.gienekloskaband.art.pl
Minutę po północy w środę 26 lutego fani Johnny’ego Casha z całego świata mogą spotkać się w jednym miejscu, aby celebrować urodziny swojego idola. Dzięki globalnej inicjatywie każdy może zapalić symboliczną gwiazdę, aby uczcić pamięć niesamowitego „Man in Black”. Wchodząc na specjalnie przygotowaną stronę internetową można wysłać urodzinowe życzenia dla tego wyjątkowego artysty. „Ta globalna akcja rozpoczęła się o północy w strefie czasowej Wysp Kiribati i Nowej Zelandii, wędruje przez świat, aby zakończyć się o północy na Hawajach i Wyspach Samoa” – mówi Basia Popiołek z Sony Music Poland. Przez cały dzień urodzinowe wiadomości będą wyświetlane na elektronicznym niebie. Urodzinowa inicjatywa poprzedza zaplanowaną na 25 marca premierę niedawno odnalezionego albumu Johnny’ego Casha, „Out Among The Stars”, z nowymi, studyjnymi piosenkami artysty. Jednym z patronów medialnych wydawnictwa jest Blues.pl.
W przeciwieństwie do muzyki pop gdzie prym wiodą duże wytwórnie, bluesowy rynek wydawniczy to głównie małe, specjalistyczne oficyny lub artyści, który swoje płyty wydają własnym sumptem. Warto obserwować tę gałąź branży, bo w jej ramach pojawia się dużo ciekawego bluesa.
Ci, którzy bluesa szukają w Detroit powinni sięgnąć po nową produkcję Howarda Glazera, „Stepchild Of The Blues”. Tym obeznanym w bluesie słuchaczom wspomniane Detroit powinno się kojarzyć na przykład z twórczością Johna Lee Hookera. Glazer to oczywiście inne pokolenie, ale można już go śmiało nazwać weteranem tamtejszej sceny, zasłużonym szczególnie dzięki niezwykle owocnej współpracy z czarnoskórym harmonijkarzem Harmonica Shahem, z którym kilka dobrych lat temu koncertował w Polsce.
O ile Glazer preferuje energetyczne granie, z małymi tylko akustycznymi wyjątkami, o tyle gitarzysta Jeff Jensen to przy nim oaza spokoju. Słychać to wyraźnie na płycie „Road Worn and Ragged”. Jensena znam od pierwszej płyty, która jakiegoś szczególnego wrażenia na mnie nie zrobiła. Więcej, zajęło mi chwilę żeby skojarzyć, że młody chłopak z kozią bródką i w kapeluszu, z okładki debiutanckiego albumu, i dojrzały gentleman w z obfitą brodą ze zdjęcia na nowym, jego trzecim krążku, to ta sama osoba. Jensen zmienił nie tylko sceniczny image, ale bardzo wydoroślał muzycznie, przenosząc akcent z gitarowych popisów na dobrze skrojone, godne uwagi piosenki – na dodatek wyśpiewane dojrzałym, naprawdę ładnym głosem. Taka zresztą jest cała ta płyta – dojrzała i ładna. Ją Państwu polecam, podobnie jak nowy album bluesmana, który nie stroni od muzyki soul i podobnie jak Jeff Jensen pięknie śpiewa. To Billy Thompson z albumu „Friend”.
Billy Thompson – czyli mężczyzna w sile wieku i z kilkoma ciekawymi płytami na koncie, wydanymi albo własnymi siłami, albo przez małe wytwórnie. Ta najnowsza, „Friend”, firmowana jest przez „Soul Stew Records” i trudno o lepsze skojarzenie, bo to rzeczywiście blues mocno przesycony soulem. Szczególnie w tych wolniejszych numerach, jak choćby „Interlude”, z pięknym, rozlanym Hammondem pod palcami wielkiego Mike’a Finnigana, znanego choćby ze współpracy z Jimim Hendriksem, Joe Cockerem czy Michaelem McDonaldem.
Soulowe wstawki znaleźć można także na nowej produkcji wytwórni Eller Soul Records. Longplay nosi tytuł „Cobalt”, a firmuje go Holland K. Smith, czyli gitarzysta wylansowany przed laty przez U.P. Wilsona, będący dowodem na wyjątkowość i szczególne brzmienie bluesa z Teksasu. On sam tego bluesa wzbogaca nie tylko porcją soulu, co na płycie „Cobalt” słychać szczególnie, ale także odrobiną jazzu czy muzyki latynoskiej. A że płytę wyprodukowała inna teksańska legenda, Anson Funderburgh, miłośników takich dźwięków czeka na tej produkcji dużo dobrego.
Smakowita, choć utrzymana w całkowicie innym, southern-rockowym klimacie jest muzyka Jima Gustina i towarzyszącej mu formacji Truth Jones z wydawnictwa „Can’t Shed A Tear”. Takiego głosu nie powstydziłby się w swojej płytowej kolekcji żaden miłośnik Lynyrd Skynyrd czy The Allman Brothers Band, co dowodzi, że warto trzymać rękę na pulsie tego, co dzieje się w niezależnym bluesie.
Przemek Draheim
Wydawca: Lazy Brothers Records, Swingsuit Records, Soul Stew Records, Eller Soul Records, Jim Gustin
Posłuchaj: Odsyłacze w tekście
„17 muzyków łącznie wzięło udział w nagraniach do albumu «Dr Blues: Tribute To Ol’Skool Masters», dwupłytowego wydawnictwa, na którym zespołom Wielka Łódź i Dr Blues & Soul Re Vision towarzyszyli amerykańscy wykonawcy, Bobbie ‘Mercy’ Oliver i Niki Buzz” – taka była poprawna odpowiedź w przygotowanym przez portal Blues.pl i Dr Bluesa, czyli Krzysztofa Rybarczyka konkursie, w ramach którego mogliście wygrać jeden egzemplarz albumu z autografami większości biorących udział w nagraniach muzyków.
Spośród przesłanych do redakcji prawidłowych odpowiedzi, ta zwycięska należała do Henryka ze Stalowej Woli, gratulujemy!
Tym, którzy nie mieli szczęścia w losowaniu przypominamy, że muzykę na albumie Krzysztof Rybarczyk przygotował jako niezwykle sympatyczny prezent dla melomanów – całość, zarówno w plikach mp3, jak i lepszej jakości plikach WAV, jest do ściągnięcia z Internetu, legalnie i całkowicie za darmo, choćby za pośrednictwem Blues.pl.
Źródło: www.soulrevision.pl
Już dziś, 25 marca, swoją premierę ma unikatowy album „Out Among The Stars”, zawierający niedawno odnalezione, nigdy nie publikowane utwory Johnny’ego Casha. Piosenki, które znalazły się na płycie pierwotnie zarejestrowano w 1981 roku w Columbia Studios oraz w 1984 roku w 1111 Sound Studios. W ich powstaniu udział wziął ówczesny Dyrektor Artystyczny wytwórni CBS Nashvile, Billy Sherrill. W 2012 roku materiał został odnaleziony przez Johna Cartera Casha podczas katalogowania spuścizny po rodzicach. „Okazało się, że te nagrania wyprodukowane przez Billy’ego Sherrilla w latach osiemdziesiątych... były piękne” – tłumaczy John. Po trzydziestu latach od nagrania do rąk słuchaczy trafia klasyczny album Johnny’ego Casha, łączący w sobie wszystko to, co najlepsze w twórczości tego jednego z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych artystów na świecie. Wśród nowych piosenek na krążku znajdziemy m.in. utwór „She Used To Love Me A Lot”, do którego teledysk wyreżyserował John Hillcoat. Kompozycja ta w specjalnym mixie Elvisa Costello jest również dodatkowym trackiem zamykającym album. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Dodatkowo, 16 kwietnia w księgarniach pojawi się kolejna gratka dla fanów muzyka – książka „Cash. Autobiografia”, Autorem przekładu jest Adam Pluszka. Według Chicago Sun-Timesa pozycja jest „Wciągająca… napisana ze szczerością i duchową przenikliwością”.
Źródło: www.sonymusic.com
Nakładem toruńskiego Wydawnictwa Adam Marszałek ukazała się właśnie książka „Cały ten blues – przypadek Sławka Wierzcholskiego”, której autorem jest Mirosław Pęczak – kulturoznawca, wykładowca akademicki czy wreszcie publicysta tygodnika „Polityka”. Na 170 stronach książki znalazły się przemyślenia autora na temat jego bohatera, zapisy rozmów obu panów, ale także pełna dyskografia Wierzcholskiego czy ciekawe, często nieupubliczniane dotąd zdjęcia. Promocja książki z udziałem jej autora i bohatera odbędzie się we wtorek, 4 listopada, w Kafeterii Struna Światła w toruńskim Dworze Artusa. Nie zabraknie ilustracji muzycznej, w której obok Sławka Wierzcholskiego pojawi się Bogdan Hołownia.
Źródło: www.artus.torun.pl
25 lutego, koncertem w poznańskim klubie Eskulap, polską trasę koncertową rozpocznie zespół Wishbone Ash. Brytyjscy rockmani dobrze znani miłośnikom cięższych brzmień w klimacie lat siedemdziesiątych zagrają u nas kilka koncertów. Wśród potwierdzonych miast, obok wspomnianego Poznania, są już Piekary Śląskie, Kęty i Szczawnica-Jaworki. Koncerty będą promować nowe wydawnictwo zespołu, album „Blue Horizon”, który ma się ukazać w lutym.
Źródło: www.wishboneash.com
„Blues za twoim oknem” to tytuł debiutanckiej płyty zespołu Slow Ride. Wydawnictwo zawiera muzykę dobrze kojarzoną przez fanów grupy – akustyczne, gitarowe granie z charakterystycznym, mocnym wokalem, będące mieszanką bluesa, rocka i ballady z poruszającymi, osobistymi tekstami. Na album złożyło się dwanaście kompozycji, zarówno autorskich, jak i takich, którymi zasłynął Jimi Hendrix. Muzycy oddali także hołd dwóm „ojcom” bluesa, amerykańskiego – Muddy Watersowi i polskiego – Tadeuszowi Nalepie. Płytę wydała Pure Music.
Źródło: www.slowride.pl
Szalejąca, żywiołowa Natu na koncercie i stonowana, spacerująca po plaży – taką artystkę można podziwiać w drugim wideoklipie promującym album Natalii Przybysz „Kozmic Blues: Tribute To Janis Joplin”. Teledysk powstał do przeróbki utworu „Maybe”, który pierwotnie znalazł się na płycie „I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama!” z 1969 roku, na której słychać wpływy tak bliskiego Janis bluesa, ale także funky, soulu i popu spod znaku wytwórni Stax z wyeksponowaną sekcją dętą. „Maybe” jest drugim wideoklipem promującym wydany przez Warner Music Poland album, na którym znalazły się głównie nowe interpretacje piosenek z repertuaru Janis Joplin. Pierwszy powstał do jedynej autorskiej piosenki w zestawie – „Niebieski” – i do tej pory obejrzało go w serwisie YouTube ponad 530 tys. internautów.
Źródło: www.warnermusic.pl
Choć drugi album zespołu Blue Sounds – wypełniona autorskimi piosenkami „Karuna” – ukaże się dopiero 24 września, już teraz radiosłuchacze będą mieli okazję uważnego przysłuchania się singlowi promującemu wydawnictwo. W środę 18 września utwór „Bez truskawek” będzie piosenką dnia w Programie Pierwszym Polskiego Radia. Piosenki będzie można posłuchać na antenie Jedynki w „Sygnałach dnia” ok. godz. 8.05, w „Lecie z Radiem” ok. godz. 11.10, w „Muzycznej Jedynce” ok. godz. 14.10 i w „Popołudniu z Jedynką” o 17.05. Słuchacze Jedynki muzykę Blue Sounds znają dobrze – piosenkami dnia na antenie stacji były już utwory „Konająca dusza” i „Już nie ma nas”. „Utwór doskonale wpasowuje się w jesienny klimat i oddaje charakter zespołu, który – jak mówią najczęściej jego słuchacze – wzrusza, niepokoi i zachwyca, a jego muzyka jest skierowana przede wszystkim do wrażliwego i wysublimowanego odbiorcy” – czytamy na stronie radia. Jednym z patronów medialnych albumu jest Blues.pl.
Źródło: www.polskieradio.pl
30 lipca, czyli dokładnie w dniu jego 77 urodzin, trafił na półki amerykańskich sklepów nowy, dwudziesty siódmy w dorobku studyjny album Buddy Guy’a – jednego z najważniejszych bluesowych gitarzystów w historii. Na wydawnictwo zatytułowane „Rhythm & Blues” złożyły się dwie płyty – pierwsza, mocno nowoczesna z soulową sekcją dętą; druga, zdecydowanie bardziej gitarowa – jeśli w przypadku Guy’a w ogóle można dzielić płyty na mniej i bardziej gitarowe – i utrzymana w bluesowym klimacie. Tak dobrego Buddy Guy’a dawno nie słyszeliśmy.
Urodzony w Lettsworth w Louisianie w 1936 roku Guy to dziś ikona bluesowej gitary, podziwiana i hołubiona przez światowe tuzy tego instrumentu, od Erica Claptona i Jeffa Becka, przez Keitha Richardsa czy Marka Knopflera. Jego pierwsze nagrania dla Cobra Records Harolda Burrage’a i słynnej wytwórni braci Chess to dziś klasyka gatunku, ale prawdziwy kamień milowy elektrycznego bluesa to płyta z udziałem Buddy Guy’a, ale firmowana nie przez niego, a przez Juniora Wellsa. I mówię płyta, a nie nagranie, bo wydany przez chicagowski Delmark „Hoodoo Man Blues”, z hipnotyzującym wręcz brzmieniem gitary Guy’a to – jak twierdzą znawcy – pierwszy bluesowy album długogrający, a nie jedynie krążek będący zlepkiem przypadkowych singli.
Album „Rhythm & Blues” to dwie płyty wypełnione po brzegi muzyką Buddy Guy’a – w sumie dwadzieścia jeden kompozycji i ponad osiemdziesiąt minut dźwięku najwyższej próby, podanego z energią, ale tez ciekawym pomysłem. Producent krążka, Tom Hambridge, zdecydował się podzielić go na dwie części. Pierwsza płyta zatytułowana „Rhythm” to niezwykle nowoczesny Buddy Guy, otoczony funkową pulsacją i świdrującymi riffami sekcji dętej. Część druga zatytułowana „Blues” to już Buddy Guy bliższy wyobrażeniom bluesowych purystów, którzy najchętniej widzieliby go w scenerii chicagowskiego klubu z połowy lat pięćdziesiątych, bardziej gitarowy i pozbawiony dodatkowych ozdobników. Chociaż nie oszukujmy się, on sam raczej nie chciałby zamykać się w żadnym muzeum.
Nasz bohater nie należy do artystów, którzy z własnej woli ograniczają swoje twórcze poszukiwania. Wręcz przeciwnie, czytając jego wydaną niedawno autobiografię „When I Left Home” można odnieść wrażenie, że on sam ma trochę za złe producentom, którzy współpracowali z nim przez lata, że jakby na siłę próbowali go wcisnąć w rolę tradycyjnego bluesowego gitarzysty uważając, iż „prawdziwy” Buddy Guy powinien już zawsze brzmieć tak, jak na starych płytach wydanych przez Cobrę czy Chess Records. A on sam zawsze był i – jak dowodzą te nowe nagrania – nadal jest nieokiełznany aż do bólu i – jakkolwiek by to nie zabrzmiało – bardzo rockowy w swojej grze.
Jak przystało na współczesną modę na albumie ni zabrakło gości. Niepokorny rockman z duszą hip-hopowca, Kid Rock, australijski country’owiec Keith Urban i niezwykle energetyczna Beth Hart pojawiają się na płycie nr 1. Na drugim krążku też widzimy sławne nazwiska. W soczystym, powolnym bluesie „Evil Twin” Guy’owi towarzyszą trzej członkowie Aerosmith – Steven Tyler, Joe Perry i Brad Whitford – a więc gentlemani, którzy na płycie „Honkin’ On Bobo” dali jasno i wyraźnie wyraz swoim bluesowym fascynacjom. Drugi z numerów o podwyższonej zawartości z gwiazd to „Blues Don’t Care” z udziałem Gary’ego Clarka Jr’a, czyli młodego pop-bluesmana, którego utwór „Bright Lights” ma swoich iPodach połowa amerykańskich nastolatków.
Jeśli po nienajlepszej koncertowej płycie „Live At Legends” będącej zlepkiem średniej jakości materiału z koncertu i przypadkowych nagrań studyjnych ktoś ośmielił się pomyśleć, że Buddy Guy powoli się kończy, za sprawą wydanej przez Sony Music „Rhythm & Blues” będzie musiał zmienić zdanie. To niesamowite, że ktoś o takiej sile głosu i takiej werwie w grze na gitarze ma na karku siedemdziesiąt siedem lat. Album otwiera utwór „Best In Town”, czyli najlepszy w mieście – no i niech się ktoś spróbuje z takim postawieniem sprawy nie zgodzić.
Przemek Draheim
Wydawca: Sony Music Poland
Posłuchaj: www.amazon.com
5 października Hoodoo Band wydał swoją drugą płytę – przypomnijmy, że pierwsza pokryła się złotem w zaledwie 3 miesiące od premiery – zatytułowaną „HooDoo Unplugged” i będącą zapisem akustycznego koncertu z Centrum Sztuki Impart we Wrocławiu. W jednym pudełku fani znajdą zarówno płytę audio będącą zapisem ścieżki dźwiękowej wydawnictwa, a także pierwsze w karierze grupy DVD. Album, którego jednym z patronów medialnych jest Blues.pl, promować ma jesienna trasa koncertowa. 22 listopada Hoodoo Band odwiedzi Toruń, 23 listopada Łódź, a 24 listopada Warszawę. Zachętą do udziału w koncertach niech będzie dostępny na YouTube singiel promujący „Hoodoo Unplugged”, piosenka „Under My Thumb”.
Źródło: www.hoodooband.pl
Choć Święta Bożego Narodzenia i czas prezentów już za nami, warto pamiętać o prezencie, jaki specjalnie dla rozkochanych w bluesie i soulu melomanów przygotował Dr Blues, czyli Krzysztof Rybarczyk. Nakładem oficyny Flower Records ukazał się właśnie dwupłytowy album, na którym zespołom Rybarczyka – bluesowej Wielkiej Łodzi i soulowemu Dr Blues & Soul Re Vision – towarzyszą amerykańscy frontmani, Bobbie „Mercy” Oliver i Niki Buzz, a całe wydawnictwo dostępne jest do pobrania legalnie i za darmo w Internecie.
„Dr Blues: Tribute To Ol’Skool Masters” to dwie płyty, a na nich w sumie dwadzieścia cztery utwory – dwanaście utrzymanych w stylistyce tradycyjnego, elektrycznego bluesa i drugie tyle zagranych na soulowo, z udziałem trzyosobowej sekcji dętej. Oba krążki łączy osoba Krzysztofa Rybarczyka, wokalisty, gitarzysty i producenta nagrań, który od 1984 roku występuje w składzie poznańskiej Wielkiej Łodzi – tej samej, z jaką w 1996 roku otworzył polski koncert B.B. Kinga, i który od 2010 roku pełni rolę lidera formacji Soul Re Vision. Na nowym albumie oba te zespoły wspierają amerykańscy wykonawcy, z którymi w czerwcu i lipcu 2013 roku koncertował Rybarczyk. Nagrania z Bobbie’m „Mercy” Oliverem zebrane na dysku numer jeden z dopiskiem „Blues” zarejestrowano i w studiu, i na żywo, z klubową atmosferą, która udziela się szczególnie w takich evergreenach jak „Hootchie Cootchie Man” i „Everything’s Gonna Be Alright”. Duża w tym zasługa muzycznej sprawności Wielkiej Łodzi i wokalu Bobbie’go „Mercy” Olivera, którego śmiało można nazwać bluesmanem z krwi i kości. Jego sylwetkę przybliża krótka biografia zamieszczona w książeczce albumu: „Urodził się w 1939 roku w Teksasie. W młodości zbierał bawełnę na plantacji na Południu Stanów, wieczorami ucząc się gry na gitarze i harmonijce, a w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, w czasie rozkwitu bluesa na Północy USA mieszkał i pracował w Chicago, gdzie grywał z najlepszymi wykonawcami gatunku”. Ten autentyzm dobrze słychać na płycie i miejscami można się poważnie zdziwić, że o to słuchamy polskiej produkcji, a nie krążka wydanego przez jedną z chicagowskich wytwórni.
Drugi ze srebrnych dysków w zestawie to już nowy lider, Niki Buzz, nowi muzycy towarzyszący Dr Bluesowi pod szyldem Soul Re Vision i propozycja dla miłośników dźwięków spod znaku Otisa Reddinga i Wilsona Picketta. Ów klasyczny soul jest na polskim rynku muzycznym praktycznie nieobecny, więc to co robi Dr Blues i Soul Re Vision jest godne nie tylko odnotowania, ale i wnikliwej uwagi – szczególnie na płycie „Tribute To Ol’Skool Soul Masters”, gdzie rolę wokalisty przejął Niki Buzz. Młodszy od Olivera, bo zaledwie sześćdziesięcioletni multiinstrumentalista, który grał między innymi w zespołach Ika i Tiny Turner czy Jamesa Browna, a w latach siedemdziesiątych współpracował w Nowym Jorku z takimi postaciami jak Patti Smith, Talking Heads, czy Whitney Houston. Nic więc dziwnego, że soulowe klasyki w jego wykonaniu, nawet jeśli nie biją na głowę oryginałów, wypadają bardzo przekonująco. Zresztą takich utworów jak „(Sitting On) The Dock Of The Bay” czy „In The Midnight Hour” zawsze przyjemnie sie słucha.
Album, o czym była już mowa, Krzysztof Rybarczyk przygotował jako niezwykle sympatyczny prezent dla melomanów – całość, zarówno w plikach mp3, jak i lepszej jakości plikach WAV, jest do ściągnięcia z Internetu, legalnie i całkowicie za darmo, choćby za pośrednictwem portalu Blues.pl. Warto.
Przemek Draheim
Wydawca: Flower Records
Posłuchaj: www.soulrevision.pl
Nie spodziewałem się, że jakiś zespół czy artysta mile mnie zaskoczą. Mówiąc szczerze czułem znudzenie bluesem i zacząłem częściej słuchać innych gatunków (przeskoki od free jazzu do punk rocka są dość… ekstremalne). Czułem znudzenie gatunkiem. Nie pomogli nawet moi ulubieni Howlin’ Wolf, Jason Ricci i Sonny Boy Williamson II. Jedynie duet Satan and Adam pomagał mi zachować wiarę, że moją ukochaną muzykę można zagrać w świeży, pełen energii i porywający sposób. Od momentu gdy trzy lata temu usłyszałem po raz pierwszy Son Of Dave’a nie powalił mnie w zasadzie żaden muzyk. Nie przestałem lubić bluesa, uchowaj Boże, po prostu ciężko było znaleźć coś naprawdę wyjątkowego i świeżego. Nową, świeżą krew. Czas jakiś temu mój kolega posłał mi link do YouTube z wiadomością, że zawartość na pewno mi się spodoba. Od tego czasu obejrzałem chyba większość filmików z tym muzykiem, jakie można znaleźć na serwisie. Ten muzyk to Gary Clark Jr.
Szanowany i z kilkupłytowym dorobkiem występuje na scenie od wielu lat. Zaczynał grę na gitarze w Austin jako dwunastolatek. Tam dostał się pod skrzydła Clifforda Antone’a i w jego klubie o nazwie (a jakże!) Antone’s grywał, na przykład z Jimmiem Vaughanem, starszym bratem słynnego SRV.
Trochę to oklepane, ale wypadkową stylu Gary’ego jest kombinacja bluesa, rocka, jazzu, ale także hip-hopu, flamenco i tybetańskich śpiewów gardłowych. No zagalopowałem się, bez flamenco i tybetańskich śpiewów gardłowych. Ma za sobą występy na Crossroads Guitar Festival, gdzie grał m.in. z ZZ Top, Ericem Claptonem, Jeffem Beckiem i Steviem Wonderem. Razem z B.B. Kingiem, Mickiem Jaggerem i Buddy’m Guy’em grał w Białym Domu dla prezydenta Obamy. Z Danny’m Gloverem grał też w filmie „Honeydripper” z roku 2007 wcielając się w rolę bluesmana.
Po przeczytaniu jego biografii i zapoznaniu się z kilkoma utworami Gary’ego na YouTube postanowiłem przesłuchać któryś z jego albumów. Wybór padł na najnowszy „Blak and Blu”. To, co jest na tym albumie wyjątkowe, to brzmienie. Gładziutkie, z bardzo „zfuzzowaną” gitarą i gładkim wokalem. Od razu słychać, że Gary Clark nie udaje kogoś kim nie jest i nie powiela schematów.
Utwory na krążku są bardzo zróżnicowane, ale mają wspólny mianownik – brzmienie. To brzmienie i brak strachu przed eksperymentami stanowią siłę albumu. Wystarczy posłuchać utworu tytułowego żeby wiedzieć o czym mówię. Na płycie znajdziemy przekrój przez wszystkie inspiracje Gary’ego, w tym bluesa. Otwierający longplay „Ain’t Messin’ Around” miło mi się kojarzy z Trombonem Shorty’m i klimatami nowoorleańskimi. Mamy country w „Travis Country” i przyjemne melodie kojarzące się z hip-hopem w utworze „The Life”. Najmocniejszym, wręcz hard-rockowym utworem jest nr 7 – „Glitter Ain’t Gold (Jumpin’ For Nothin’)”. Nie zabrakło też największego jak dotąd hitu Clark’a, modern bluesowego „Bright Lights”. Nie będę opisywał każdego utworu z osobna. Powiem tyle, że każdy znajdzie na tym albumie coś dla siebie. Warte pochwały jest też według mnie fakt, że większość kompozycji oparta jest tu o wyraźny riff gitarowy, co niestety jest dziś często zapomniane nawet przez zespoły rockowe.
Z wielka przyjemnością słucham tej muzyki i na pewno na długo zagości ona w moim odtwarzaczu. Z niecierpliwością czekam na dalsze wydawnictwa gentlemana, którego magazyn Rolling Stone nazwał w 2011 roku „Best Young Gun”.
Karol Duda
Wydawca: Warner Music Poland
Posłuchaj: www.amazon.com
Gitara i organy Hammonda to instrumenty, dzięki którym Lucky Peterson zaskarbił sobie sympatię bluesowej publiczności – taka była poprawna odpowiedź w konkursie przygotowanym przez Blues.pl i wydawcę albumu „Live at the 55 Arts Club Berlin”, wytwórnię Blackbird Music z Niemiec, w ramach którego mogliście wygrać jeden egzemplarz tego wyjątkowego, pięciopłytowego wydawnictwa.
Do Redakcji przysłano kilkadziesiąt prawidłowych odpowiedzi. Szczęście w losowaniu narody miał Mateusz z Wrocławia, gratulujemy!
Album „Live at the 55 Arts Club Berlin” składający się pięciu srebrnych płyt – trzech DVD i dwóch CD – przynosi zapis koncertu The Lucky & Tamara Peterson Band jaki odbył się w niemieckim 55 Arts Club Berlin. Pięknie wydany i wypełniony po brzegi bluesem, soulem i funky zawiera ponad 200 minut muzyki na krążkach DVD i ponad 150 na krążkach CD.
Źródło: Blues.pl i Blackbird Music
Telewizyjne programy typu talent show pozwalają czasem na odkrycie wokalistów innych niż typowe popowe gwiazdki. Przykładem jest tu X-Factor i Gienek Loska, który za sprawą Sony Music Polska wydał niedawno płytę „Hazardzista”. To cieszy tym bardziej, że niewiele w Polsce okołobluesowych wydawnictw z silną promocją i tak powszechnym do nich dostępem.
Na krążku, oprócz Gienek Loska Band, pojawiają się ciekawi goście, jak choćby Łukasz „Wiśnia” Wiśniewski, który już w pierwszym numerze „Paszport” serwuje nam smakowitą solówkę harmonijkową, czy też Maciej Maleńczuk pojawiający się w klasycznym „Can’t Judge Book”. Dominują szybkie numery z rock’n’rollowym drivem i energetyczne bluesy, ale nie brakuje kawałków wolniejszych i bardziej nastrojowych, przepełnionych wokalną ekspresją. Jest też odrobina reggae. Charakterystyczny wokal Gienka i zgrani muzycy, zarówno jako cały zespół, jak i podczas popisów solowych sprawiają, że całości słucha się bardzo dobrze. Większość utworów stanowią kompozycje własne. Teksty są nieszablonowe, często inspirowane biografiami i przeżyciami artystów, nie zaś kolejnymi kalkami znanych piosenek, gdzie poza słowami „Baby, Baby” czy „I woke up this morning” nie dzieje się wiele w warstwie tekstowej. Oprócz własnych numerów na „Hazardziście” znalazł się wspomniany wcześniej standard, ale też ludowa piosenka „Kosił Jaś koniczynę” świetnie znana miłośnikom grupy Seven B. Zaskoczeniem może być tradycyjna pieśń „Ciemna Noc” śpiewana w języku ukraińskim.
Z Nowym Rokiem wypada sobie życzyć, aby więcej dźwięków bluesa i jego okolic trafiało do odtwarzaczy współczesnych słuchaczy, tak często i w takim stylu jak Gienek.
Maciej Draheim
Wydawca: Sony Music Polska
Posłuchaj: www.gienekloskaband.pl
Znakomite płyty Roda Piazzy, Arthura Adamsa, Jasona Ricci czy Bobby’ego Jonesa za 4,95$; dwupłytowe wydawnictwa The Hollywood Blue Flames za 7,95$; czy kompakty z autografem ulubionej gwiazdy bluesa za 12,95$ – tak atrakcyjne świąteczne przeceny znaleźć można w sklepie internetowym Delta Groove Productions, potentata na rynku współczesnego West Coast bluesa. Obniżką, bardzo dużą lub nieco mniejszą, objęta jest większość tytułów w katalogu wytwórni, więc jest w czym wybierać.
Źródło: www.deltagrooveproductions.com
Takiej konkurencji gala nagród Grammy nie widziała od dawna. W ramach pięćdziesiątej czwartej edycji przeglądu tego, co współczesny rynek ma do zaoferowania najciekawszego, w kategorii „Najlepszy bluesowy album roku” , obok nowych płyt Marcii Ball i Keb’a Mo’, stanęły w szranki albumy Gregga Allmana, Warrena Haynesa i Tedeschi Trucks Band (fot. strona domowa zespołu) z Derekiem Trucksem na pokładzie, a więc postaci związanych z The Allman Brothers Band. Zdaniem komentatorów nie było wcześniej przypadku, w którym trzej członkowie jednej formacji zostali w tym samym roku nominowani z własnymi płytami w tej samej kategorii. Statuetkę otrzymał Trucks z żoną za wydany w Polsce przez Sony Music longplay „Revelator”, który recenzowaliśmy niedawno na łamach Blues.pl. Przy tej okazji warto przypomnieć sobie dostępny na YouTube film prezentujący kulisy powstania albumu.
Źródło: www.grammy.com
Dzięki serii szkółek gitarowych „Learn To Play” mogliśmy już nauczyć się utworów zespołów takich jak Led Zeppelin, AC/DC czy Pink Floyd. Tym razem Lick Library raczy nas szkółką, która jest poświęcona gitarowym wyczynom Joe Bonamassy w zespole Black Country Communion, a rolę nauczyciela pełni znany już fanom serii Danny Gill.
Dwie płyty DVD zawierają skrupulatną instrukcję gry pięciu utworów. Każda kompozycja jest podzielona na poszczególne części i wytłumaczona krok po kroku. Prowadzący dokłada wszelkich starań, by nie pozostawić wątpliwości, jak dany riff czy solówka powinien być zagrany. Nawet bardziej wymagające zagrywki są bowiem rozpracowane z precyzją co do pojedynczego dźwięku i wyjaśnione w bardzo przejrzysty sposób, a ich opanowanie ułatwiają dodatkowo różne ujęcia kamer.
Poziom szkółki można określić jako średniozaawansowany, próżno tutaj bowiem szukać wyjaśnień poszczególnych technik, które w objaśnianych utworach są wykorzystywane. Danny Gill zakłada, bardzo słusznie zresztą, że ktoś, kto sięgnie po materiał tłumaczący zagrywki Joe Bonamassy, jak robić podciąg i vibrato już wie. Kwestie związane z teorią muzyki również zostają przemilczane, trzygodzinne nagranie wideo do minimum ogranicza omawianie tego typu zagadnień, by móc skupić się na utworach.
Bycie domorosłym gitarzystą wydaje się być dzisiaj o wiele łatwiejsze niż niegdyś, a jest tak ze względu na powszechnie dostępne materiały edukacyjne. Nie trzeba wiele czasu, by przekonać się, że rynek jest pełen szkółek wszelkiej maści i trudno się w tym połapać, będąc młodym adeptem gitarowej sztuki. Pośród tego nawału wydawnictw interesujące miejsce zajmuję seria „Learn To Play” dedykowana wszystkim tym, którzy w prosty i szybki sposób chcą się nauczyć grać utwory swoich ulubionych wykonawców, a mają już pewne obycie z instrumentem.
Patryk Mitzig
Wydawca: Lick Library
Posłuchaj: www.licklibrary.com
Jeden z najciekawszych brytyjskich gitarzystów bluesowych młodego pokolenia, Danny Bryant (fot. strona domowa artysty) zagra w Polsce dwa kwietniowe koncerty. Muzyk, który współpracował na przykład z Walterem Troutem zagra 12 kwietnia w Szczecinie we Free Blues Clubie i 15 kwietnia w restauracji Stary Dom w Domecku. Koncerty będą częścią europejskiej trasy promującej nowe wydawnictwo Bryanta – sygnowany przez Jazzhaus Records album CD/DVD „Night Life”, którego zapowiedź możecie obejrzeć na YouTube.
Źródło: www.jazzhausrecords.com
Rockpalast – pod taką nazwą od 1974 roku niemiecka telewizja WDR prezentuje muzyczny program, w którym na żywo transmitowane są koncerty najciekawszych gwiazd rocka. Teraz dzięki niemieckiej wytwórni Made In Germany Music melomani mogą posłuchać ulubionych koncertów Rockpalast na płytach kompaktowych. W serii nie brakuje blues-rocka, i to z wysokiej półki, bo do takiej kategorii trzeba zaliczyć Roy’a Buchanana, Johnny’ego Wintera i Miller Anderson Band.
O tym pierwszym mówi się często per „najlepszy nieznany gitarzysta na świecie”. Jak głosi legenda, Rolling Stonesi chcieli, żeby zastąpił w zespole Briana Jonesa, a Eric Clapton proponował mu posadę gitarzysty w Derek & The Dominos – obie oferty odrzucił. W ramach Rockpalast chorobliwie nieśmiały Roy Buchanan zaprezentował się 24 lutego 1985 roku, grając między innymi swój sztandarowy „Roy’s Blues”, ale też znaną z wykonania The Blues Brothers „Peter Gunn Theme”.
Począwszy od 1977 roku w programie Rockpalast pojawiły się tak zwane Rockpalast Nights, czyli trwające po kilka godzin koncertowe maratony emitowane na żywo w telewizji WDR. Jak wspominał Peter Ruchel, wieloletni szef Rockpalast, nikt się wtedy nie przejmował czasem antenowym. Jeśli koncert był dobry, mógł trwać do rana, a WDR i tak pokazywała go w całości. Tak było z koncertem Johnny’ego Wintera na Rockpalast Night w 1979 roku. W założeniu miał grać 80 minut, a skończyło się na ponad dwugodzinnym koncercie wydanym w ramach serii „Live At Rockpalast” na dwóch płytach. Obok żwawych rock’n’rolli słychać tam sporo korzennego bluesa, w tym trwającą ponad piętnaście minut wiązankę klasycznych bluesów rodem z głębokiej Delty. Aż zazdrość bierze, że takie rzeczy Niemcy mogli oglądać w ogólnodostępnej telewizji.
Oczywiście, Rockpalast to nie tylko koncerty sprzed lat. Zarejestrowany w marcu ubiegłego roku Miller Anderson Band czaruje z płyty brzmieniem klasycznego blues-rocka z mocno zaakcentowanymi poczynaniami gitary, ale też dobrymi piosenkami, które wpadają w ucho i pozwalają pobujać się w takt muzyki, tak jak na dobry koncert przystało.
Wszystkie te tytuły wydała niemiecka wytwórnia Made In Germany Music, która wyrasta powoli na silne około-rockowe wydawnictwo z kilkoma bardzo ciekawymi bluesowymi tytułami w zanadrzu. Warto tę nazwę zapamiętać, bo sądząc po liście wykonawców, którzy koncertowali w ramach Rockpalast, ta seria płytowa może się jeszcze wydłużyć.
Przemek Draheim
Wydawca: Made In Germany Music
Posłuchaj: Odsyłacze w tekście
Larry Coryell, Brian Auger i Joe Sample to trzy nazwiska dobrze znane miłosnikom fusion, jazzu czy rocka progresywnego. Te nazwiska, z innymi imionami, zobaczyć można na plakacie nowego koncertu Agencji Tangerine. 23 listopada, w warszawskim klubie Progresja, pod szyldem Coryell-Auger-Sample Trio zagrają synowie wymienionych wyżej sławnych ojców – Julian Coryell, Karma Auger i Nicklas Sample. Koncert w Warszawie, jedyny jaki muzycy dadzą w naszym kraju, promuje nowe wydawnictwo DVD grupy, które ukazać się ma niebawem. Jego fragment już teraz zobaczyć możecie na YouTube.
Źródło: www.tangerinemusic.com.pl
12 września, czyli na kilka dni przed obchodzonym 16 września Polskim Dniem Bluesa, ma swoją premierę trzecia część ,,Antologii Polskiego Bluesa”, czyli kolejne pięć płyt malujących obraz tej muzyki w naszym kraju. Tym razem kluczem do powstania zbioru były instrumenty, dzięki czemu w ręce melomanów trafił obszerny przegląd tego, co do zaoferowania mają polscy instrumentaliści. Wśród 95 zebranych w kolekcji utworów znalazły się zarówno współczesne, jak i archiwalne, niepublikowane dotąd nagrania.
Wraz z wytwórnią 4 Ever Music przygotowaliśmy dla Naszych Czytelników konkurs, w którym do wygrania jest jeden egzemplarz nowej ,,Antologii Polskiego Bluesa”. Z okazji Polskiego Dnia Bluesa, zamiast tradycyjnego pytania, zaproszenie do zabawy. Żeby zdobyć konkursowe wydawnictwo należy przygotować i podzielić się z nami listą pięciu swoich ulubionych bluesowych płyt, a także – jak zwykle – mieć szczęście w losowaniu.
Maile z zestawieniami Waszych ulubionych albumów, ze słowem „Konkurs” w temacie, prosimy przysłać na redakcyjny adres e-mail blues@blues.pl. W treści wiadomości należy podać swoje imię i nazwisko, adres, a także kontaktowy numer telefonu. Na Wasze maile czekamy do piątku 16 września, do godziny 12:00. Niedługo potem ogłosimy zwycięzcę losowania.
Swoje typy możecie także publikować na naszym redakcyjnym Facebooku – niech inni zobaczą jakie płyty lubicie!
Źródło: Blues.pl i 4 Ever Music
Niezwykle smutną wiadomość przekazał nam Bob Kieser z Blues Blast Magazine. W poniedziałek 29 sierpnia, o trzeciej nad ranem, zmarł w Chicago David „Honeyboy” Edwards (fot. strona domowa artysty), ostatni z wielkich bluesmanów z Delty, jak mawiali o nim przyjaciele. Miał 96 lat i do kwietnia tego roku, a więc tak długo jak pozwalało mu na to zdrowie, regularnie koncertował. Edwards był jednym z pionierów bluesa z Delty – jego nagrania, dla Biblioteki Kongresu, zarejestrował w 1942 roku folklorysta Alan Lomax. Protegowany Big Joe Williamsa, miał okazję słuchać na żywo Charley’a Pattona i grywać z Robertem Johnsonem. Od wielu lat związany był z wytwórnią Earwig. To za wydaną w tej oficynie płytę otrzymał swoją pierwszą nagrodę Grammy. Druga przyszła w 2010 i była uhonorowaniem muzycznych dokonań jego całego życia.
Wystawienie ciała planowane jest na czwartek, 1 września. Pogrzeb z udziałem najbliższych odbędzie się dzień później.
Niech przypomnieniem o Edwardsie będzie dostępny na YouTube krótki fragment znakomitego filmu dokumentalnego, jaki kilka lat temu reżyser Scott Taradash nakręcił o tym legendarnym bluesmanie. Warto sięgnąć do tego wydawnictwa, które prezentując opowieści Honeyboy’a i najbliższych mu osób portretuje świat, który na naszych oczach przechodzi do historii.
Źródło: www.illinoisblues.com
„Women’s Edition” to wiele mówiące hasło przewodnie dwunastej edycji festiwalu Satyrblues w Tarnobrzegu. 24 września w Tarnobrzeskim Domu Kultury rządy sprawować będzie płeć piękna. Festiwal rozpocznie się prezentacją prac dwóch znanych i lubianych polskich rysowniczek, Katarzyny Zlepy i Magdy Wosik. Część koncertową Satyrbluesa również uświetnią panie, którym dyskretnie towarzyszyć będą panowie. Koncert inauguracyjny zagra najszybsza harmonijkarka na świecie, czyli Beata Kossowska, w finale pojawi się natomiast Erja Lyytinen (fot. Mikko Harma). Gościem specjalnym festiwalu będzie wirtuoz gitary slide Joe Colombo, którego nową płytę nagraną właśnie w Tarnobrzegu niedawno recenzowaliśmy. Patronat nad Satyrbluesem objął Prezydent Miasta Tarnobrzeg, Norbert Mastalerz.
Źródło: www.satyrblues.pl
Wydane przez Warner Music Polska albumy „Let Them Talk” Hugh Lauriego, „Santo Spirito Blues” Chrisa Rea i „Play The Blues – Live From Jazz At Lincoln Center” spółki Eric Clapton-Wynton Marsalis, a także koncertowy album Sławka Wierzcholskiego i Nocnej Zmiany Bluesa, „Koncert w Suwałkach”, który ukazał się nakładem 4 Ever Music to cztery bluesowe albumy, które tej jesieni otrzymały status „Złotej Płyty” przyznawany przez Związek Producentów Audio-Video za osiągnięcie odpowiednio wysokich wyników sprzedaży. Album Claptona i Marsalisa, ciesząc się jeszcze lepszymi wynikami sprzedaży, trafił jednocześnie na listę jesiennych „Platynowych Płyt”, gdzie od 7 września jedno z miejsc zajmuje inne wydawnictwo Sławka Wierzcholskiego, box „Historia Choroby”.
Posłuchaj: www.zpav.pl
Jeszcze kilka lat temu znalezienie zagranicznych bluesowych nowości w polskich sklepach płytowych było sporym wyzwaniem. Dziś, zarówno najważniejsze europejskie i amerykańskie oficyny, jak i mniejsze, ciekawe wytwórnie, cieszą się dobrą dystrybucją i łatwym dostępem do polskich melomanów. Duża w tym zasługa wydawnictw pokroju Mystic Productions, które dbają o to, aby bluesowe nowości nie omijały Polski. Także te „jeszcze ciepłe”. Do tej kategorii należy wydany kilka dni temu przez holenderską wytwórnię Provogue album Beth Hart, „Better Than Home”. Opisując jej poprzednią płytę wspomniałem, że głos Beth Hart brzmiał tam dużo dojrzalej niż wcześniej; produkcja i realizacja nagrań były znakomite; a same utwory dobrze napisano i pierwszorzędnie wykonano. To samo można powiedzieć o „Better Than Home”. Zresztą sama artystka mówi o tej płycie, że to jej najdojrzalsze muzyczne dziecko. Całość utrzymana jest głównie w rozlanej, delikatnej konwencji, ale wokalny pazur też tam można znaleźć, choć zdecydowanie rzadziej niż dotąd. Piękna płyta i bardzo ją polecam.
Coś w całkiem innej stylistyce i z całkiem innym zapleczem, to malutka, niezależna wytwórnia Big Legal Mess i surowy bluesman w starym stylu – Leo Bud Welch z płytą „I Don’t Prefer No Blues”. Jeśli zawarty tam blues kojarzy się z grubo ciosanymi produkcjami, jakie od połowy lat 90tych wychodziły z taśmy produkcyjnej wytworni Fat Possum Records, to słusznie. Big Legal Mess to bowiem wytwórnia córka Fat Possum i tak jak w katalogu mamy, także w jej archiwach znajdziemy najprawdziwszego, najsurowszego bluesa jakiego tylko można sobie wyobrazić na początku XXI wieku. Rok temu, mając wtedy 81 lat, Leo Welch nagrał dla Big Legal Mess swoją debiutancką płytę, o mocno gospelowym charakterze. Kolejna w dorobku miała już być bluesowa i tak rzeczywiście się stało. Allmusic Guide pisze, że „to połączenie chropowatego Delta Bluesa spod znaku R.L. Burnside’a z wczesnym chicagowskim soundem Muddy Watersa”. Jak byśmy tego nie nazwali, usłyszeć takiego bluesa w roku 2015 to spore zaskoczenie.
Muzyczną ciekawostką, choć sto razy bardziej od Welcha nowoczesną, jest nowy album grupy harmonijkarza Johna Poppera, Blues Traveler – „Blow Up the Moon” wydany przez Loud & Proud Records, czyli Blues Traveler w wersji pop. Choć mieszanie bluesa z popem purystom nie zawsze jest smak, nie można zaprzeczyć, że takie eksperymenty są ciekawe i na pewno znajdują swoją publiczność. Z takiego założenia wyszedł John Popper zapraszając do nagrania „Blow Up The Moon” całkiem pokaźną grupę gości. Niestety, może dlatego że to głęboko-popowy światek te nazwiska mnie nie mówią nic, ale słucha się ich przyjemnie – szczególnie wtedy, gdy mamy ochotę na trochę lekkiej, radiowej rozrywki w dobrym guście.
Znakomite nazwiska, i to bardzo dobrze znane każdemu miłośnikowi bluesa, słychać na nowej płycie Robbena Forda – wydanej podobnie jak krążek Bet Hart przez Provogue Records. Wśród gości Keb’ Mo, Robert Randolph, Warren Haynes czy Sonny Landreth. Kiedy dodać to tego łatwość, z jaką w przestrzeni między bluesem, jazzem a funkiem porusza się Ford, album „Into The Sun” staje się jedną z tych pozycji, których na pewno trzeba posłuchać. Jak dobrze, że podobnie jak w przypadku pozostałych, opisanych wyżej płyt, dzięki Mystic Productions można to zrobić w swoim ulubionym płytowym sklepie nieopodal.
Przemek Draheim
Wydawca: Provogue Records, Big Legal Mess, Loud & Proud Records
Posłuchaj: www.mystic.pl
Twórcy filmu dokumentalnego „M For Mississippi”, który pojawił się na amerykańskich ekranach cztery lata temu, Roger Stolle i Jeff Konkel, przygotowali kolejny obraz poświęcony kulturze bluesa. Dokument „We Juke Up In Here” odsłania świat rozsianych po Mississippi juke jonitów, czyli miejsc, w których gra i słucha się bluesa, czy – nie zawsze legalnie – pije alkohol. Historia juke’ów opowiedziana jest muzyką, ale też wspomnieniami i komentarzami osób związanych z knajpami. Równolegle z premierą kinową dokument trafił na DVD, w pudełku którego znaleźć można dodatkową płytę audio ze ścieżką dźwiękową filmu. Wydawnictwo pojawi się w amerykańskich sklepach 15 maja, ale już teraz można je znaleźć w Internecie na stronie projektu.
Źródło: www.wejukeupinhere.com
Ostatnie dni to na Blues.pl czas konkursów. Dziś kolejny, związany z koncertem promującym jubileuszowe wydawnictwo Sławka Wierzcholskiego i Nocnej Zmiany Bluesa. Zespół wystąpi 9 maja o godz. 19:00 w Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego przy ul. Modzelewskiego 59 w Warszawie. Na scenie muzykom towarzyszyć będą goście specjalni, Jolanta Litwin-Sarzyńska (śpiew) i Jan Błędowski (skrzypce).
Z tej okazji, wraz z Nocną Zmianą Bluesa, przygotowaliśmy dla Naszych Czytelników konkurs, w którym do wygrania jest jedno podwójne zaproszenie na koncert w Warszawie. Żeby je zdobyć należy udzielić subiektywnej odpowiedzi na pytanie: bez jakiego utworu nie może się obyć jubileuszowy koncert Nocnej Zmiany Bluesa?
Odpowiedzi, z hasłem „Konkurs – NZB” w temacie, prosimy przysłać na redakcyjny adres e-mail blues@blues.pl. W treści wiadomości należy podać swoje imię i nazwisko, adres, a także kontaktowy numer telefonu. Na Wasze maile czekamy tylko przez najbliższe kilkanaście godzin, do północy we wtorek 8 maja. Niedługo potem ogłosimy zwycięzcę losowania.
Szczegóły dotyczące koncertu, wraz z informacjami o sprzedaży biletów, znaleźć można na stronie Studia Koncertowego Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego.
Źródło: Blues.pl i Nocna Zmiana Bluesa
Do Gwiazdki zostało jeszcze dużo czasu, ale sezon na świąteczne przeceny powoli się zaczyna. Znakomite płyty Phillipa Walkera, Arthura Adamsa, Phantom Blues Band czy Bobby’ego Jonesa za 4,95$; dwupłytowe wydawnictwa The Hollywood Blue Flames za 7,95$; czy kompakty z autografem ulubionej gwiazdy bluesa za 12,99$ – tak atrakcyjne świąteczne okazje znaleźć można w sklepie internetowym Delta Groove Productions, potentata na rynku współczesnego West Coast bluesa. Obniżką, bardzo dużą lub nieco mniejszą, objęta jest większość tytułów w katalogu wytwórni, więc jest w czym wybierać.
Źródło: www.deltagrooveproductions.com
Słuchając klasycznych już nagrań Roberta Johnsona czy, bliżej naszych czasów, brudnego soundu Juniora Kimbrough i R.L. Burnside’a, trudno doszukiwać się audiofilskiej realizacji, co nie znaczy, że dla melomanów rozkochanych w wysokiej jakości dźwięku i jeszcze wyższej klasy sprzęcie odsłuchowym do jego reprodukcji blues i jego okolice to fonograficzna pustynia. Szwedzkie Opus3, niemiecki Stockfisch i norweskie KKV to wytwórnie, które oprócz delikatnych brzmień – raz na jakiś czas nawiązujących do bluesa lub czerpiących z niego inspiracje – serwują swoim słuchaczom w pełni audiofilskie produkcje, często wydając swoje albumy nie tylko na zwykłych płytach CD, ale też na bardziej zaawansowanych technicznie dyskach SACD, czy będących synonimem najmilszej dla ucha reprodukcji dźwięku stuosiemdziesięciogramowych winylach.
Wśród nowości Opus3 Records takim bluesującym albumem jest „Southward Bound” B.B. Driftwooda. To drugi, obok Pedera Af Ugglasa, szwedzki gitarzysta w katalogu Opus3, który czaruje słuchaczy brzmieniem gitary slide. O ile jednak Ugglas wykorzystuje ją w rozlanych kompozycjach przypominających trochę fragmenty ścieżki dźwiękowej do filmu noir, o tyle Driftwood pisze zgrabne piosenki, które równie dobrze, co w domowym odtwarzaczu, czują się na radiowej antenie przyzwyczajonej do trzyminutowych singli. W jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z dźwiękami, w których łączą się elementy bluesa, muzyki gospel i soulu, tworząc wyjątkowej urody rootsowy kolaż. U Driftwooda ten koktajl przypomina trochę muzyczne poczynania innej gwiazdy Opus3 – niezwykle popularnego i uważanego za jednego z najciekawszych współczesnych akustycznych bluesmanów Erica Bibba, który na „Southward Bound” pojawia się w roli muzyka sesyjnego z dwunastostrunową gitarą na kolanach.
Na płycie Driftwooda Eric Bibb jest nieco w cieniu, ale na własnej „Blues, Ballads and Work Songs” stoi już w świetle reflektorów – choć porównanie nieco na wyrost, bo jak przystało na album nagrany solo, poza trzema piosenkami zarejestrowanymi z minimalnym akompaniamentem, muzyka ma niezwykle osobisty charakter. Te czternaście utworów zarejestrował Bibb w studiu Opus3 na przestrzeni kilku ostatnich lat – bez pośpiechu czy wielkich wydawniczych harmonogramów. Na warsztat, zgodnie z tytułem albumu, wziął przede wszystkim tradycyjne kompozycje stanowiące kanon szeroko pojętego amerykańskiego folkloru – na playliście pojawiają się „Goin’ Down The Road Feelin’ Bad”, „John Henry” czy „Take This Hammer”. Na takiego Bibba najbardziej zagorzali pasjonaci country-bluesa długo czekali.
Albumy Opus3, podobnie jak najnowsza produkcja niemieckiej wytwórni Stockfisch – longplay „Familiar” wokalistki Brooke Miller – to złote krążki z adnotacją Super Audio CD na pudełku, a więc płyty umożliwiające obcowanie z jeszcze lepszą jakością dźwięku niż pozwala na to tradycyjne CD, i to w wersji wielokanałowej, trochę jak w kinie domowym, jeśli tylko dysponujemy odpowiednim sprzętem. Sam Stockfisch przyzwyczaił już nas do pięknie brzmiących płyt z muzyką, przy której można się rozpłynąć – szczególnie, jeśli w centrum uwagi jest damski, zmysłowy głos. Niedawno była to Katja Maria Werker, teraz Brooke Miller – Kanadyjka, która debiutuje w szeregach Stockfischa bardzo oszczędną i nastrojową produkcją. Tylko głos i gitara – i właściwie nic więcej nie potrzeba. Całość kojarzy się trochę z muzyką Sary K., znanej bluesfanom ze współpracy z nieodżałowanym Chrisem Jonesem, czyli połową gitarowo-harmonijkowego duetu Chris Jones/Steve Baker. Podobna wrażliwość, a miejscami i sposób śpiewania. Do słuchania na wieczór w sam raz.
Wśród audiofilskich nowości z bluesem w tle, już na tradycyjnej płycie CD, ważne miejsce zajmuje drugie wspólne przedsięwzięcie amerykańskiego soulmana Mighty Sama McClaina i śpiewaczki z Iranu, Mahsy Vahdat. Płyta nazywa się „A Deeper Tone Of Longing – Love Duets Across Civilizations” i przynosi niezwykłą mieszankę muzyki Wschodu i Zachodu. Żeby było śmieszniej, całość wydała oficyna z północy – norweska wytwórnia Kirkelig Kulturverksted. KKV to oficyna, która od ponad trzydziestu lat działa w Norwegii, wydając znakomicie brzmiące płyty przynoszące dźwięki z pogranicza dobrego popu, szeroko rozumianej muzyki świata i muzyki klasycznej. Przekraczanie granic i barier to trend, który w katalogu KKV rysuje się bardzo wyraźnie, czy to w przeglądzie muzycznych stylów, które możemy tam znaleźć, czy w doborze repertuaru, który wyśpiewują wokaliści. Często są to wiersze i tak jest na płycie „Deeper Tone Of Longing”, na której Mahsa i Mighty Sam wyśpiewują irańskie wiersze miłosne – trochę po angielsku, a trochę w oryginale. O podkład muzyczny dbają tu między innymi goście Suwałki Blues Festival, Knut Reiersrud i Jarle Bernhoft. To w dużej mierze dzięki ich wpływowi, w uzupełnieniu do irańskich melodii towarzyszących wokalizom Mahsy, pod głosem Mighty Sama rozlewają się soulowe nuty i bluesowe solówki gitary. To nie jest łatwa muzyka, ale brzmi naprawdę nieziemsko – nie tylko na sprzęcie za milion dolarów*.
Przemek Draheim
* Można się o tym przekonać, oglądając dostępny na YouTube fragment kameralnego koncertu Mahsy Vahdat i Mighty Sama McClaina z repertuarem z ich pierwszej wspólnej płyty, „Scent of Reunion”.
Wydawca: Opus3 Records / Audio Forte, Stockfisch, Kirkelig Kulturverksted
Posłuchaj: Odsyłacze w tekście
Nakładem niemieckiej oficyny Blackbird Music ukazał się właśnie nowy album bluesmana Lucky Petersona (fot. Gudrun Arndt). Nie byłoby w tym może nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że na album składa się aż pięć srebrnych krążków – trzy DVD i dwa CD!
Lucky Peterson pojawił się na muzycznej scenie jako cudowne dziecko, a dokładniej uzdolniony muzycznie sześciolatek, który wykonując wyprodukowaną przez Willie’go Dixona piosenkę „1-2-3-4” zachwycił miliony amerykańskich telewidzów. Nic dziwnego, że po takim wstępie droga do kariery nie była ani długa, ani wyboista. Oczywiście trzeba przy tym zaznaczyć, że Peterson naprawdę ma muzyczny talent – śpiewa, znakomicie gra na gitarze i oraganach Hammonda – co zresztą potwierdza na każdej kolejnej płycie, od tych sprzed lat, nagranych np. dla prestiżowych wytwórni Alligator czy Verve, po tę najnowszą „Live at the 55 Arts Club Berlin”, na której występuje wspólnie z małżonką, Tamarą Peterson.
Wersja deluxe albumu to pięć srebrnych płyt – trzy DVD i dwie audio. Dwa pierwsze krążki DVD to zapis koncertu zespołu Lucky Petersona w 55 Arts Club w Berlinie. Dwa krążki CD to ten sam koncert z samą fonią, bez wizji, idealny do słuchania w samochodzie podczas podróży do pracy, czy na domowym stereo. Ostatnia, trzecia płyta DVD to krążek z bonusami – są na nim cztery piosenki z gitarzystą zespołu Shawnem Kellermanem w roli lidera stojącego na czele sekcji rytmicznej, migawki z podróży i wszelkiej maści „behind the scenes”, które sprawiają, że jeszcze łatwiej zanurzyć się w atmosferę koncertu. A ta jest gorąca, spocona i parna – czyli dokładnie taka, jaka powinna panować w bluesowym klubie podczas świetnego koncertu. Wydawnictwo ma też swoją wersję mini – na którą składają się dwa krążki audio, bez zawartości DVD. Pięć płyt w wersji deluxe to rzeczywiście niespotykany wynik jeśli chodzi o nowe albumy współczesnych bluesmanów. Co ważne dla melomanów, z każdym kolejnym dyskiem rośnie liczba minut muzyki do przesłuchania – na dyskach DVD zmieściło się jej ponad 200 minut, na płytkach CD ponad 150. Trudno znaleźć kogoś, kto przebije taki wynik. Trudno też znaleźć bluesmana, który do piosenek własnych i klasycznego repertuaru pokroju „I’ll Believe I Dust My Broom” ze śpiewnika Roberta Johnsona i Elmore’a Jamesa odważyłby się dorzucić piosenkę, która jeszcze niedawno królowała na mainstreamowych listach przebojów. Mowa tu o kompozycji „Trouble”, którą singer-songwriter Ray LaMontagne podbił serca milionów fanek na całym świecie. Kompozycja jest piękna, i tak też brzmi w wersji Lucky Petersona.
Takich pięknych piosenek na albumie nie brakuje. Jeśli dodać do nich świetną formę muzyków, żywiołowe reakcje publiczności, a także sposób opakowania całości i ilość atrakcji jakie czekają na słuchacza/widza, diagnoza staje się prosta – to najlepsze bluesowe DVD 2012 roku! Już niedługo, do wygrania na Blues.pl…
Przemek Draheim
Wydawca: Blackbird Music
Posłuchaj: www.facebook.com/luckypetersonlivedvd
Nakładem wytwórni EMI Music Poland, w ramach popularnej serii wydawniczej „The Best… Ever!” ukazała się składanka poświęcona bluesowi. Na album, który powstał przy udziale i wsparciu dziennikarza muzycznego bliskiego wszystkim bluesfanom, Jana Chojnackiego z radiowej Trójki, składają się cztery płyty wypełnione bluesowymi utworami, które trzeba mieć w swojej kolekcji. Wśród wykonawców, którzy znaleźli się na kompilacji są między innymi: Robert Johnson, Muddy Waters, John Lee Hooker, Willi Dixon, Buddy Guy, B.B. King, John Mayall, Eric Clapton, The Animals, Breakout, Gary Moore, Tadeusz Nalepa, ZZ Top, Dr. John i Joe Louis Walker. Blues.pl jest jednym z patronów medialnych wydawnictwa.
Źródło: www.facebook.com/emimusicpoland
Gienek Loska (fot. Ania Mioduszewska, Studio 69) i jego zespół kończą właśnie prace nad materiałem na drugi album. Nowa płyta będzie się nazywać „Dom” i ma się ukazać nakładem wydawnictwa Sony Music Poland pod koniec lutego 2013 roku. Na longplay złoży się dziewięć premierowych utworów oraz dwa covery – „Jednego serca" Adama Asnyka z repertuaru Czesława Niemena oraz „It’s a Man’s World” znany z wykonania Jamesa Browna. Za teksty na płycie odpowiada miedzy innymi krakowski poeta Michał Zabłocki. Całość wyprodukuje Rafał Paczkowski, znany ze współpracy z Grzegorzem Ciechowskim, Edytą Bartosiewicz i Lady Pank. Przypomnijmy, pierwszy album Gienek Loska Band, będący pokłosiem zwycięstwa w telewizyjnym programie „X-Factor” „Hazardzista”, miał premierę jesienią ubiegłego roku i uzyskał status Złotej Płyty.
Źródło: www.facebook.com/sonymusicpoland
Chicagowski Delmark, to dla miłośników bluesa wytwórnia kultowa, prezentująca to, co najlepszego ma do zaoferowania chicagowska scena muzyczna. Ale właśnie, Chicago to nie tylko blues, ale także prężnie działające środowisko jazzowe, od jazzu klasycznego po młodą awangardę. Te dwa oblicza Delmarku prezentują nowe wydawnictwa wytwórni.
Bluesowa twarz Delmarku to na przykład The Rockin’ Johnny Band i album „Grim Reaper”. „Wrócił i jest na najlepszej drodze żeby odzyskać tytuł Współczesnego Króla Bluesowej gitary z chicagowskiej West Side” – napisał o tym albumie Chicago Blues Guide i słuchając płyty, jaką Johnny Burgin wrócił do gry trudno się z tym nie zgodzić. Piękny, tradycyjny, chicagowski blues, zagrany z wigorem i werwą nie mniejszą niż wtedy, gdy w latach dziewięćdziesiątych Burgin zaczynał swoje profesjonalne muzykowanie; ale także ze smakiem i szacunkiem zarówno do dźwięków, jak i do ciszy między nimi, a więc z cechą dojrzałych zawodowców.
Warto tego krążka posłuchać, podobnie jak warto posłuchać nowego Josha Bermana – kornecisty, który albumem „There Now” złożył hołd jazzowym brzmieniom lat 20. i 30. – podlewając je przy tym dużą porcją trochę szalonej improwizacji. To szaleństwo słychać najlepiej w trwającym prawie dziesięć minut „I’ve Found A New Baby”, chociaż początek jest spokojny.
Na kornecie, między innymi, gra także multiinstrumentalista Fred Lonberg-Holm – lider grupy Fast Citizens. Choć właściwie należałoby powiedzieć „jeden z liderów”, bo to mocno demokratyczna formacja ze zmieniającymi się frontmanami. Od 2002 roku sekstet wydał trzy krążki, każdy z innym członkiem w roli lidera i instrumentu przewodniego. Na płycie „Gather”, bo tak nazywa się ich nowe delmarkowe dziecko, pierwsze skrzypce gra Fred Lonberg-Holm, a w jego dłoniach kornet, gitara tenorowa i wiolonczela. Podobnie jak u Bermana słychać tu klasyczne dźwięki, z którymi w parze idzie improwizacja.
Tyle jazzu. Wśród bluesowych nowości, obok nowej płyty Rockin’ Johnny Band, na wielką uwagę zasługuje nowiutki Linsey Alexander – dojrzały gentleman, o którym w książeczce albumu „Been There Done That” słynny bluesowy żurnalista David Whities wypowiada się w największych superlatywach. Urodził się w Mississippi, wychował w Memphis. Żeby zarobić na bilet do Chicago zastawił w lombardzie swoją pierwszą, ukochaną gitarę, której nigdy nie odzyskał, a ponoć długo próbował. Grał z B.B. Kingiem, Buddy Guy’em, Little Miltonem, Magic Slimem i Otisem Clay’em, żeby wymienić tylko niektórych. Zna się na rzeczy, co zresztą płyta „Been There Done That”, jego debiut w wytwórni Delmark, bezbłędnie potwierdza. Dla miłośników chicagowskiego bluesa z odrobiną soulu płyta w sam raz.
Przemek Draheim
Wydawca: Delmark
Posłuchaj: www.delmark.com
W pierwszych dniach października w księgarniach pojawi się książka „Rolling Stones – Warszawa ‘67” będąca autorską opowieścią Marcina Jacobsona o – jak mówi autor – „trzęsieniu ziemi”, które miało miejsce 13 kwietnia 1967 roku, czyli o dwóch polskich koncertach The Rolling Stones. Książka składa się się z relacji kilkudziesięciu prominentów, dziennikarzy, muzyków i zwykłych ludzi, którym udało się dostać do Sali Kongresowej – m.in. Andrzeja Olechowskiego, Wojciecha Manna, Zbigniewa Namysłowskiego, Marii Szabłowskiej czy Wojciecha Gąssowskiego. Całość wzbogacają ówczesne komentarze i recenzje prasowe. „Rolling Stones – Warszawa ‘67” to również album fotograficzny, na który złożyło się ponad sto, przeważnie niepublikowanych wcześniej zdjęć Stanisława Dąbrowieckiego, Leszka Fidusiewicza, Marka Karewicza, Janusza Klejnego, Cezarego Langdy i Jarosława Tarania. Obok zwykłego wydania, wydawnictwo C2 przygotowało specjalną, numerowaną edycję dla kolekcjonerów zawierającą dodatkowo: wersję angielską wszystkich tekstów, reprint oryginalnego afisza koncertowego oraz osiem czarno-białych reprodukcji fotograficznych, a wszystko to zapakowane w eleganckie pudełko.
Źródło: www.jacobson.pl
Na sklepowe półki trafiło właśnie koncertowe DVD zespołu Cree, album zatytułowany po prostu „Live”. Ubrana w duży digipac płyta przynosi zapis koncertu Sebastiana Riedla i jego grupy z 11 listopada 2011 roku, z katowickiego Teatru Śląskiego. Wśród gości specjalnych na scenie pojawili się wtedy między innymi Piotr Kupicha z zespołu Feel czy harmonijkarz Michał Kielak. Obok najbardziej znanych utworów, Cree zagrało także kompozycje z nowej studyjnej płyty „Diabli nadali”. Jako bonus znajdą się na DVD wywiady z Sebastianem Riedlem, Sylwestrem Kramkiem i Piotrem Kupichą, a także bootleg „Rockowe Zaduszki”. Wydawcą albumu jest wytwórnia Metal Mind, a jednym z patronów medialnych wydawnictwa, Blues.pl.
Źródło: www.metalmind.com.pl
Niemiecki gitarzysta Henrik Freischlader to dziś jedna z ciekawszych postaci na europejskiej blues-rockowej scenie. Sprawny muzyk, który wie co robić z gitarą, dobry wokalista, a od jakiegoś czasu – pod szyldem własnej, niezależnej wytwórni Cable Car Records – także zdolny producent płyt innych wykonawców.
Zrobiło się o nim głośno kilka lat temu, kiedy płytą „The Blues” zadebiutował na europejskim rynku z ramienia potężnej niemieckiej wytwórni ZYX. Płyta była znakomita, a sam gitarzysta zmotywowany do tego, by osiągnąć sukces – stąd niekończące się trasy koncertowe po niemieckich klubach i występy wszędzie tam, gdzie ludzie chcieli go usłyszeć. Trud się opłacił, a Freischlader został doceniony, co przełożyło się na występy otwierające koncerty takich gwiazd jak B.B. King, Gary Moore czy Joe Bonamassa, który zresztą – w roli gościa specjalnego – pojawia się na „Still Frame Reply” w otwierającym całość dynamicznym utworze tytułowym. Obok takich kompozycji nie brakuje tu delikatnego bujania, choćby w pięknej bluesowej balladzie „The Memory Of Our Love”.
„Still Frame Reply” to trzecia płyta Freischladera firmowana znaczkiem Cable Car Records. Pierwszą, wydaną w 2009 roku nie dość, że sam wyprodukował, to jeszcze zagrał na wszystkich instrumentach. W takiej roli, grając na gitarze, basie i bębnach pojawia się na nowym krążku kanadyjskiej wokalistki Layli Zoe, jej pierwszym wydanym dla Cable Car – „Sleep Little Girl”. „Kiedy mówi się w Toronto o świetnych damskich wokalach, jej nazwisko wymieniane jest na pierwszym miejscu. Zasłużenie, bo komplementy i pogłoski, które na jej temat krążą po mieście nie są ani trochę przesadzone – jest niesamowita” – tak, o Layli Zoe, w jednym z wywiadów powiedział nieodżałowany Jeff Healey, a kto jak kto, ale on znał się na muzyce. „Kanadyjska Janis Joplin”, jak piszą o niej recenzenci, zwraca uwagę pazurem w głosie, ale też w stylu bycia podkreślonym barwnymi tatuażami na kredowobiałym ciele. Ten koloryt można też znaleźć na płycie „Sleep Little Girl”, gdzie obok ostrego blues-rocka spotkać można delikatną kołysankę, czy trwający ponad dziewięć minut rozlany blues „Black Oil”.
Całość wydana jest bardzo estetycznie, z dużą dbałością o szczegóły, co zresztą cechuje wszystkie wydawnictwa młodziutkiej wytwórni – znakomita grafika; ekologiczne, kartonowe digipaki; dobre brzmienie. To ostatnie, na longplay’u saksofonisty Tommy’ego Schnellera, „Smiling For A Reason”, przyprawione jest porcją funku i rhythm’n’bluesa, w sam raz na domową potańcówkę czy spotkanie z przyjaciółmi. Głęboki, chropowaty głos lidera – z nutą niemieckiego akcentu w angielszczyźnie, na szczęście nie bardzo uciążliwą, rozbudowana sekcja dęta i gitarowe poczynania Freischladera – bardziej stonowane niż na poprzednich krążkach – przyciągają uwagę słuchacza, a zamykający płytę, liryczny „Get Closer” wyciska łzy. Wysoki poziom, nie tylko jak na młodziutką wytwórnię.
Przemek Draheim
P.S. Dla miłośników talentu Freischladera, gitarzysta w akcji, w dostępnym na YouTube klipie z Rockpalast Crossroads Festival.
Wydawca: Cable Car Records
Posłuchaj: www.cablecarrecords.de
17 lipca we wrocławskim klubie Eter na jedynym koncercie w Polsce wystąpi rockowa formacja, która w ostatnich latach osiągnęła status niemal kultowy – dobrze znana polskim miłośnikom blues-rocka grupa Gov’t Mule. Tytułem przygotowania do tego koncertu i wprawienia się we właściwy nastrój warto odświeżyć sobie dwa ciekawe, płytowe wydawnictwa ilustrujące koncertowe poczynania lidera formacji – zarówno te z Mułem, jak i te zarejestrowane z jego soulowym składem z obsypanego nagrodami longplay’a „Man In Motion”.
Na pierwszy ogień idzie „Mulennium” sprzed dwóch lat. Trzy płyty wypełnione muzyką, w sumie 199 minut i 17 sekund – wydany przez holenderską wytwórnię Provogue album „Mulennium” to dla fanów Muła pozycja niezwykła. Koncert, który nigdy nie miał się ukazać na płycie i może właśnie z tego powodu tak porywający i rozimprowizowany. To też swoisty dokument zamykający pewien rozdział w historii zespołu – osiem miesięcy później zmarł basista Allen Woody, a Warren Haynes i perkusista Matt Abts stanęli przed dylematem co dalej. Zespół oczywiście gra dalej i ciągle czaruje publiczność, ale ci najwierniejsi fani właśnie pierwszy skład, ten w trio, uważają za najlepszy. Dlaczego? To można wywnioskować samemu z zawartości „Mulennium”, choćby z trwającej ponad piętnaście minut wersji „Simple Man” grupy Lynyrd Skynyrd.
O ile Gov’t Mule to przede wszystkim ostre, mocno rockowe granie, o tyle piosenki ze wspomnianego „Man In Motion” ociekają soulem spod znaku Stax Records i co ciekawe, takie – trochę inne niż zwykle wcielenie – bardzo do Haynesa pasuje. Ale w końcu nie od dziś wiadomo, że klasyczny soul to muzyka, której Warren słuchał już w młodości, a to przełożyć się musiało na jego muzyczną wrażliwość. Niedawno, także nakładem holenderskiego Provogue Records – a w Stanach w reaktywowanej wytwórni Stax (!), muzyka z „Man In Motion” doczekała się koncertowego wydania. Dwie płyty audio i trzecia DVD – „Live At The Moody Theatre” firmowane szyldem Warren Haynes Band. Co do znanych ze studia utworów wnosi koncertowe wykonanie? Przede wszystkim luźniejsze potraktowanie piosenkowej materii całości, dzięki czemu utworom na „Live At The Moody Theatre” dużo bliżej do wielominutowych mułowych jamów – z tą różnicą, że muzycy nie pracują na blues-rocku, a na dźwiękach z pograniczna funku i soulu. Całość pulsuje dokładnie, ale z dużym luzem, który potęgują rozbudowane solówki gitary Haynesa i saksofonu Rona Holloway’a. „On A Real Lonely Night”, „Invisible” czy „Everyday Will Be Like A Holiday”, wszystkie liczące ponad dziesięć minut, pozwalają mocno wkręcić się w klimat soulowego koncertu. Dołączony do dwóch płyt audio krążek DVD, obok całego koncertu, przynosi dwa dodatkowe nagrania z próby przed głównym wydarzeniem.
Dla zaostrzenia apetytu przed wtorkowym koncertem, jak znalazł.
Przemek Draheim
Wydawca: Provogue Records / Stax
Posłuchaj: www.amazon.com
Zarejestrowany w listopadzie ubiegłego roku koncert zespołu Dżem, który odbył się w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu ukaże się na płycie blu-ray. Wydawnictwo trafi do sklepów 5 października. Premiera krążka odbędzie się tego samego dnia w miejscu, gdzie zarejestrowano występ, w Domu Muzyki i Tańca. Artyści wystąpią w towarzystwie orkiestry symfonicznej, a salę wypełnią dźwięki przebojów sprzed lat, ale też utworów z najnowszej płyty. Równolegle z wydaniem blu-ray w sklepach pojawią się płyty DVD i CD z rejestracją koncertu.
Źródło: www.dmit.com.pl
Klasyczny chicagowski blues nie umarł, ale żyje i ma się wciąż bardzo dobrze! Udowadniają to czterej panowie tworzący formację Tip Of The Top, a to za sprawą swojego trzeciego wydawnictwa „From Memphis To Greaseland”. Muzycy tworzący północno kalifornijski band to gitarzysta Jon Lawton, basista Frank De Rose, grający na perkusji Carlos Velasco oraz urodzony w Bombaju harmonijkarz Aki Kumar, który zdobywał umiejętności i doświadczenie pod okiem samego Davida Barreta. Każdy z nich dzielił już scenę z naprawdę wielkimi nazwiskami światowego bluesa, trudno więc powiedzieć, że grają kiepsko. W końcu Rod Piazza, RJ Mischo, Koko Taylor, Otis Rush, Lazy Lester i spora grupa świetnych muzyków nie zwykła grać z bluesowymi słabeuszami.
Tip Of The Top serwuje słuchaczom niemal godzinę dobrego bluesa, opartego na najlepszych wzorcach z lat ‘50. Pulsujące shuffle i inne klasyczne groove’y dominują na płycie. Szczególnie ciekawy pod tym względem jest jednak drugi numer, „One Way Out”, którego główny riff brzmiący niemal jak ten z „Room To Move Mayalla” i jego Bluesbreakersów osadzony jest w czymś, co mocno przypomina klasyczny jungle beat Bo Diddley’a. Mimo, że cała płyta oparta jest na klasycznych i sprawdzonych schematach chicagowskiego bluesa, nie można albumowi odmówić różnorodności, a muzycy odnajdują się w każdym klimacie. Poszczególne kompozycje przeprowadzają nas przez całą paletę temp, groove’ów, nastrojów i brzmień. Tip Of The Top pokazuje co potrafi zarówno we własnych kompozycjach, jak i interpretacjach standardów, jak choćby „Mean Old Frisco”, „The Rocker” czy „Fattening Frogs For Snake”. Szczególnie dobrze wypada w tych numerach Aki. Słychać wyraźnie, że odrobił lekcje i zagłębił się w styl Sonny Boy Williamsona, czy Małego Waltera, wyciągając z nich to, co najbardziej pociągające i charakterystyczne, jednocześnie nie tracąc własnego muzycznego „ja”. Nie jest to zwykłe kopiowanie starych numerów nuta po nucie. Co prawda zespół nie dokonuje tu żadnych muzycznych rewolucji, nie prowadzi eksperymentów, ani nie wymyśla czegoś zupełnie nieprzewidywalnego i wziętego z kosmosu, a pokazuje po prostu starego dobrego bluesa, w którym umieszcza swoje treści i emocje. Dawne numery stanowią dla członków zespołu inspiracje, a nie tylko materiał do ślepego naśladowania. Sekcja gra w sposób zwarty i naprawdę bujający, aż nie można usiedzieć w miejscu. Solówki instrumentalne są bardzo smakowite, a brzmienie i frazy harmonijki malują uśmiech na twarzy każdego harpoholika.
From „Memphis To Greaseland” nie zaskakuje nowościami, sporo z tego, co na niej zawarte już gdzieś się słyszało, ale nie zmienia to faktu, że te trzynaście kompozycji nagranych na płycie to kawałek porządnego i świetnie zagranego bluesiora, którego po prostu bardzo dobrze się słucha. A jeżeli przy takiej płycie można przyjemnie spędzić czas i pokołysać się wraz z synkopowanym rytmem, to czy naprawdę potrzeba jeszcze kosmicznych aranżacji i innych eksperymentów?
Maciej Draheim
Wydawca: Tip Of The Top
Posłuchaj: www.tipofthetopmusic.com
9 lipca ukazała się nowa płyta poznańskiej formacji Boogie Chilli. Album „Koncert” będący drugim wydawnictwem zespołu zbiera nagrania zarejestrowane podczas koncertów w poznańskim klubie Charyzma w latach 2007-2010. W sumie znalazło się na płycie prawie osiemdziesiąt minut muzyki, na którą składają się klasyczne kompozycje takich twórców jak Willie Dixon, Bob Dylan, Muddy Waters czy Jimi Hendrix. Całość, jak zawsze w przypadku Boogie Chilli, podlana jest dużą dawką boogie i szorstkim, wręcz grunge’owym brzmieniem. Wydawcą longplay’a jest oficyna Flower Records.
Źródło: www.bluesflowers.com/flower
